توضیحات حضرتی از جزئیات دیدار کروبی با اعضای مجمع روحانیون

حضرتی افزود: «انشقاق و چندپارگی‌های موجود جامعه سیاسی اگر هرچه زودتر به اتحاد و همدلی تبدیل شود بی‌تردید ضریب امید به آینده در جامعه به‌ شدت رشد خواهد کرد و این همان پادزهر نقشه‌های شوم قدرت‌های جهانی بدخواه ایران خواهد بود.»

پناه بر خدا!
انشقاق را حصر شروع کرد یا حصر راهی بود برای حل بحرانی که آقایان راه انداخته بودند؟ بحرانی که انشقاق را عمیق تر کرد...

برو عمو جان فتنه گران تا اظهار پشیمانی نکنند هیچ فایده ای ندارد فتنه خط قرمز نظام است

اکثر مردم فکر گرانی و وضع بد اقتصادی خود هستند اما این فرد به دنبال رفع حصر فتنه گرانی است که اصلا و ابدا دغدغه معیشت ندارند و در منازل هزار متری زندگی میکنند و تمام وسائل راحتی شان فراهم است. کلا اصلاح طلبان همینطور هستند...!!

فتنه گران را باید به دریا ریخت تا آمریکا به امید این ها ما را تحریم نکنه
بالاخره روزی مردم به این تصمیم خواهند رسید

خسارت بر گردت تو و امثا شماست نه نظام مقدس جمهوری اسلامی /خاتمی فتنه گر هم باید در حصر باشد نه اینکه حصر برداشته شود . چقدر شما وقیع هستید خسارت به کشور زده اید بعد طلبکارانه حرف میزنید باید بگویم شما دوم خردادی ها با آب زمزم هم پاک نمی شوید خجالت خوب چیزی است کلی خسارت به اموال شخصی و عمومی و به اصل اسلام و انقلاب و ارزشها زده اید /چقدر از مردم به شهادت رسیده اند چقدر کشور را معطل ساختید و... حیا چیز خوبی است که شماها آن را قی کرده اید.
ننگ ابدی بر دامانتان نشسته و اصلا پاک نخواهد شد ابوموسی و طلحه و زبیرهای و.. زمانه اید حقا نظام را بدهکار و خودتان را طلبکار می دانید

مسئله حصر که به عنوان یک معضل در کشور؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟

خطر فتنه، بيش از قتل و كشتار

خنّاس يعني ناپيدا. يعني گاهي آدم از دشمن مخفي ضربه مي‌خورد. مي‌رود پنهان مي‌شود، كمين مي‌شود، مي‌آيد حمله مي‌كند. در قرآن دو آيه داريم. يك آيه داريم «الْفِتْنَةُ أَشَدُّ مِنَ الْقَتْل‏» (بقره/191) يعني فتنه از كشتن سخت‌تر است. يك آيه داريم «الْفِتْنَةُ أَكْبَرُ مِنَ الْقَتْل‏» (بقره/217) «اكبر» است يعني بزرگ‌تر است. «أشد» است يعني سخت‌تر است. فتنه به معناي شكنجه، به معناي بلا. اينكه مي‌گويند: فتنه «أشَد» است يا «اكبر» به خاطر اينكه اگر آدم كشته شود، بالاخره دنيا را از دست داده است. ولي آخرت دارد. اما آدمي كه تحت شكنجه باشد، دنياي تلخي دارد و هنوز هم به آخرت نرسيده است. در اينكه چه چيز اكبر است و چه چيز أَشَد، اين دست خداست. خدا گفته فتنه بزرگ‌تر است. حالا معناي فتنه چيست براي شما عرض مي‌كنم.

محروميت سبب فتنه است. بعضي‌ها گرفتار فتنه مي‌شوند، چون محروم هستند. در قرآن يك آيه‌اي داريم مي‌گويد: زكات را نزد پيغمبر مي‌آوردند، پيغمبر تقسيم مي‌كرد. يك عده چون زكات به آنها نمي‌رسيد، نيش مي‌زدند. نيش را «لُمَزه» مي‌گويند. «وَيْلٌ لِكُلِّ هُمَزَةٍ لُمَزَةٍ» (همزه/1) «هُمَزَةٍ لُمَزَةٍ» يعني نيش مي‌زدند. «وَيْلٌ» يعني واي! واي بر كسي كه نيش مي‌زند. آنوقت «يَلْمِزُونَ الْمُطَّوِّعين‏» (توبه/79) «َيَلْمِزُونَ» همان «لُمزه» است. يك عده‌اي «وَ مِنْهُمْ مَنْ يَلْمِزُكَ فِي الصَّدَقات‏» (توبه/58) يعني عده‌اي در زكات نيش مي‌زنند. مي‌گويند: پول ها را بردند، خوردند.

واژه «فتنه» عموماً تداعی‌گر سلسله تدابیر و اقداماتی است که به منظور ایجاد تفرقه و نفاق میان دو فرد و یا اجتماع انجام می­شود. بر این اساس می­توان، اقدامات داخلی و خارجی در جهت به هم زدن وحدت دینی و ملی افراد جامعه را که نهایتاً به آشوب­ و تخریب می انجامد، «فتنه» نامید. قرآن کریم به عنوان جامعترین کتاب آسمانی، بی­شک از این واژه بی­بهره نیست و از این رو «فتنه» و مشتقات آن در قرآن، قابل جستجو و بررسی است. در نوشتار پیش رو، محققان کوشیده‌اند ضمن تبیین مفهوم و معانی مختلف «فتنه» در قرآن، اوصافی را که کلام خدا پیرامون فتنه بیان داشته است، مطرح و راهکارها و ضرورت مقابله با آن را از دیدگاه قرآن بررسی نمایند. در ادامه، این نکته بررسی خواهد شد که قرآن کریم چگونه از طرح­ها و راه­هایی که به منظور ایجاد فتنه در جامعه مطرح می­شود، پرده­برداری نموده است.

يكي هم كاميابي‌ها؛ رأي آوردن بستر فتنه است. رأي نياوردن هم بستر فتنه است. قرآن مي‌فرمايد: «وَ نَبْلُوكُمْ بِالشَّرِّ وَ الْخَيْر» (انبيا/35) يعني هم شر سبب فتنه است، هم خير. ممكن است زشتي سبب فتنه باشد، ممكن است زيبايي سبب فتنه باشد. هردو مي‌تواند فتنه باشد. كاميابي، مي‌گويد: «لَا تَفْتِنِّي بِمَا مَنَعْتَنِي‏» اينجا مي‌گويد: «بِمَا مَنَعْتَنِي‏» مرا منع كردي، به من ندادي، محروم هستم. به فتنه افتادم. اينجا مي‌گويد: «بِمَا مَتَّعْتَنِي‏» (بحارالانوار/ج100/ص66) «مَتَّعْتَنِي‏» هيچ‌كس از فتنه دور نيست. بنده را در تلويزيون راه مي‌دهند، بحثم گل مي‌كند. مشهور مي‌شوم. همين شهرت فتنه است. مي‌گويم: حالا كه شهرت دارم، بيايم از اين شهرتم دست به اين كار بزنم. گاهي هم از تلويزيون مرا بيرون مي‌كنند. زنگ مي‌زنند ديگر نيا. آن هم يك فتنه‌ي ديگ

عاشقي فتنه است. در جنگ تبوك بعضي‌ها آمدند گفتند: يا رسول‌الله! شما اجازه بده ما به جنگ نياييم. فرمود: چرا؟ فرمود: در جنگ تبوك جنگ با رومي‌ها است و دختران رومي زيبا هستند. من مي‌ترسم جبهه بيايم نگاهم به دخترهاي زيبا بيافتد، حواس من پرت شود. «لا تَفْتِنِّي‏» (توبه/49) مرا به فتنه نياندازيد. بحثمان فتنه است. فرمود: همين كه مي‌خواهيد به اين اسم فرار كنيد، فتنه همين است. فتنه همين است كه مي‌خواهيد جيم شويد. شما به اسم تقوا فرار مي‌كنيد. عاشقي فتنه است

