"بابودجه‌بهزیستی فقط می‌توان کلوچه‌خرید!"
سه شنبه ۱۹ آبان ۱۳۹۴ ساعت ۰۸:۲۲
کد مطلب: 454667
وی با اشاره به بودجه ۱۶۰۰ میلیارد تومانی سازمان بهزیستی کشور در سال جاری خاطرنشان کرد: با یک حساب ساده می‌توان به این نکته رسید که از ۱۶۰۰ میلیارد تومان بودجه بهزیستی تنها ۸۰۰ تومان به معلولان تخصیص می‌یابد که از این رقم نیز ۳۵۰ میلیارد تومان به مراکز و ۴۵۰ میلیارد تومان به معلولان تخصیص می‌یابد.
محمودنژاد گفت: ۴۵۰ میلیارد تومان تخصیص یافته از سوی سازمان بهزیستی تنها برای یک میلیون و ۲۰۰ هزار معلول خواهد بود که با یک حساب ساده در می‌یابیم که معلولان تنها می‌توانند روزانه با پولی که سازمان بهزیستی به آنها پرداخت می‌کند سه عدد کلوچه بخرند.
رئیس انجمن دفاع از حقوق معلولان ایران ادامه داد: امیدواریم در برنامه ششم توسعه دولت و مجلس نگاه ویژه‌تری را به معلولان داشته باشند و شرایط لازم را برای زندگی آنها فراهم کنند.
وی با اشاره به برخی از معلولیت‌ها خاطرنشان کرد: ناشنوایی سخت‌ترین معلولیت در جهان است و این گروه شرایط سختی را در زندگی سپری می‌کنند به طوری که ۴۰۰ ناشنوا طی نامه‌ای از سازمان بهزیستی درخواست مستمری داشته‌اند که از این تعداد تنها ۸ نفر مستمری دریافت می‌کنند.
محمودنژاد با اشاره مجدد به برنامه ششم توسعه و توجه دولتمردان و نمایندگان مجلس به تدوین این برنامه خاطرنشان کرد: ما معلولان ضایعه نخاعی داریم که در جامعه با توجه به شرایط نامطلوب زندگی‌شان کپک زده‌اند و همه این موارد می‌طلبد که دولت و مجلس نگاه ویژه‌تری را به این قشر از جامعه داشته باشد.
وی در ادامه این مراسم با طرح چند پرسش ادامه داد: مشخص شود که در برنامه ششم چه تعداد از معلولان پشت نوبتی به چرخه حمایتی اضافه می‌شوند ضمن اینکه در برنامه ششم توسعه قرار است چه تعداد معلول شاغل شوند.
رئیس انجمن دفاع از حقوق معلولان ایران در ادامه ضمن انتقاد از عملکرد وزیر آموزش و پرورش در خصوص استخدام معلولان در این وزارتخانه گفت: ما انتظار داشتیم که نمایندگان مجلس نسبت به موضع وزیر به گونه‌ای عمل کنند که وزیر آموزش و پرورش را استیضاح کنند اما شاهد بودیم که نمایندگان مجلس تنها به یک کارت زرد اکتفا کردند.
وی اضافه کرد: امیدواریم در برنامه ششم توسعه به مقوله پیشگیری بیش از گذشته توجه شود و شرایط لازم برای تأمین تجهیزات مورد نیاز معلولان اتخاذ شود.
وی گفت: متأسفانه در حال حاضر به وسایل توانبخشی معلولان از جمله ویلچر به عنوان وسایل لوکس و وارداتی نگاه می‌شود که همه این موارد جزو نگرانی‌های جامعه معلولان محسوب می‌شود.
رئیس انجمن دفاع از حقوق معلولان ایران در ادامه با اشاره به انتظارات جامعه معلولان از مجلس شورای اسلامی، گفت: ما انتظار داریم سیاست مجلس شورای اسلامی با نگاهی واقع‌بینانه‌تری به نیازهای معلولان بنگرد و در تدوین برنامه ششم توسعه که نقش مؤثری را ایفا می‌کند به نگرانی‌ها و دغدغه‌های معلولان توجه کند.
محمودنژاد در ادامه با اشاره مجدد به مستمری معلولان گفت: با این رقمی که از سوی سازمان بهزیستی پرداخت می‌شود معلولان تنها می‌توانند ماهیانه یک کیلو و ۵۴۰ گرم گوشت تهیه کنند و در واقع این سؤال مطرح می‌شود که معلولان چگونه باید زندگی خود را سپری کنند.
