۰
ظریف‌كاری در دیپلماسی خارجی
محمدكاظم انبارلویی
دوشنبه ۸ مهر ۱۳۹۲ ساعت ۱۵:۱۶
کد مطلب: 316686
جان‌كری كه از سوی اوباما مأمور به حل و فصل مناقشات آمریكا شده است نیز پس از مذاكرات ۱+۵ و گفتگو با ظریف، فهرستی از مطالبات غیرمنطقی و غیرقانونی آمریكا را بی‌پرده مطرح كرد و بدون آنكه بگوید آمریكایی‌ها در ازای این مطالبات چه امتیازی به ایران می‌دهند، با همین اباطیل سر و ته مصاحبه را جمع كرد.
او گفت: اقدامات عملی ایران برای اعتمادسازی می‌تواند شامل دسترسی سریع بازرسان به تأسیسات فردو، امضای پروتكل الحاقی، توقف داوطلبانه غنی‌سازی در حد بالا و... باشد.
لبخند همیشگی بر لبان آقای ظریف در مذاكرات می‌تواند دو تفسیر داشته باشد؛ یكی بی‌خیالی درمورد مطالبات طرف مقابل و اصرار ایران بر دیدگاه‌های خود به این مفهوم كه آنها كار خود را می‌كنند، ما هم كار خود را، لذا در این گذر زمان پروسه دستیابی ایران به دانش صلح‌آمیز هسته‌ای فرآیند زمانی خود را طی می‌كند و به این بگومگوها توجه ندارد.
یكی هم اثبات عدم صداقت آمریكایی‌ها پس از ۸ سال و تأكید روی مواضع آشتی‌ناپذیر ملت ایران با دولتمردان دروغگو و قلدر آمریكا!
۸ سال پیش كه آقای روحانی و همكارانش پرونده هسته‌ای یا بهتر بگویم پرونده عادی‌سازی روابط ایران با غرب و بویژه آمریكا را در دست داشتند، تمام اقدامات اعتمادساز را انجام دادند اما غربی‌ها قدم به قدم جلو آمدند، امتیاز گرفتند و امتیازی ندادند. دولت نهم و دهم كه آمد محكم به دهان آنها كوبید و فرآیند غنی‌سازی را تا ورود قهرمانانه ایران به باشگاه اتمی جهان عملیاتی كرد. اكنون دولت و ملت ایران در موضع بالاتر و اقتدار قرار دارند. ظهور این اقتدار در رونمایی نیات بدخواهانه آمریكایی‌ها مهم است. لذا بار دیگر، هم برای ملت ایران و هم ملت‌های جهان روشن خواهد شد؛ اولاً: دولت ایران در برابر خواست‌های نامشروع طرف مقابل كوتاه نخواهد آمد. ثانیاً: آمریكایی‌ها هنوز آدم نشده‌اند كه بشود به‌عنوان یك طرف قابل اعتماد به آنها تكیه كرد، لذا ترك مخاصمه‌ای در كار نیست.می‌شود روی خنده‌های آقای ظریف از این دو زاویه هم حسابی باز كرد.
۲- آمریكایی‌ها اشتیاق زیادی به گفتگو با ایرانی‌ها نشان دادند. از پیش معلوم بود به این موضوع، نیاز ضروری دارند. لذا رسماً به گفته خانم سوزان رایس مشاور امنیت ملی كاخ سفید در همان ابتدای ورود روحانی به آمریكا تمایل اوباما برای ملاقات با رئیس‌جمهور كشورمان را اعلام كردند اما آقای روحانی نپذیرفت. با توجه به نفرت افكار عمومی ایران نسبت به رئیس‌جمهور آمریكا و چارچوب‌های مأموریت آقای روحانی در نیویورك، این عدم پذیرش معقول و قابل تحسین و قابل پیشبینی بود.
اما در دقیقه ۹۰ آمریكایی‌ها كار خود را كردند، بنا به قول آقای روحانی هنگامی كه وی نیویورك را ترك می‌كرد، تلفنی از كاخ سفید به صدا درآمد و اوباما پشت خط بود. طبیعی بود بی‌پاسخ گذاشتن آن قدری اخلاقی نمی‌نمود. در تلفن حرف تازه‌ای غیر از گفتگو و نطق‌های رسمی در سازمان ملل مبادله نشد و حاوی نكته جدیدی نبود جز عذرخواهی آقای اوباما از ترافیك خیابان‌های نیویورك!