يأس فتنه است. «لَا تَفْتِنِّي بِالْقُنُوط» (صحيفه/72) آدم اگر مأيوس شود، فتنه است. مي‌گويد: من ديگر بدبخت هستم. من ديگر ترقّي نمي‌كنم. من ديگر آبرويم رفت. ديگر مردم مرا قبول ندارند. ديگر نمي‌دانم اين شوهر من معتاد است، نجات پيدا نمي‌كند. ديگر حالا كه استخدام... ديگر سن من بالا رفت، ديگر بچه‌دار نمي‌شوم. خواستگار براي من نمي‌آيد. الآن ده سال است بچه‌دار نشدم، ديگر بچه‌دار نمي‌شوم. ديروز پاي ماشين يك نفر آمد گفت: من 20 سال است بچه‌دار نشدم. بعد از 20 سال خدا به من بچه داده است

يأس فتنه است كه آدم بگويد: نه من به بن‌بست رسيدم. اسلام بن بست ندارد. يكبار ديگر. اسلام بن ‌بست ندارد. يأس از گناهان كبيره است. من ديگر به جايي نمي‌رسم. من ديگر... هيچ چيز نيست. خدا را چه ديدي. در قرآن همه‌ي قصّه‌هايي كه نقل كرده است، مي‌گويد: به بن بست نرسيديم. درخت خشك است. تو چه مي‌داني؟ همين درخت خشك را «تُساقِطْ عَلَيْكِ رُطَباً جَنِيًّا» (مريم/25) از همين درخت خشك من براي تو خرما درست مي‌كنم. يعني بن‌بست نيست.

لشگر فيل‌سوار آمدند كعبه را خراب كنند، يك عده گفتند: چه شد؟ لشگر فيل‌سوار تا درون مكه آمدند. ديگر تمام شد. الآن كعبه خراب مي‌شود. قرآن مي‌گويد: «تَرْميهِمْ بِحِجارَةٍ مِنْ سِجِّيلٍ» (فيل/4) يعني بن بست نيست. لشگر ابرهه را پودر مي‌كنم

هلي‌كوپترهاي آمريكا حركت كردند. تمام شد. نه تمام نشد. شن‌هاي طبس مي‌آيد، هلي‌كوپترهاي آمريكا را پايين مي‌اندازد. بن بست نيست. شاه با قدرتش تمام نيروي دريايي و هوايي و نمي‌دانم زميني‌، همه در اختيار شاه است. فرمانده‌ي كل قوا است. امام چه چيز دارد؟ شما حرف حسابتان چيست؟ آدم مستأجرش را نمي‌تواند از خانه بيرون كند. شما مي‌خواهيد شاه را از مملكت بيرون كنيد؟ حرف بعضي از مردم زماني كه مي‌گفتند: مرگ بر شاه! بعضي از پدرها به جوان‌ها مي‌خنديدند. مي‌گفتند: شما چه مي‌گوييد؟ مستأجر را نمي‌شود از خانه‌اش بيرون كرد. شما مي‌خواهيد شاه را از مملكت بيرون كنيد؟ امكان ندارد. مي‌گفتند: اصلاً محال است. نه محال نبود. امام خميني شاه را بيرون كرد.

صدام با يك لشگر مجهز با همه‌ي حمايت‌هاي دنيا، آنوقت شما يك مشت بسيجي كه تازه اسلحه دست گرفتيد، بن بست نيست. تا لب غار آمدند. الآن پيغمبر را مي‌گيرند. مي‌گويد: نترس! تار عنكبوت مي‌آيد در غار، پيغمبر را حفظ مي‌كند. آقا مجرم است. «إِلاَّ الَّذينَ تابُوا» (بقره/160) توبه است. از بين رفت. خدا جبّار است. «وَ أَهْلُ الْجُودِ وَ الْجَبَرُوت‏» (فقيه/ج1/ص512) جبروت يعني جبران مي‌كند. خدا مي‌تواند همه كاري بكند. اينكه انسان احساس كند كه ديگر شوهر گيرش نمي‌آيد، ديگر بچه‌دار نمي‌شود. ديگر نمي‌دانم با اين گناهي كه كرد، ديگر آبرو ندارد. اصلاً در اسلام بن بست نيست. تكرار مي‌كنم، در اسلام بن بست نيست.

اينكه انسان خودش را در امان ببيند. اين هم يك فتنه است. بگوييم: ببين اينقدر پدر ما براي ما گذاشته است، تا آخر عمر خوش هستيم. بچه پولدارها! اينقدر كارخانه، اينقدر سرمايه داريم. من به جايي رسيدم كه كسي نمي‌تواند من را بشكند. فرعون مي‌گفت: «أَ لَيْسَ لي‏ مُلْكُ مِصْر» (زخرف/51) من با حكومت مصر شكست پذير هستم؟ بله! غرق شد. قارون مي‌گفت: «أُوتيتُهُ عَلى‏ عِلْمٍ عِنْدي‏» (قصص/78) «عِلْمٍ عِنْدي‏» يعني يك اطلاعاتي دارم كه به خاطر اين مغز اين پول‌ها را جمع كردم. در خاك فرو رفت. هيچ‌كس خودش را در امان نداند. من مطالعه كردم حتماً در كنكور نفر اول مي‌شوم. يك وقت مي‌بيني سر جلسه‌ي امتحان هرچه خواندي يادت مي‌رود. هيچ‌كس خودش را در امان نداند. من را ببينيد، بازوهايم را! صد سال زنده هستم! تا مي‌گويد: صد سال زنده هستم، اين خيلي مهم است كه انسان خودش را در امان بداند. ممكن است آدم در دكان نانوايي گرسنگي بخورد. ممكن است آدم در اتاق پول گرسنه باشد. در اتاق پول گرسنه باشد.

چشم‌داشت به ديگران، «وَ لَا تَفْتِنِّي بِالنَّظَر» پشت ماشين نشسته است، حالا ماشينش خوب است ديگر. حالا پيكان است، پژو است، هرچه است. يك ماشين قشنگ‌تر مي‌بيند. اوه... چه شده است؟ اين چشم دارد. فلاني فلان تالار را گرفته، من هم مي‌خواهم، از دخترعمويم كه كمتر نيستم. به داماد مي‌گويد: تو هم بايد يك چنين تالاري بگيري. هيچي! داماد را وادار به قسط و قرض و گدايي مي‌كند كه تالارش مثل تالار دخترعمويش باشد. دخترعمو ي مرا با بيست تا ماشين بردند. تو مي‌خواهي مرا با گاري ببري؟ تو مي‌خواهي مرا با پيكان ببري؟ اين چشم‌و هم‌چشمي فتنه است. «وَ لَا تَفْتِنِّي بِالنَّظَر» خدايا يك روحيه به من بده با نگاه «وَ لَا تَفْتِنِّي بِالنَّظَر»، «نظر» نگاه كردن. با نگاه كردن من به فتنه نيفتم. يعني هركس هركاري مي‌كند، بكند. تو تلاش خودت را بكن، ديگر باقي‌اش با خدا. شكنجه فتنه است. گناه فتنه است. «وَ الذَّنْبَ فِتْنَة» (بحارالانوار/ج65/ص384) سؤ استفاده فتنه است.

خلوت كردن با اجنبي فتنه است. آدم در خانه‌ي نامحرم است، خودش هست و زن برادرش. خودش هست و دختر خاله‌اش. خودش هست و دختر عمه‌اش. در خانه تنهاست و در هم بسته است. نماز خواندن در اين خانه هم گير دارد. در خانه‌اي كه يك زن و شوهر نامحرم هستند، دختر و پسر نامحرم هستند، اين ديگر فتنه است. نماز هم گير دارد. از خانه بيرون برويد

حبّ دنيا فتنه است. «إِنَّ حُبَّ الدُّنْيَا وَ الْأَمْوَالِ فِتْنَة» (بحارالانوار/ج22/ص122) «كُلَّ فِتْنَةٍ بَذْرُهَا حُبُّ الدُّنْيَا» (بحارالانوار/ج13/ص353) روايت داريم علاقه به دنيا فتنه است. دنيا خوب است. علاقه به دنيا بد است. چون آدم سر دنيا بسياري از جنگ‌ها، نمي‌دانم سرقت‌ها، خودكشي‌ها، توطئه‌ها، سرقت‌ها، غضب‌ها، بسياري از اينها به خاطر موارد فتنه در روايات است. سر و كار داشتن با بچه‌هاي خوش‌صورت. رفت و آمد با بچه‌هاي زيبا حديث داريم كه صبح حديثش را ديدم. «فَإِنَّ فِتْنَتَهُمْ أَشَدُّ مِنْ فِتْنَةِ الْعَذَارَى فِي خُدُورِهِنَّ» (وسايل‌الشيعه/ج20/ص340) ارتباط با پسر زيبا خطرش از ارتباط با دختر زيبا بيشتر است