وی در پایان خاطرنشان کرد: امیدواریم فراکسیون حمایت از حقوق معلولان که مباحث این گروه از جامعه را پیگیری می‌کنند فعال‌تر شود و دغدغه‌ها و نگرانی‌های معلولان را تا حد ممکن پیگیری کند.
معلولی که هیچ درآمدی ندارد ماهانه 50 هزار تومان مستمری از سازمان بهزیستی به او پرداخت می شود.
معلولی که با محدودیت بالای جسمی و بیماریهای زمینه ای که بر اثر معلولیت درازمدت بوجود می آید هزینه ی بالایی دارد چگونه با این مبلغ ناچیز می تواند زندگی کند؟ این مبلغ هزینه ی یک روز زندگی یک معلول هم نیست. حالا بعضی از معلولین ازدواج هم کرده اند و با وجود متاهل بودن این مبلغ به آنها پرداخت می شود. واقعا شرم آور نیست؟
به نظر شما نباید فکری برای این موضوع شود؟
معلولی که با محدودیت بالای جسمی و بیماریهای زمینه ای که بر اثر معلولیت درازمدت بوجود می آید هزینه ی بالایی دارد چگونه با این مبلغ ناچیز می تواند زندگی کند؟ این مبلغ هزینه ی یک روز زندگی یک معلول هم نیست. حالا بعضی از معلولین ازدواج هم کرده اند و با وجود متاهل بودن این مبلغ به آنها پرداخت می شود. واقعا شرم آور نیست؟
به نظر شما نباید فکری برای این موضوع شود؟
آقا به دادمان برسید.
عده ی زیادی از معلولین با قوانین نادرست حاکم بر کشور یا عدم اجرای قوانین موجود و مهمتر از همه باور غلط موجود در جامعه - بخوانید در بین مردم و مسئولین یعنی عوام و خواص- در محدودیت بسیار شدیدی بسر می برند. معلولین در کشور ما از بسیاری از حقوق خود محروم هستند. بسیاری از توانایی های خود را نمی توانند بروز دهند یعنی اجازه ی بروز ندارند. یعنی بستر بروز پیدا نمی کنند. نگاه جامعه ی ما به معلولین از بالاترین مقامات مسئول تا مردم عادی، نگاه شهروند درجه ی سوم است. بسیاری از معلولین در زنجیر تصورات و فرهنگ غلط حاکم بر جامعه اسیر هستند و عذاب می کشند.
بسیاری از معلولینی که توانایی کار دارند بی کارند. وقتی گفته می شود توانایی کار دارند بعضا دارای نبوغ در نوع خاصی از کار هستند ولی به گناه معلول بودن بیکارند. باورتان شود مسئولین و مدیران سازمانها وقتی معلولی را متقاضی کار در سازمانشان می بینند هزار بهانه می آورند که او را جذب نکنند. حتی اگر او شرایط لازم را احراز کند. حتی اگر قانون تصویب کرده باشد که 3 درصد جذب در سازمانها باید شامل حال معلولین باشد.
متاسفانه برای ما محرز گردیده است همانهایی هم که این قانون و کلا قانون حمایت از حقوق معلولین را تصویب کرده اند، خودشان در واقع به آن اعتقاد ندارند.
معلولی که کاری برای او تعریف نشده و ماهانه هفتاد هزار تومان مستمری از بهزیستی می گیرد!! معلولی که به دلیل معلولیت، جسمش آمادگی تحلیل رفتن دارد و احتیاج به فیزیوتراپی دارد و روحش آماده ی افسردگی دارد و ورزش کردن برایش واجب است. معلولی که با هفتاد هزار تومان حتی بودجه ی دو بار بیرون رفتن از خونه با آژانس در ماه را ندارد. معلولی که آینده ای برای خود متصور نمی بیند. معلولی که خانه نشینی اعصاب او را بهم ریخته و بر سر پدر و مادر یا برادر و خواهر خود فریاد می کشد و بدخلقی می کند. معلولی که شرمندگی او از اطرافیانش، عزت نفسش را از او گرفته. معلولی که هیچ جای جامعه نقشی برای او قائل نیستند. معلولی که نگاه مردم ناآگاه او را آزار می دهد. و ..........
آیا این معلول و آیا ما معلولین در غل و زنجیر بی عدالتی اسیر نیستیم؟؟
وقتی آدم شرایط معلولین در بلاد کفر را مطالعه می کند و یا از افرادیکه به آن مناطق سفر کرده اند می شنود، از اینکه در کشور اسلامی ما با آنهمه تمدن، با معلولین اینگونه برخورد می شود متحیر می گردد. سفارش ائمه در خصوص معلولین و اینهمه ادعای با فرهنگ بودن در کشور اسلامی ما، با نوع برخود با معلولین هماهنگ نیست.