همین جناب سركار خانم سوزان رایس كه مبتكر ملاقات روسای جمهور دو كشور بود كه مقبول نیفتاد بلافاصله آمد و گفت: تماس از سوی ایرانی‌ها بوده است! ما به رئیس‌جمهور خودمان اطمینان داریم لذا در اینكه آمریكایی‌ها دروغ گفته‌اند هم شك نداریم. این اتفاق نشان می‌دهد كه در مذاكرات ۱+۵؛ اولاً روی صداقت آمریكایی‌ها اصلا حساب باز نكنیم. ثانیاً وعده‌هایی را كه هنوز هم از آن رونمایی نكرده‌اند، جدی ندانیم.
اینكه دو طرف ابا دارند بگویند منت‌كشی از سوی چه كسی بوده است، نشان می‌دهد افكار عمومی نسبت به نفس این تماس‌ها و نوع گفتگوها حساس است. در ایران یك نفرت همیشگی از جنایات و حق‌كشی‌های آمریكا وجود دارد. در جهان اسلام دوستداران ایران و اسلام و انقلاب اسلامی به این گفتگوها حساسند و دوست ندارند ایران فریب وعده‌های توخالی آمریكا را بخورد. آن سوی معادله هم ملت آمریكا مشكلی با ملت ایران ندارد. اما لابی صهیونیستی به شدت به این مسئله حساس است. نتانیاهو نان سیاسی خود را در روغن دشمنی آمریكا با ایران می‌زند و می‌خورد، دولت رژیم‌صهیونیستی را با همین جیره غذایی به عنوان یك دولت جنایتكار و تبهكار تغذیه می‌شود و از مردم سرزمین‌های اشغالی رای می‌گیرد.
لذا اوباما در توضیحات خود در باب این مكالمه می‌گوید ما طرف اسرائیلی را توجیه كردیم. وی گفته؛ این كار را با نتانیاهو هماهنگ كرده بود!
معلوم است این تماس یك كار شرافتمندانه نبوده است لذا هیچ یك از طرفین گفتگو مسئولیت آن را كه چه كسی اول زنگ زد نمی‌خواهند بپذیرند.
گوشه‌ای از این حساسیت را می‌توان هنگام ورود روحانی به تهران و شعار مرگ بر آمریكا و گله برخی از كسانی كه به فرودگاه برای استقبال رفته بودند، به‌خوبی دید.
۳- گفتگوها فعلا پایان یافته و تا دور جدید چند روزی فاصله داریم. آنچه ردوبدل شده یك مشت حرف و تعارف بوده است. با آنكه طرف ایرانی از حرف هم فراتر رفته، قدری هم عمل كرده اما طرف آمریكایی در حوزه عمل وارد نشده و حتی یكی از تحریم‌ها و یا تهدیدها را تخفیف هم نداده یا متوقف نكرده است. یعنی هنوز جوهر امضای هرساله رئیس‌جمهور آمریكا مبنی بر تجدید تحریم، خشك نشده است.
هر انسان عاقل و منطقی كه ناظر بر این گفتگوهاست، منتظر این است ببیند نتیجه این گفتگوها بر توقف تحریم یا برداشتن برخی از تحریم‌ها چیست؟ لذا راستی‌آزمایی جدید آمریكا روی این نكته متوقف است كه آنها برای ترك مخاصمه با ملت ایران چه اقدامات عملی می‌كنند بنابراین مهم‌ترین شاخص توفیق در گفتگوها و ارزیابی مذاكرات، كاهش تحریم‌هاست. اینكه اشتون گفته است ۱۲ ماه طول می‌كشد كه نتایج معلوم شود، نشان می‌دهد سیر و سلوك آنها در دور جدید گفتگوهای ۱+۵ با ایران تغییر نكرده و در بر پاشنه قبلی می‌چرخد.
اگر پاسخ نرمش ایران را با "وعده نقد" ندهند زمان واكنش "قهرمانانه" ایران هم فرا می‌رسد. دولت و ملت ایران نشان داده‌اند برای چنین پاسخی تردید نمی‌كنند.
دیپلماسی خارجی ایران در این مقطع، ظریف‌كاری‌های دقیقی دارد. به همین دلیل وزیر خارجه ایران با همین نام همه نبوغ دیپلماتیك خود را برای تحقق حقوق ملت ایران باید به‌كار گیرد.
كار دولت و دیپلمات‌های آن شبیه حركت در میدان مین است. اگر دقت نكنند هر لحظه ممكن است فاجعه‌ای رخ دهد. ملت ایران تاب زورگویی‌های آمریكا را ندارد و بیش از ۳۵ سال است با استبداد جهانی می‌جنگد، اگر لازم باشد تا ابد این كار را ادامه می‌دهد اما زیر بار باج‌خواهی‌های آمریكا نمی‌رود. آمریكا باید تسلیم اراده ملت ایران شود و از سنگ‌اندازی در راه پیشرفت و ترقی كشور بویژه پیشرفت‌های علمی در فناوری‌های نوین، دست بردارد.