تأخير ازدواج! حديث داريم «إِذَا جَاءَكُمْ مَنْ تَرْضَوْنَ خُلُقَهُ وَ دِينَهُ فَزَوِّجُوهُ إِلَّا تَفْعَلُوهُ تَكُنْ فِتْنَة» (كافي/ج5/ص347) اگر يك داماد، خواستگاري آمد كه اين دينش خوب است، اخلاقش هم خوب است. ديگر حالا اين سربازي رفته يا نرفته، پدرش پيكان دارد يا پژو، نمي‌دانم خانه‌اش شخصي است يا رهني است يا اجاره‌اي، اگر دامادي سراغ دختر شما آمد، كه اين داماد دينش و اخلاقش «تَرْضَوْنَ خُلُقَهُ وَ دِينَهُ» از دين و اخلاقش راضي بوديد، «فَزَوِّجُوهُ» ديگر گير نده. لهجه‌اش ترك است، يا عرب. فارس است يا يزدي يا اصفهاني، چه كار به لهجه‌اش داري؟ نگاه كن داماد را مي‌پسندي، هيچ شرطي نكن. جز دين و اخلاق! هيچ شرطي نكن. اگر دخترتان را در خانه نگه‌داريد و اين داماد را رد كنيد، قرآن مي‌گويد: «تَكُنْ فِتْنَةٌ فِي الْأَرْضِ وَ فَسادٌ كَبيرٌ» (انفال/73) فتنه و فساد كبير مي‌شود. تأخير ازدواج فتنه است.

چشم‌چراني فتنه است. نگاه كردي ديدي شكلش زيباست، نگاه دوم چشمت را پايين بيانداز. حالا كه زيباست يك خرده ديگر او را ببينيم. يكبار ديگر هم او را ببينيم. اصلاً گاهي اين نگاه دوم فتنه است. حديث داريم «النَّظْرَةُ بَعْدَ النَّظْرَةِ تَزْرَعُ فِي الْقَلْب‏الشَّهْوَةَ وَ كَفَى بِهَا لِصَاحِبِهَا فِتْنَةً» (فقيه/ج4/ص18) نگاه روي نگاه، شهوت را تحريك مي‌كند، شهوت كه شد فتنه پيش مي‌آيد.

زبان فتنه است. زبان فتنه است. گاهي يك كلمه مي‌گويي فتنه مي‌شود. زبان فتنه است. «فِتْنَةُ اللِّسَانِ أَشَدُّ مِنْ ضَرْبِ السَّيْفِ» (بحارالانوار/ج68/ص286) يعني فتنه‌ي زبان از فتنه‌ي شمشير سخت‌تر است. چون گاهي جاي شمشير خوب مي‌شود. گاهي دو نفر با هم دعوا مي‌كنند در بده و بستان و كتك‌كاري، مي‌گويد: برو مثلاً دزده! يك چيزي هم از زبانش به طرف مي‌گويد. بعد مردم مي‌آيند و اينها را آشتي مي‌دهند. مي‌گويد: خوب دعوا هيچي! تو وسط دعوا به من گفتي: دزد! چه چيزي دزديده بودم؟ مي‌بينيد كه جاي كتك‌كاري خوب مي‌شود،آنكسي كه در دعوا دزد گفته است، آن در ذهنش مي‌ماند.

آتش فتنه در اندک زمان ممکن، دامن اسلام و اهل اسلام را فرا می­گیرد و دود ناشی از آن در چشم نسل کنونی و نسل‌های آینده فرو می رود.

بروز فتنه آرامش و آسایش روحی و روانی جامعه را برهم می­زند و قرار از کف مردم می­رباید و سرمایه‌های سرشار انسانی، ملی، فرهنگی و اجتماعی را از بین می­برد. رنج­های ناشی از فتنه غیر قابل تحمل و هزینه­های لازم برای تقابل با آن سرسام آور است. فتنه امور را بر مردم مشتبه می­سازد، باطل را حق و حق را باطل جلوه می دهد، حق و باطل را در هم می­آمیزد و بر پیکره­ دین، معرفت و ارزش­های والای الهی می­تازد.

جنگ نرم از دریچه فتنه­ها و آمیخته شدن حق و باطل به یکدیگر و غبار آلودشدن فضای فکری و رسانه­ای جامعه انجام می­گیرد. نظام سلطه در فتنه­ها از طریق تصرف قلب­ها و رهبری ذهن­ها، قلب و مغز افراد را تصرف می­کند و سپس آنها را در جهت اهداف خود به کار می­گیرد.

حضرت علی(ع) در خطبه دوم نهج البلاغه، در تشریح فتنه می­فرمایند:

«فتنه چونان شتری مست مردم را پی در پی پایمال می­کرد و ناخن در ایمان آنان می­زد ... فتنه که می­آید، چند چیز به دنبال آن می­آید: اول: تردید و شک و دودلی در باورهای آحاد مردم؛ دوم: شعله ور شدن آتش اختلاف در بین مردم و مسئوولان؛ سوم: بی ثباتی و تزلزل در ایمان؛ چهارم: گم کردن دوست و دشمن و مخلوط شدن آنها. و فرمودند اینها از علائم فتنه است.

فتنه بدتر از کشتن است، چون کشتن تنها انسان را از زندگى دنیا محروم مى‏کند، ولى فتنه مایه محرومیت از زندگى دنیا و آخرت و انهدام هر دو نشأه است (طباطبایی، 1374، ج‏2، ص89).

جهاد اسلامى نه به خاطر فرمانروایى در زمین و کشورگشایى، و نه به منظور به چنگ آوردن غنائم و نه تهیه بازارهاى فروش یا تملک منابع حیاتى کشورهاى دیگر، یا برترى بخشیدن نژادى بر نژاد دیگر است. هدف یکى از سه چیز است: خاموش کردن آتش فتنه‏ها و آشوب­ها که سلب آزادى و امنیت از مردم مى‏کند و همچنین، محو آثار شرک و بت پرستى، و نیز مقابله با متجاوزان و ظالمان و دفاع در برابر آنان است. و نکته­ مهم این­که پاکسازى، قبل از بازسازى است. ابتدا باید فتنه برداشته شود تا دین الهى مستقر گردد؛ اوّل کفر به طاغوت، بعد ایمان به خدا.

ب) در آیه دیگر، خداوند فتنه و فتنه انگیزی را از قتل بزرگتر می­داند و می­فرماید: «وَ الْفِتْنَةُ أَکْبَرُ مِنَ الْقَتْل‏»؛ و ایجاد فتنه، (و محیط نامساعد، که مردم را به کفر، تشویق و از ایمان باز مى‏دارد) حتى از قتل بالاتر است (بقره:217).

ایجاد فتنه سلب امنیّت (و منحرف ساختن مردم از دین خدا)، از قتل هم بالاتر است، چرا که آن، جنایتى است بر جسم انسان و این جنایتى است بر جان و روح و ایمان او.

ضرورت مبارزه با فتنه

در آیه زیر ضرورت مبارزه با فتنه به این صورت بیان شده است: «وَ اتَّقُوا فِتْنَةً لا تُصیبَنَّ الَّذینَ ظَلَمُوا مِنْکُمْ خَاصَّةً وَ اعْلَمُوا أَنَّ اللَّهَ شَدیدُ الْعِقاب‏»؛ و از فتنه‏اى بپرهیزید که تنها به ستمکاران شما نمى‏رسد (بلکه همه را فرا خواهد گرفت، زیرا دیگران سکوت اختیار کردند) و بدانید خداوند کیفر شدید دارد ‏(انفال:25).

