آتلانتیک: حمله به عراق، به نفع ایران شد
پنجشنبه ۲۵ دی ۱۳۹۳ ساعت ۰۷:۵۵
کد مطلب: 401822
«کانر فریدرسدورف» نویسنده این یادداشت با اشاره به گزارش اخیر خبرگزاری آسوشیتدپرس در مورد نفوذ ایران در عراق اشاره کرده و نوشته است: «اکنون وقت آن است که به بخش‌هایی از تاریخ سال‌های اخیر نگاهی بیاندازیم.»
این یادداشت می‌افزاید: «تقریبا ۱۳ سال قبل بود که رئیس‌جمهور جورج بوش عراق، ایران و کره شمالی را اعضای "محور شرارت" اعلام کرد (با وجود آنکه ایران و عراق در آن زمان دشمن بودند). مقامات ارشد دولت بوش معتقد بودند که مداخله و اشغال عراق، دست آمریکا را در رویارویی با ایران، تقویت می‌کند. "جان بولتون" معاون وزیر خارجه پیش از جنگ عراق به اسرائیل گفته بود ایالات متحده پس از پایان نبرد، علیه ایران دست به کار می‌شود. ارزیابی‌های مشابه این خیال هم خیلی زود به عنوان امری معقول در رسانه‌های جریان غالب، رواج پیدا کرد.»
آتلانتیک به عنوان به برنامه ۶۰ دقیقه شبکه «سی‌بی‌اس» در تاریخ ۱۱ آوریل ۲۰۰۳ اشاره می‌کند که تحت عنوان «ایران: کشور بعدی» پخش شد و در آن به صراحت عنوان شد که ایران می‌تواند هدف بعدی اقدام نظامی باشد. «جفری کمپ» مدیر برنامه راهبردی منطقه‌ای مرکز «نیکسون» که در این برنامه تحلیلگر اصلی بود، با بیان اینکه با حمله آمریکا به عراق، ایران به شدت احساس انزوا می‌کند، گفت: «نه تنها ما در عراق حضوری گسترده خواهیم داشت، بلکه ما در افغانستان، ازبکستان، پاکستان، عربستان سعودی و عمان هم هستیم. ما دور تا دور آن‌ها را فرا گرفته‌ایم و با فوق‌العاده‌ترین توان نظامی که تاکنون جهان به خود دیده، آن‌ها را محاصره کرده‌ایم. آن‌ها به شدت از این مسئله نگران هستند.»
بنا بر این گزارش، در همان روزها «جاش مارشال» نویسنده نشریه «واشنگتن‌مانثلی» هم به دفاع از اقدام نظامی در عراق پرداخت و نوشت «اغلب کارشناسان معتقدند» که عمر جمهوری اسلامی به شماره افتاده و به زودی «دموکراسی واقعی به ایران می‌آید.» وی همچنین نوشته بود تنها در صورتی که جمهوری اسلامی با آمریکا همکاری کند، می‌تواند طول حیات خود را افزایش دهد.
فریدرسدورف در ادامه نوشته است که با گذشت زمان، مشخص شد که نبرد در عراق «دشوارتر از آن چیزی است که تصور می‌شد»، با این حال هنوز هم برخی راستگرایان تصور می‌کردند که نه تنها دولت بوش در حال پیروزی در نبرد است، بلکه جنگ عراق بخشی از برنامه تغییر نظام در ایران است.
وی با این حال می‌نویسد: «حالا با گذشت این سال‌ها، روشن شده است که تحلیلگران جنگ‌طلب و توجیهاتی که آن‌ها شکل داده بودند، کاملا غلط بوده است. مداخله در عراق، دست آمریکا در برابر ایران را تقویت نکرد. بلکه، اهرمی ژئوپلیتیک در برابر ایالات متحده، در اختیار ایران قرار داد و حتی این کشور را قادر ساخت تا بدون آنکه بهایی بپردازد، جان نیروهای آمریکایی را بگیرد. همانطور که آسوشیتدپرس گزارش کرده، نفوذ ایران در منطقه به سطح بی‌سابقه‌ای رسیده است. درسی که در زمینه سیاست خارجی باید از این موضوع گرفت، این نیست که جنگ‌طلب‌ها اشتباه می‌کردند، هرچند که می‌کردند. این هم نیست که قدرت گرفتن ایران، آمریکا را در معرض خطر قرار داده است.»
آتلانتیک در پایان نوشته است: «درسی که باید گرفت، این است که آمریکایی‌ها توان خود برای تدوین راهبردی کلان و پیش‌بینی نتایج مداخلات خارجی در گذر زمان را به میزان بسیار زیادی دست بالا گرفته‌اند. همین رویکرد است که موجب شده تا ایالات متحده به جای آنکه جنگ را آخرین وسیله و دارای تبعات غیرقابل پیش‌بینی ببیند، آن را ابزاری مناسب جهت تغییر ساختار جهان، فرض کند... اما حتی پس از عراق، افغانستان و لیبی، همچنان باز هم پیش‌بینی‌های با اطمینانی که از سوی جنگ‌طلب‌ها ارائه می‌شود، در مرکز مباحث سیاست خارجی ما، حتی در رابطه با ایران قرار دارد. آمریکا چه زمان درس می‌گیرد؟»
