گروه سیاسی
جهان نيوز: رئیس جمهور صبح امروز در سخنرانی که در جلسه هم اندیشی مدیران ارشد دولت تدبیر و امید ایراد کرد، بازهم بیان داشت که از دولت انتقاد کنید.
به گزارش
جهان نيوز، روحانی در همین رابطه اظهار داشت: « از ما انتقاد کنید؛ چرا که ما دلنازک و زود رنج نیستیم و برای یک انتقاد آسمان و زمین را به هم نمیبافیم. ظاهرا جز دولت از کس دیگری هم نمیتوانید انتقاد کنید. از رئیس جمهور انتقاد کنید؛ چرا که برخیها خیلی خوشحال میشوند، انتقاد کردن جزو حقوق شهروندی است. »
اگر دولت حامی منتقدان است؛ دلیل توهینهای مجدد چیست؟
روحانی درحالی با کنایه بازهم به منتقدان چراغ سبز نشان داد که پیشتر در برابر منتقدان دولت مواضع تندی اتخاذ کرده است.
آخرین تعبیر و اصطلاح منفی که رئیس جمهور درباره منتقدان به کار برد اسفندماه سال گذشته بود که آنان را مشتی «کمعقل» نامید که بر اساس بیتدبیری و کمعقلی از دولت انتقاد میکنند. این موضوع مورد توجه افکارعمومی در شبکههای اجتماعی قرار گرفت. جالب اینجاست که دامنه واکنش به این سخنان روحانی تنها منتقدان را در بر نمیگیرد و حتی خبرنگار بیبیسی فارسی هم به آن واکنش نشان داد و مطرح کرد که پس این توهینها را چه کسی به منتقدان کرده است.
این درحالی بود که پیش از این روحانی گفته بود از بستن دهان منتقدان به خدا پناه میبرد، اما با کم عقل خواندن منتقدان پنجاه و چهارمین توهین طی این چند سال ریاست جمهوری را نسبت به منتقدان روا داشت که در همین نشست هماندیشی مدیران ارشد دولت که امروز (شنبه اول اردیبهشت) برگزار شد، مجدداً در پنجاهوپنج مین توهین رسمی ثبتشده، منتقدان دولت را "ناقصالعقل" خواند.
روحانی در اظهارات امروزش درحالیکه دستگاه نظارتی را خطاب قرار داده بودند، کسانی که به دولت پیشنهادهای انتقادی میدهند را ناقصالعقل خواند.
در کلکسیون ناسزاهای حسن روحانی به منتقدان میتوان واژههایی مانند، ترسو و بزدل، دروغگو، بی شناسنامه، عصر حجری، کم سواد، هوچی باز، متوهم و ... را مشاهده کرد.
در این حیطه باید این سوال پاسخ داده شود که اگر دولت اجازه انتقاد می دهد و آنرا جزو حقوق شهروندی اعلام میکند پس دلیل اینهمه توهین که کلکسیونی از اصطلاحات ناپسند را تشکیل میدهد، چیست؟
چرا روحانی به دستگاه ها نظارتی حمله کرد؟
البته رئیس جمهور درحالی بیان می کند که دولت دلنازک و زودرنج نیست که در قسمت دیگری از این سخنرانی بیان می کند: « گاهی دیدم دستگاه نظارتی برای ما نوشته مدل هواپیمایی که میخرید این مدلی باشد من در پاسخ نوشتم به توچه ربطی دارد و چه کاره هستی و فکر کرده دستگاه نظارتی میتواند نوع اتومبیل و کشتی و هواپیما را برای ما تعیین کند.»
با این حال، این سوال بهوجود میآید که منتقدان و دستگاههای نظارتی که بر اساس وظیفه انسانی و وظیفه شغلی ( دستگاههای نظارتی) عمل می کنند، چگونه باید از دولت انتقاد کنند که بعدها از عبارتهای ناپسند در امان بمانند.
البته حمله روحانی به دستگاههای نظارتی که از لحاظ قانون اساسی جزو وظایف آنان است، جای تعجب دارد. اگر قوه مجریه، وظیفه اجرای امور را دارد اما نهادهای نظارتی هم طبق وظیفه باید بر حسن اجرای کار دولت نظارت داشته باشند و هر گونه خطایی در این زمینه را گزارش داده و دولت بررسی و اقدام به اصلاح آن کند. اینکه رئیس جمهور بیان می کند که منتقدان باید اجازه انتقاد داشته باشند و با واژه « به تو چه» دستگاههای نظارتی که وظیفه قانونی در این عرصه را دارند مورد خطاب قرار می دهد، بسیار قابل تامل است.
دولت چه می خواهد؛ نوکر یا مدیر؟
همچنین رئیس جمهور در بخش دیگری از سخنان امروز خود، بیان داشت که « باید باورمان شود بالاتر از نوکری ملت نداریم، ما بالاتر از این نیستیم که خادم و نوکری برای مردم هستیم و اگر کسی خود را بالاتر از خادمی می داند پس معنای حکومت اسلامی و حتی مفهوم مردم سالاری دینی را هم لمس و حس نکرده است.»
روحانی با یادآوری این که اساس دولت همین است، گفت: «سخنم همین یک کلمه است که به فکر مردم باشیم و بالاتر از نوکری ملت نداریم، برای خدمت به مردم تلاش کنیم و به آنان احترام بگذاریم.»
این درحالی است که چند سال پیش روحانی بیان کرده بود: «
مردم دلار نمی خواهند صداقت و برنامه میخواهند ما نیاز به نوکر نداریم نیاز به مدیر داریم. ما نیاز به نوکر مدیر داریم، نه نوکر خالی، تنها نوکر بودن کافی نیست.»
به نظر می رسد در دولت دو انگاری جالبی وجود دارد که بنا بر شرایط زمانی تغییر می کند. روزگاری روحانی با کنایه به دولت گذشته بیان می کند که کشور مدیر می خواهند نه نوکر و این روزها مطرح میکند که دولت نوکر می خواهد. با این اوصاف مشخص نیست مدار هدایت دولت روی کدام رویکرد می چرخد و با این اوصاف به نظر میرسد هیچ کدام از رویکردها که به طور نصفه و نیمه مطرح و با صحبتهای جدید تکذیب می شود و تناقض فاحش در آن وجود دارد، مجال اجرایی شدن نمی یابند. درواقع با این رویکردهای ناقص مدیران دولتی نمی دانند برای مردم نوکری کنند یا مدیریت.