مخاطب این آیه همه امت اسلامی و جامعه مؤمنان است. مضمون این آیه این است که همه جامعه اسلامی و همه مومنان موظفند با فتنه‌هایی که هر چند در ظاهر مخصوص ظالمان و ستمگران است مبارزه کنند؛ چرا که آسیب‌ها و آفات فتنه همگان را در بر خواهد گرفت. در ذیل آیه نتیجه این توصیه نیز بیان شده است که اگر مسلمانان وظیفه خود را در مقابله با فتنه­ها انجام ندهند، عذاب­های شدید الهی در دنیا و آخرت نصیبشان خواهد شد. ثمره­ فتنه چیزی جز ضعف اجتماع مسلمانان، ایجاد تفرقه و اختلاف در صفوف آنان و در نتیجه ذلت و خواری حکومت و جامعه اسلامی در برابر دشمنان نخواهد بود و بر همه افراد جامعه اسلامی به ویژه خواص و نخبگان لازم است ضمن شناسایی فتنه‌ها و آگاهی دادن به مردم، بکوشند آتش فتنه را خاموش کنند و ریشه آن را بسوزانند.

مقابله با فتنه و فتنه گران

قران کریم به همه مسلمانان دستور می­دهد تا رفع کامل فتنه از جهان و تحقق کامل دین الهی در سراسرگیتی، با فتنه­گران و دین ستیزان مبارزه کنند ولحظه ای در این راه درنگ ننمایند. خداوند در دو مورد در قرآن دستور به مقابله با فتنه گران داده است. لذا نخست می­فرماید: «وَ قاتِلُوهُمْ حَتَّى لا تَکُونَ فِتْنَةٌ وَ یَکُونَ الدِّینُ لِلَّهِ فَإِنِ انْتَهَوْا فَلا عُدْوانَ إِلاَّ عَلَى الظَّالِمین‏»؛ و با آنها بجنگید تا فتنه (بت‏پرستى و سلب آزادى از مردم)، باقى نماند و دین، تنها از آنِ خدا شود. پس اگر (از روش نادرست خود)، دست برداشتند، (مزاحم آنها نشوید؛ زیرا) تعدّى جز بر ستمکاران روا نیست (بقره: 193)

سپس یک بار دیگر سخن از مقابله با فتنه طرح می­کند و می­فرماید: «وَ قاتِلُوهُمْ حَتَّى لا تَکُونَ فِتْنَةٌ وَ یَکُونَ الدِّینُ کُلُّهُ لِلَّهِ فَإِنِ انْتَهَوْا فَإِنَّ اللَّهَ بِما یَعْمَلُونَ بَصیر»؛و با آنان بجنگید تا هیچ نوع فساد و فتنه [و خونریزى و ناامنى‏] بر جای نماند، و دین [در سراسر گیتى‏] ویژه خدا شود؛ پس اگر از فتنه بازایستند [با آنان نجنگید] زیرا خدا، به آنچه انجام مى‏دهند، بیناست (انفال:39).

کفار قریش گروندگان به رسول خدا (ص) را قبل از هجرت آن جناب و تا مدتى بعد از آن در مکه مى‏گرفتند و شکنجه مى‏دادند و به ترک اسلام و برگشت به کفر مجبور مى‏کردند، و این خود فتنه نامیده مى‏شد (طباطبایی، 1374، ج‏9، ص99).

گاهى در قرآن کلمه فتنه به معنى شرک و بت پرستى که انواع محدودیت‏ها و فشارها را براى جامعه دربر دارد، به کار رفته است. همچنین به فشارهایى که از ناحیه دشمنان براى جلوگیرى از گسترش دعوت اسلام و به منظور خفه کردن نداى حق طلبان و حتى باز گرداندن مؤمنان به سوى کفر به عمل مى‏آید "فتنه" اطلاق شده است. مفهوم آیه، مفهوم وسیعى است که هم "شرک" را شامل مى‏شود (به قرینه جمله «و یَکُونَ الدِّینُ کُلُّهُ لِلَّهِ») و هم سایر فشارهایى ‌را که از طرف دشمنان به مسلمانان وارد مى‏شد.

یکی از شگردهای اربابان فتنه برای فتنه انگیزی، ایجاد تشتت و تفرقه در جامعه است. یک جامعه متحد و یک‌پارچه، به طور طبیعی سد محکمی در برابر هرگونه فتنه انگیزی است؛ به همین دلیل عموم فتنه­گران فقط زمانی به مراد خود می­رسند که در صفوف متحد مردم شکاف ایجاد نمایند. دامن زدن به اختلاف‌های مذهبی، قومی‌ و زبانی می­تواند زمینه مناسبی را برای ایجاد فتنه در جامعه فراهم سازد. در همین چارچوب ایجاد و تقویت گروه­های مخالف نظام یکی از شگردهایی است که مخالفان نظام برای براندازی آن به کار می­برند.

برخی از آسیب­های فرا روی جامعه اسلامی، آسیب­هایی است که هم از ناحیه داخل و هم از ناحیه خارج متوجه جامعه می­گردد. عوامل داخلی و نیز عوامل خارجی می­توانند در ایجاد این گونه آسیب­ها موثر باشند وگاهی هر دو عامل در کنار یکدیگر قرار می­گیردند ‌و آسیبی را متوجه جامعه و نظام می­سازند، اختلاف و دشمنی میان قشرها و گروه­های مختلف جامعه یکی ­از آسیب­هایی است که عوامل داخلی و خارجی می­توانند در ایجاد آن مؤثر باشند. اختلاف میان گروه­ها و قشرهای مختلف جامعه، گاهی از عوامل کامل درونی و بر اساس ملاک­های غیر قابل قبول از نظر اسلام، نظیر اختلافات قومی، در جامعه‌ای که مرکب از نژادهای مختلف وگویش­های متفاوت است، ایجاد می­شود. تفاوت مناطق جغرافیایی، اختلاف آداب و رسوم محلی و حتی مذهبی، و عوامل داخلی دیگر موجب پیدایش اختلاف در جامعه خواهد شد.

دشمنان یک نظام تلاش خواهند کرد تا برای متلاشی کردن و تضعیف جامعه، از این زمینه­ها بهره ببرند، به اختلافات دامن زنند و آنها را تشدید کنند. اختلاف میان گروه­های مختلف جامعه، سبب خواهد شد تا نیروهای جامعه بر اثر اصطکاک، تحلیل روند و قدرت پیشرفت را از دست بدهند. تردیدی نیست که با رو در رو قرار گرفتن دو عامل متضاد، نیروهای زیادی صرف خواهد شد تا عامل مقابل تضعیف گردد. در صورتی که یکی از دو طرف، قوی‌تر از دیگری باشد، به پیشرفت محدودی نایل می­شود، اما در صورت برابر بودن قدرت آنها، هر دو طرف از فعالیت و پیشرفت باز می­مانند. دشمنان جامعه اسلامی نیز با استفاده از اختلافاتی که در درون جامعه وجود دارد، سعی می­کنند که این اختلافات را تشدید کنند تا به دشمنی و تخاصم منجر گردد و قدرت و توانایی دو طرف، در رویارویی با یکدیگر مصرف شود و زمینه باز ماندن آنها از ترقی، تکامل و پیشرفت فراهم گردد.

سیاست «اختلاف بینداز و حکومت کن» سیاستی است که سابقه دیرین در طول تاریخ دارد و علاوه بر فرعون (ر.ک: قصص:4) که سیاست­های خود را با ایجاد اختلاف در جامعه به پیش می­برد، کسان دیگری نیز از این سیاست بهره می بردند و باعث ایجاد اختلاف در جوامع می­شدند. از همان زمان که حکومت اسلامی به دست مبارک پیغمبر اکرم (ص) تشکیل گردید، آن حضرت از این آفت در جامعه خود رنج می برد و دشمنان خارجی آن حضرت نیز تلاش می­کردند تا این اختلافات داخلی را تشدید کنند.

البته عرب قبل از ظهور پیامبر اکرم (ص) نیز از این اختلافات آسیب دیده بود. از همان آغاز ظهور اسلام و تشکیل جامعه اسلامی، پیامبر اکرم (ص) تلاش بسیاری برای بر طرف ساختن این اختلافات و برقراری دوستی و محبت میان طوایف مختلف صورت دادند و رسماً بین اهل مدینه و مهاجرین، عقد اخوت منعقد ساختند (مصباح یزدی، 1386، ص173)

اختلاف داخلى بین امت، فتنه‏اى است که دامنه آن همه را (ظالمان و غیرظالمان) فرا مى‏گیرد به همین جهت، خداوند در قرآن نسبت به ­آن بسیار جدی هشدار می­دهد و این­ تحذیر تمامى ­مسلمانان از سهل‏انگارى در امر اختلافات داخلى خواهد بود: « وَ اتَّقُوا فِتْنَةً لا تُصیبَنَّ الَّذینَ ظَلَمُوا مِنْکُمْ خَاصَّةً وَ اعْلَمُوا أَنَّ اللَّهَ شَدیدُ الْعِقاب‏»؛ و از عذابى [که نتیجه گناه، فساد، نزاع، اختلاف و ترک امر به معروف و نهى از منکر است‏] بپرهیزید، [عذابى‏] که فقط به ستمکاران از شما نمى‏رسد [بلکه وقتى نازل شود، همه را فرا مى‏گیرد، ستمکاران را به خاطر ستم و اهل ایمان را به سبب اختلاف و نزاع و ترک امر به معروف و نهى از منکر] و بدانید که خدا سخت کیفر است (انفال:25).

دلیلى که دلالت کند بر اینکه "عقاب" در جمله «وَ اعْلَمُوا أَنَّ اللَّهَ شَدیدُ الْعِقابِ» مختص به عقاب دنیوى از قبیل اختلافات ِقومى و شیوع قتل و فساد و از میان رفتن امنیت و آسایش باشد، در دست نیست.

قرآن مى‏خواهد همه مؤمنان را از فتنه‏اى که مخصوص به ستمکاران آنهاست و مربوط به کفار و مشرکان نیست، هشدار دهد، و اگر خطاب را متوجه به همه مومنین کرده با اینکه مختص به ستمکاران از مؤمنین است، براى این است که آثار سوء آن فتنه، گریبان‌گیر همه مى‏شود و بر اثر اختلاف، همه دچار ذلت و مسکنت و هر بلا و تلخ‌کامى دیگرى مى‏شوند، و همه در پیشگاه خداى تعالى مسؤول مى‏گردند و خدا شدید العقاب است.

پس«اختلافات داخلی»، فتنه‏اى است که تمامى افراد امت باید در صدد دفع آن برآیند، و با امر به معروف و نهى از منکر، که خدا بر ایشان واجب کرده از شعله ‏ور شدن آتش آن جلوگیرى کنند. چون این گونه اختلافات آنان را به تفرقه و اختلاف کلمه تهدید نموده، باعث مى‏شود که وحدت مسلمین به تشتت و چند دستگى مبدل شود، و معلوم است که در این صورت هر دسته که غالب شود، زمام را به دست مى‏گیرد، و نیز معلوم است که این غلبه، غلبه فساد است، نه غلبه کلمه حق و دین حنیف که خداوند تمامى مسلمانان را در آن شریک کرده است.

گرچه خداى تعالى این فتنه را به
اسم و رسم معرفى نکرده و آن را به طور مجمل ذکر فرموده، ولی جمله بعدى که مى‏فرماید: «لاتُصِیبَنَّ الَّذِینَ ظَلَمُوا مِنْکُمْ خَاصَّةً» و همچنین جمله «وَاعْلَمُوا أَنَّ اللَّهَ شَدِیدُ الْعِقابِ» آن را تا اندازه‏اى توضیح داده و مى‏رساند که فتنه در اینجا عبارت از این است که: بعضى از امت با بعضى دیگر، در امرى که تمامى امت حقیقت امر را مى‏فهمند که کدام است، اختلاف مى‏کنند، ولی یک دسته از قبول آن سرپیچى نموده، آگاهانه به ظلم و منکر اقدام مى‏کنند، و آن دسته دیگر هم که حقیقت امر را قبول کرده‏اند، آنان را نهى از منکر نمى‏کنند و در نتیجه آثار سوئش دامن‏گیر همه امت مى‏شود.

نظیر این فتنه در فتنه‏هاى واقع شده در صدر اسلام دیده مى‏شود، به طورى که آیه شریفه کاملاً و آشکارا بر آن فتنه‏ها منطبق مى‏گردد، چون فتنه‏هاى مزبور وحدت دینى اسلام را منهدم نمود و خون‏هایى به ناحق ریخت و باعث اسارت و غارت و هتک نوامیس و حرمت‏ها گردید و کتاب و سنت متروک شد. و از جمله مفاسد شوم این فتنه این است که امت اسلام حتى بعد از آنکه به اشتباهات و اعمال زشت خود تنبه پیدا کند، نمى‏تواند از آن عذاب دردناکى که این فتنه به بار آورده، خود را نجات دهد (طباطبایی، 1374، ج‏9، صص64-65).

خداى سبحان اگر اختلاف را مذمت مى‏کند، به خاطر لوازم آن که همان تفرق و اعراض از حق است، و آیات قرآن هم شاهد و گواه بر این است، زیرا هر جا از اختلاف مذمّت مى‏کند، هر دو طرف اختلاف به باطل را توبیخ مى‏کند و اهل حق و ملازمان سبیل حق را، خارج از اهل تفرقه و اختلاف دانسته است (ر.ک: شورى:13 و انعام:1

نهى شدید از تفرقه و اختلاف

بى‏شک نتیجه فورى اختلاف و نفاق، ذلّت و خوارى است و سِرِّ ذلّت و خوارى هر ملت را، در اختلاف و نفاق آنان باید جستجو کرد. جامعه‏اى که اساس قدرت و ارکان همبستگى‏هاى آن با تیشه‏هاى تفرقه در هم کوبیده شود، سرزمین­ آنان براى همیشه جولانگاه بیگانگان و قلمرو حکومت استعمارگران خواهد بود. راستى چه عذاب بزرگى است! البته عذاب آخرت آن چنان­که خدا در قرآن بیان کرده است، فوق­العاده از این عذاب هم شدیدتر خواهد بود و در انتظار تفرقه‏اندازان و اختلاف‏گرایان است: «وَ لا تَکُونُوا کَالَّذینَ تَفَرَّقُوا وَ اخْتَلَفُوا مِنْ بَعْدِ ما جاءَهُمُ الْبَیِّناتُ وَ أُولئِکَ لَهُمْ عَذابٌ عَظیمٌ»؛ و مانند کسانى نباشید که پراکنده شدند و اختلاف کردند (آن ­هم) پس از آن‌که نشانه‏هاى روشن (پروردگار) به آنان رسید، و آنها عذاب عظیمى دارند (آل‏ عمران:105).

هیچ گسستگی در جامعه نیست روز 22 بهمن همه دیدند مردم از منافقین متنفرند

مسجد ضرار کانون تفرقه و نفاق

خداوند سبحان در آیه زیر از گروهی از منافقین نام می­برد که براى ایجاد تفرقه و اختلاف میان مسلمانان مسجدى بنا نهادند؛ آنجا که می­فرماید: «وَ الَّذینَ اتَّخَذُوا مَسْجِداً ضِراراً وَ کُفْراً وَ تَفْریقاً بَیْنَ الْمُؤْمِنینَ وَ إِرْصاداً لِمَنْ حارَبَ اللَّهَ وَ رَسُولَهُ مِنْ قَبْلُ وَ لَیَحْلِفُنَّ إِنْ أَرَدْنا إِلاَّ الْحُسْنى‏ وَ اللَّهُ یَشْهَدُ إِنَّهُمْ لَکاذِبُون‏»؛ (گروهى دیگر از آنها) کسانى هستند که مسجدى ساختند براى زیان (به مسلمانان) و (تقویت) کفر و تفرقه میان مومنان و کمینگاه براى کسى که با خدا و پیامبرش از پیش مبارزه کرده بود. آنها سوگند یاد مى‏کنند که نظرى جز نیکى (و خدمت) نداشته‏ایم اما خداوند گواهى مى‏دهد که آنها دروغگو هستند (توبه:107).

هرگونه ضررى در اسلام ممنوع شمرده شده است: «لا ضَرَرَ وَ لا ضِرارَ فِى­الإِسلامِ» (حرعاملی، 1368، ج26، 14) گرچه تحت عنوانِ مسجد باشد؛ از جمله: ضرر به مکتب و وحدت، زیرا شکستن وحدت مسلمانان در این آیه، همطراز با کفر مطرح شده است.

پیامبر(ص) به رغم جایگاه مسجد، دستور داد مسجد یعنى خانه خدا را آتش بزنند، و مسجدى که یک ریگ آن را نمى‏توان بیرون برد، ویران سازند، و مکانى را که اگر آلوده شود، باید فوراً آنرا تطهیر کنند، مزبله گاه شهر سازند! چون مسجد ضرار مسجد نبود، و در واقع بتخانه بود، مکان مقدس نبود کانون تفرقه و نفاق بود، خانه خدا نبود، بلکه خانه شیطان بود، و هرگز اسم و عنوان ظاهرى، واقعیت چیزى را دگرگون نمى‏سازد.

دشمن، از مسجد و مذهب، علیه مذهب سوء استفاده مى‏کند. پس ظاهر شعارها و القاب، نباید فریبمان دهد؛ منافقان همواره چنین بوده‏اند؛ در برابر موسى، سامرى توطئه مى‏کند، در برابر مسجد نبوى، مسجد اموى مى‏سازند و در برابر امام على (ع) قرآن بر نیزه مى‏کنند. پس همان گونه که گوساله‏ سامرى را سوزاندند، مسجد منافقان را نیز مى‏سوزانند تا درسى براى تاریخ باشد. در کوفه و شام نیز به خاطر پیروزى یزید بر امام حسین (ع) مساجدى ساخته شد، که امامان ما آنها را مساجد ملعونه نامیدند ( قرائتی، 1383، ج‏5، ص143).

قرآن، قلب‏هاى منحرف را منشأ فساد و فتنه می‌داند و بیان می­دارد که فتنه، تنها آشوب نظامى و فیزیکى نیست، بلکه تفسیر به رأى و تحریفِ فرهنگ و معانى آیات، نیز فتنه است: «هُوَ الَّذی أَنْزَلَ عَلَیْکَ الْکِتابَ مِنْهُ آیاتٌ مُحْکَماتٌ هُنَّ أُمُّ الْکِتابِ وَ أُخَرُ مُتَشابِهاتٌ فَأَمَّا الَّذینَ فی‏ قُلُوبِهِمْ زَیْغٌ فَیَتَّبِعُونَ ما تَشابَهَ مِنْهُ ابْتِغاءَ الْفِتْنَةِ وَ ابْتِغاءَ تَأْویلِهِ وَ ما یَعْلَمُ تَأْویلَهُ إِلاَّ اللَّهُ وَ الرَّاسِخُونَ فِی الْعِلْمِ یَقُولُونَ آمَنَّا بِهِ کُلٌّ مِنْ عِنْدِ رَبِّنا وَ ما یَذَّکَّرُ إِلاَّ أُولُوا الْأَلْباب‏»؛ او کسى است که این کتاب را بر تو نازل کرد. بخشى از آن، آیات محکم (روشن و صریح) است که اصل و اساس این کتاب را تشکیل مى‏دهد. (و هر گونه ابهامى در آیات دیگر، با مراجعه به این محکمات روشن مى‏شود) و بخشى از آن، آیات متشابه است (که احتمالات مختلفى در معناى آیه مى‏رود، ولى با توجه به آیات محکم، تفسیر آنها روشن مى‏شود.) امّا کسانى که در دل‌هایشان انحراف است، به جهت ایجاد فتنه (و گمراه کردن مردم) و نیز به جهت تفسیر آیه به دلخواه خود، به سراغ آیات متشابه مى‏روند، در حالى که تفسیر این آیات را جز خداوند و راسخان در علم نمى‏دانند؛ آنان که مى‏گویند: ما به آن ایمان آورده‏ایم، همه آیات از طرف پروردگار ماست (خواه محکم باشد یا متشابه) و جز خردمندان پند نگیرند (آل ‏عمران:7)

تنها چیزی که در توضیحات آقای حضرتی نبود، جزییات دیدار کروبی با اعضای مجمع روحانیون بود!!

از امام باقر (ع) حدیثى به این مضمون نقل شده است که: چند نفر از یهود به اتفاق «حى بن اخطب» و برادرش خدمت پیامبر اسلام (ص) آمدند و حروف مقطعه "الم" را دست ‏آویز خود قرار دادند و گفتند: طبق حساب ابجد، الف مساوى یک و لام مساوى30 و میم مساوى40 است و به این ترتیب خبر داده‏اى که دوران بقاى امت تو بیش از هفتاد و یک سال نیست! پیامبر(ص) براى جلوگیرى از سوء استفاده آنها فرمود: شما چرا تنها "الم" را محاسبه کرده‏اید، مگر در قرآن "المص" و "الر" و سایر حروف مقطعه نیست، اگر این حروف اشاره به مدت بقای امت من باشد، چرا همه را محاسبه نمى‏کنید؟! (در صورتى که منظور از این حروف چیز دیگرى است)، سپس آیه فوق نازل شد (عروسی حویزی، 1415ق، ج1، ص313)

مردک گلابی فکر می کنه گندی که اینا زدن قابل جبرانه.
اگر کروبی و موسوی جرات دارن تو منظر عمومی مثل راهپیمایی 22 بهمن بیان.
رسما فکرش هم مثل خودش سیرابی هستش

القای شبهات به صورت دائمی

شیاطین (انس و جن) همیشه مى‏خواستند با شبهات خود برنامه‏هاى سازنده انبیاء را به هم بزنند، اما خدا مانع از آن مى‏شد.

خداوند در آیات زیر هشدار مى‏دهد که این توطئه‏هاى مخالفان برنامه­ تازه‏اى نیست، همیشه این القائات شیطانى در برابر انبیاء بوده و هست: «وَ مَا أَرْسَلْنَا مِن قَبْلِکَ مِن رَّسُولٍ وَ لَا نَبىِ‏ٍّ إِلَّا إِذَا تَمَنىَّ أَلْقَى الشَّیْطَنُ فىِ أُمْنِیَّتِهِ فَیَنسَخُ اللَّهُ مَا یُلْقِى الشَّیْطَنُ ثُمَّ یحُْکِمُ اللَّهُ ءَایَتِهِ وَاللَّهُ عَلِیمٌ حَکِیمٌ. لِّیَجْعَلَ مَا یُلْقِى الشَّیْطَانُ فِتْنَةً لِّلَّذِینَ فىِ قُلُوبهِِم مَّرَضٌ وَ الْقَاسِیَةِ قُلُوبُهُمْ وَ إِنَّ الظَّلِمِینَ لَفِى شِقَاقِ بَعِیدٍ. وَ لِیَعْلَمَ الَّذِینَ أُوتُواْ الْعِلْمَ أَنَّهُ الْحَقُّ مِن رَّبِّکَ فَیُؤْمِنُواْ بِهِ فَتُخْبِتَ لَهُ قُلُوبُهُمْ وَ إِنَّ اللَّهَ لَهَادِ الَّذِینَ ءَامَنُواْ إِلىَ‏ صِرَاطٍ مُّسْتَقِیم‏»؛ و پیش از تو هیچ رسول و پیامبرى را نفرستادیم مگر آنکه هرگاه آرزو مى‏کرد [اهداف پاک و سعادت‏بخش خود را براى نجات مردم از کفر و شرک پیاده کند] شیطان [براى بازداشتن مردم از پذیرش حق‏] در برابر آرزویش شبهه و وسوسه مى‏انداخت، ولى خدا آنچه را شیطان [از وسوسه‏ها و شبهه‏ها مى‏اندازد] مى‏زداید و محو مى‏کند، سپس آیاتش را محکم و استوار مى‏سازد و خدا دانا و حکیم است. [آزاد گذاشتن شبهه‏اندازى شیطان‏] براى این [است‏] که خدا آنچه را شیطان مى‏اندازد، براى آنان که در دل‏هایشان بیمارى است و براى سنگدلان وسیله آزمایش قرار دهد و قطعاً ستمکاران در دشمنى و ستیزى بسیار دور [نسبت به حق و حقیقت‏] قرار دارند. و [نیز براى این است‏] تا کسانى که دانش و آگاهى [دینى‏] به آنان عطا شده بدانند که [محو شدن و نابودى القائات شیطان و استوار شدن آیات‏] از سوى پروردگارت حق است، پس به آن ایمان آورند و دل‏هایشان براى آن رام و فروتن شود و قطعاً خدا هدایت‏کننده اهل ایمان به سوى راهى راست است (حج:52-54).

پیامبران الهى معصومند و شیطان نه قرین آنهاست، نه در روحشان وسوسه مى‏کند و نه با آنان تماس مى‏گیرد. شیطان در طرح و برنامه و آرزوى آنان القائاتى دارد و ناگفته پیداست که حساب طرح پیامبران و برنامه‏ها و اهدافشان، از حساب شخصى آنان جداست.

القائات و شبهات شیطانی، در برنامه‏هاى انبیا و نسخ آنها از طرف خداوند، دو اثر دارد:

1- وسیله‏ آزمایش براى بیماردلان و سنگدلان است. (بیمارى روحى و سنگدلى زمینه‏اى مناسب براى قرار گرفتن در دام فتنه‏ها و شیطان است).

2- خنثى شدن القائات شیطان، سبب نورانیّت دل و ایمانِ اهل علم و آگاهى است

مشتبه نمودن حق و باطل و کتمان حقیقت

یکی از ویژگی­های فتنه این که حق و باطل را با هم مشتبه می­سازد و این از شگردهای فتنه­گران است که در صدد در آمیختن حق و باطل هستند. کسانی که قصد ایجاد فتنه دارند، سعی می­کنند سخنان باطل خود را در پوششی از سخنان حق ارائه دهند.

سران فتنه با ترفندهای مختلف و با استفاده از ابزارهای تبلیغاتی و رسانه ای و با بهره برداری از نفوذی که در افکار عمومی دارند و بعضاً با استخدام چهره­های موجه و مقبول سیاسی، اجتماعی و دینی تلاش می­کنند امور باطل را حق جلوه دهند.

ثمره شبهه این است که حق و باطل را بر مردم مشتبه می­کند. به تعبیر امام علی (ع) شبهه را به این جهت شبهه نامیده اند که باطنی باطل و نادرست دارد، اما در ظاهر شبیه به حق است (محمدی ری شهری، 1413، حدیث9101).

امام علی (ع) در توصیف این شگرد فتنه­گران؛ می‌فرماید: «اگر باطل به حق آمیخته نمی­شد، بر طالبان حق پوشیده نمی­ماند و اگر حق از باطل جدا و خالص می­گشت، زبان دشمنان قطع می­گردید، اما آنها قسمتی از حق و قسمتی از باطل را می­گیرند و به هم می­آمیزند، و در این هنگام است که شیطان بر دوستان خود چیره می­شود و تنها آنها که مشمول لطف و رحمت پروردگارند، نجات می­یابند»(نهج البلاغه، 1379، خطبه50).

پس اگر باطل خالصانه مطرح شود، نگرانى نیست (چون مردم آگاه مى‏شوند و آن را ترک مى‏کنند) و اگر حقّ نیز خالصانه مطرح شود، زبان مخالف بسته مى‏شود، اما خطر آنجاست که حقّ و باطل، به هم آمیخته می­شود و از هر کدام بخشى چنان جلوه داده مى‏شود که زمینه‏ تسلّط شیطان بر هوادارانش فراهم شود.

امتیاز انسان، به شناخت اوست و کسانى که با ایجاد شکّ و وسوسه و شیطنت، حقّ را از مردم مى‏پوشانند و شناخت صحیح را از مردم مى‏گیرند، در حقیقت یگانه امتیاز انسان بودن را گرفته‏اند و این بزرگترین ظلم است.

مشتبه کردن و کتمان حق، دو اهرم نیرومند دشمن براى ایجاد انحراف‏ در بین مؤمنان است. گمراه کردن مردم در مورد یک حقیقت به دو صورت انجام می‌پذیرد: یکی اینکه حق را تحریف کنند و آن را به باطل بیامیزند و ایجاد شبهه کنند و دیگر آنکه حق را کتمان کنند و از حضور آن جلوگیری نمایند تا مردم به کلی از وجود آن غافل بمانند.

نه حقّ را باید به باطل مخلوط کرد و آن را تغییر داد و نه باطل را باید در لباس حقّ مطرح ساخت، چون کتمان حقّ، حرام و اظهار آن واجب است. قرآن دوبار به صورت جداگانه به این مسائل مهم پرداخته است و می­فرماید: «وَ لا تَلْبِسُوا الْحَقَّ بِالْباطِلِ وَ تَکْتُمُوا الْحَقَّ وَ أَنْتُمْ تَعْلَمُون‏»؛ و حقّ را با باطل نپوشانید و حقیقت را با اینکه مى‏دانید، کتمان نکنید (بقره:42).

«یا أَهْلَ الْکِتابِ لِمَ تَلْبِسُونَ الْحَقَّ بِالْباطِلِ وَ تَکْتُمُونَ الْحَقَّ وَ أَنْتُمْ تَعْلَمُون‏»؛ اى اهل کتاب! چرا حقّ را به باطل مشتبه مى‏سازید و (یا) حقّ را کتمان مى‏کنید، در حالى که خود (به حقّانیت آن) آگاهید (آل عمران:71).

حضرت علی (ع) نیز ضمن نامه­ای خطاب به معاویه می‌نویسد: «از شبهه و حق پوشی و آمیختگی آن به حق و باطل بپرهیز، زیرا فتنه­ها دیر زمانی است که پرده­های سیاه خود را گسترانده و دیده­هایی را کور کرده است» (نهج البلاغه، 1379، نامه65).

کسی که می­خواهد در جامعه اسلامی و در میان مسلمانان فتنه­گری کند، نمی­تواند علناً با معارف اسلامی و ارزش­های دینی مخالفت کند؛ زیرا در همان ابتدا با شکست مواجه خواهد شد، یا نمی­تواند به صورت آشکار انگیزه­های باطنی خود را برای مردم بازگوکند.

اگر مردم بدانند که سران فتنه دنبال منافع دنیوی خود و به دنبال کسب قدرت برای­ خود هستند، هرگز حاضر نمی­شوند زیر بار آنها بروند، به­ همین دلیل فتنه­گران می­کوشند آمیزه­ای از سخنان حق و باطل را به شکلی جذاب و تأثیرگذار به مردم ارائه دهند و لباسی از حق را بر اندام انگیزه­های باطل خود بپوشانند. اگر بگویند ما قانون ­خدا و مقررات­ دینی را قبول نداریم، کسی ­از آنها نمی­پذیرد؛ لذا با شعار حقوق بشر و دموکراسی پیش می­آیند. اگر چه این الفاظ زیبا است، ولی پشت این الفاظ به ظاهر زیبا، غالباً انگیزه های شیطانی نهفته است.

اینکه آقای حضرتی دم از وحدت وهمدلی و عدم انشقاق و چند دستگی بین مردم می زنند سخن بسیار سنجیده و خوبی است .
اما زمانی که حب قدرت سران فتنه 8 ماه کشور را به آتش کشید . عده ای از جوانان مردم یا به شهادت رسیدند یا در این بلوا کشته شدند چرا آقای حضرتی این حرف ها را فراموش کرده بود .
اگر خوش بینانه بگوییم این فتنه از قبل طراحی نشده بود ( اما قرائن دال بر طراحی قبلی بود : اعلام اینکه در انتخابات تقلب خواهد شد - تشکیل کمیته صیانت از آرا - دست بند سبز دو سال قبل از انتخابات - اعلام پیروزی قبل از باز شدن صندوق ها و شمارش آرا و.......) آیا نمی شد از طریق قانون حق خود را پیگیری نمایند . نمی شد به نظام اتهام حیثیتی وارد نکنند که هیچ جا ثابت نشد مثل تجاوز به زندانیان . نمی شد برای شعله ور شدن فتنه مراسم ختم وهفتم تصنعی نمی گرفتند و کشته سازی خیالی نمی کردند .
الان هم در مقام طلبکار از نظام برخورد می نمایند در صورتی که باید جوابگویی اتهامات نا روا به نظام و خون های به نا حق ریخته شده باشند

«یُحَرِّفُونَ الْکَلِمَ عَنْ مَواضِعِهِ»؛ سخنان (خدا) را از جایگاه اصلی­اش تحریف مى‏کنند (مائده:13).

در آیه دیگر سخن از تهدید کسانى است که نشانه‏هاى توحید را تحریف مى‏کنند و به اغفال و گمراه ساختن مردم مى‏پردازند. ممکن است با مغالطه و سفسطه مردم را بفریبند، و ممکن است بر این عمل زشت و ننگین خود پرده بیفکنند و خود را از انظار مردم مستور دارند، اما هرگز نمى‏توانند کمترین عمل خود را از خداوند پنهان نمایند: «إِنَّ الَّذینَ یُلْحِدُونَ فی‏ آیاتِنا لا یَخْفَوْنَ عَلَیْنا أَ فَمَنْ یُلْقى‏ فِی النَّارِ خَیْرٌ أَمْ مَنْ یَأْتی‏ آمِناً یَوْمَ الْقِیامَةِ اعْمَلُوا ما شِئْتُمْ إِنَّهُ بِما تَعْمَلُونَ بَصیر»؛کسانى که آیات ما را تحریف مى‏کنند، بر ما پوشیده نخواهند بود! آیا کسى که در آتش افکنده مى‏شود بهتر است یا کسى که در نهایت امن و امان در قیامت به عرصه محشر مى‏آید؟ هر چه مى‏خواهید انجام دهید، او به آنچه انجام مى‏دهید، بیناست (فصلت:40)

فتنه سامری

یکى از حوادث اسفناک و در عین حال تعجب‏آورى که بعد از رفتن حضرت موسى (ع) به میقات در میان بنى اسرائیل رخ داد، جریان گوساله‏پرستى آنهاست که به دست شخصى به نام "سامرى" و با استفاده از زیورآلات بنى اسرائیل، انجام گرفت.3

قرآن کریم در این زمینه می­فرماید: «وَ اتَّخَذَ قَوْمُ مُوسى‏ مِنْ بَعْدِهِ مِنْ حُلِیِّهِمْ عِجْلاً جَسَداً لَهُ خُوارٌ أَ لَمْ یَرَوْا أَنَّهُ لا یُکَلِّمُهُمْ وَ لا یَهْدیهِمْ سَبیلاً اتَّخَذُوهُ وَ کانُوا ظالِمین‏»؛ قوم موسى بعد از (رفتن) او (به میعادگاه خداوند) از زیور آلات خود گوساله‏اى ساختند، جسد بیروحى بود که صداى گاو داشت! آیا آنها نمى‏دیدند که با آنان سخن نمى‏گوید و به راه (راست) هدایتشان نمى‏کند، آن را (خداى خود) انتخاب کردند و ظالم بودند (اعراف:148).

امام باقر (ع) فرمودند: حضرت موسى به خدا گفت: سامرى، گوساله‏اى از طلا براى مردم ساخته است، امّا صداى آن از چیست؟ وحى آمد که این وسیله‏ آزمایش مردم است: «یا موسى اِن تِلکَ فِتنةً فَلا تَفَحص عَنها» (عروسی حویزی، 1415ق، ج‏2، ص70).

قرآن نیز مى‏فرماید: «إِنْ هِیَ إِلاَّ فِتْنَتُکَ تُضِلُّ بِها مَنْ تَشاءُ وَ تَهْدی مَنْ تَشاء»؛ این [حادثه‏] چیزى جز آزمایش تو نیست، هر که را بخواهى [به آزمایشت‏] گمراه مى‏کنى و هر که را بخواهى هدایت مى‏نمایى (اعراف:155).

مکر و حیله زنان

زنان براى رسیدن به مطامع خود مکرها و حیله‏هاى خاصى دارند و از مکر زنان ناپاک باید ترسید که حیله‏ آنان خطرناک است؛ قرآن در این باره می­فرماید: «فَلَمَّا رَأى‏ قَمیصَهُ قُدَّ مِنْ دُبُرٍ قالَ إِنَّهُ مِنْ کَیْدِکُنَّ إِنَّ کَیْدَکُنَّ عَظیم‏»؛هنگامى که (عزیز مصر) دید پیراهن او [یوسف‏] از پشت پاره شده است، گفت: «این از مکر و حیله شما زنان است که مکر و حیله شما زنان، عظیم است (یوسف:28).

با این­که قرآن، کید شیطان را ضعیف مى‏داند: «إِنَّ کَیْدَ الشَّیْطانِ کانَ ضَعِیفاً» (نساء:76)، ولى در این آیه کید زنان را بزرگ شمرده است. این به خاطر آن است که وسوسه شیطان لحظه‏اى و غیابى و سارقانه است، ولى وسوسه­ زن با لطف و محبّت و حضورى و دائمى است (فیض کاشانی، 1415ق، ج‏3، ص1).

خداوند در این آیه کید همه زنان را بزرگ خوانده و این بدان جهت است که خداوند در مردان تنها میل و مجذوبیت نسبت به زنان را قرار داده است، ولى در زنان براى جلب میل مردان و مجذوب کردن آنها وسائلى قرار داده است که تا اعماق دلهایشان راه یابند و با جلوه‏هاى فتان و اطوار سحرآمیز خود، دل­هاى آنان را مسخر نمایند و عقلشان را بگیرند، و ایشان را از راه­هایى که خودشان هم متوجه نباشند، به سوى خواسته‏هاى خود بکشانند، و این همان کید و اراده سوء است (طباطبایی، 1374، ج‏11، ص194).

طرح و شیوه فتنه­گران در ایجاد فتنه در جامعه، ایجاد شبهه در ذهن مردم است، چرا که فتنه انگیزان از فضاهای شبهه آلود و مبهم بیشترین استفاده را می­برند. ایجاد شبهه در جامعه به روش­های مختلف صورت می­گیرد. قرآن به مهمترین این روش­ها، شیوه­ها و مصادیق در آیات گوناگون اشاره دارد که عبارت از: فتنه­گری از طریق شبهه­های فکری و اعتقادی، القای شبهات به صورت دائمی، مشتبه نمودن حق و باطل، ایجاد شبهه از طریق­کتمان حقایق و ایجاد شبهه از طریق تحریف حقایق.

سومین شیوه فتنه­گران در جامعه، فتنه­گری از طریق فریب و نیرنگ است. قرآن به مصادیق فراوانی از این نوع فتنه­گری از قبیل: فتنه سامری، حیله­گری و توجیه شرعی یهود، مکر و حیله زنان، مکر و نقشه­ قوم صالح و مکر شبانه روزی مستکبران اشاره دارد.

«فتنه» واژه­ای قرآنی است که با داشتن یک معنا، مصداق­های متعددی دارد. قرآن مواردی همچون اموال، اولاد، اختلاف نظر، کفر، شرک، جنون و... را فتنه دانسته است. این موارد گوناگون البته در صورت مصداقی از فتنه قرار می­گیرند که ایجاد اختلال و اضطراب کنند. هر گاه در جریان عادی و طبیعی امور اختلالی پیش آید، اضطراب را نیز به دنبال دارد و آنچه سبب پدید آمدن این وضع می‌شود قرآن نام «فتنه» را بر آن می‌نهد.

قرآن کریم، فتنه را به مراتب زیان بارتر از کشت وکشتار می­داند، از این رو، فتنه بر انگیزان ویرانگرتر و پست­تر از قاتلان هستند؛ لذا برای اینکه دین از آثار فتنه محفوظ بماند، خداوند در قرآن دستور به مبارزه و کشتار فتنه­گران می­دهد.

از منظر آیات قرآن کریم طرح­ها و راه­های متعددی برای ایجاد فتنه در جامعه وجود دارد که مهمترین آنها عبارتند از: «تفرقه افکنی و اختلاف»، «شبهه افکنی» و «فریب و نیرنگ».

...

چقدر مسولیت رو دوشش سوار کردند حیونی به کدامش برسه ...

دلباخته امام و انقلاب بودند که کشور رو به لبه پرتگاه بردند و خسارات فراوان به کشور زدند و با دشمنان همراه شدند؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟
فقط محاکمه سران فتنه

خدا از احمدی نژاد نگذرد که عامل انشقاق بود.

نماینده مردم تهران در پایان با بیان اینکه حل ماجرای حصر به یکپارچگی جامعه منجر خواهد شد، گفت: «رفع حصر در آغاز گام دوم انقلاب پیامدهای مثبت فراوانی در جامعه خواهد داشت و بر همین اساس امیدواریم این مساله به زودی حل و فصل شود.»