اینحقیر یک معلول 46 ساله هستم. 44 سال از عمرم را معلول هستم. بی پرده بگویم دیگر با این موضوع کنار آمده ام. امیدوارم خداوند سختی که از بابت معلولیت در این دنیا کشیده و می کشم را کفاره ی گناهانم قرار دهد و در قیامت بارم سبکتر شود. (این از من معلول).
ولی آیا مردم و مسئولین نباید وظیفه ی خود را در برابر معلولین انجام دهند؟ چرا دولت و مجلس وظیفه ی خود را انجام نمی دهند؟ چرا صدا و سیما وظیفه ی خود را انجام نمی دهد؟ چرا موضوع کارشناسی نمی شود؟ چرا دلسوزانه برخورد نمی شود؟ واقعا راهی برای حل مشکلات معلولین وجود ندارد؟ بخدا وجود دارد.
اگر هم کسی می گوید ما راهی را پیدا نکردیم خوب از تجربیات کشورهای دیگر در این زمینه استفاده شود. در صورتیکه واقعا اینگونه نیست و کشور ما تجربیات بسیار خوبی در تصویب و اجرای قانون ایثارگران دارد که می شود از آن استفاده کرد و معلولین را نیز سر و سامان داد.
اما چشم ما آب نمی خورد و بعید است در این زمینه کاری درست و دلنشین انجام شود. چون نگاه غلط است. تا زمانیکه نگاه عوض نشود، حرکت درستی بوقوع نمی پیوندد.
ولی نگاه را چه کسی می تواند عوض نماید؟ به نظر حقیر این مهم بجز از رهبر معظم انقلاب از دست هیچ کسی برنمی آید.
اما درخواست ها:
1- از دفتر رهبر معظم انقلاب می خواهیم عنایت بفرمایند ترتیبی اتخاد نمایند در یک دیدار عمومی که از صدا و سیما پخش گردد، معلولین، میهمان حضرت آقا باشند و معظم له برای معلولین صحبت نمایند.
2- از دفتر حضرت آقا خواهشمندیم ترتیبی اتخاذ فرمایند تا در سازمان بهزیستی شخص وزینی بعنوان نماینده ولی فقیه مشغول بکار شوند.
3- و در پایان و مهمتر از همه از دفتر حضرت آقا استدعا داریم شرایطی را فراهم نمایند که اداره ی امور معلولین کشور اسلامی زیر نظر ولی فقیه انجام گیرد. یعنی متولی امور معلولین ولی فقیه باشند.
عده ی زیادی از معلولین با قوانین نادرست حاکم بر کشور یا عدم اجرای قوانین موجود و مهمتر از همه باور غلط موجود در جامعه - بخوانید در بین مردم و مسئولین یعنی عوام و خواص- در محدودیت بسیار شدیدی بسر می برند. معلولین در کشور ما از بسیاری از حقوق خود محروم هستند. بسیاری از توانایی های خود را نمی توانند بروز دهند یعنی اجازه ی بروز ندارند. یعنی بستر بروز پیدا نمی کنند. نگاه جامعه ی ما به معلولین از بالاترین مقامات مسئول تا مردم عادی، نگاه شهروند درجه ی سوم است. بسیاری از معلولین در زنجیر تصورات و فرهنگ غلط حاکم بر جامعه اسیر هستند و عذاب می کشند.
بسیاری از معلولینی که توانایی کار دارند بی کارند. وقتی گفته می شود توانایی کار دارند بعضا دارای نبوغ در نوع خاصی از کار هستند ولی به گناه معلول بودن بیکارند. باورتان شود مسئولین و مدیران سازمانها وقتی معلولی را متقاضی کار در سازمانشان می بینند هزار بهانه می آورند که او را جذب نکنند. حتی اگر او شرایط لازم را احراز کند. حتی اگر قانون تصویب کرده باشد که 3 درصد جذب در سازمانها باید شامل حال معلولین باشد.
متاسفانه برای ما محرز گردیده است همانهایی هم که این قانون و کلا قانون حمایت از حقوق معلولین را تصویب کرده اند، خودشان در واقع به آن اعتقاد ندارند.
معلولی که کاری برای او تعریف نشده و ماهانه هفتاد هزار تومان مستمری از بهزیستی می گیرد!! معلولی که به دلیل معلولیت، جسمش آمادگی تحلیل رفتن دارد و احتیاج به فیزیوتراپی دارد و روحش آماده ی افسردگی دارد و ورزش کردن برایش واجب است. معلولی که با هفتاد هزار تومان حتی بودجه ی دو بار بیرون رفتن از خونه با آژانس در ماه را ندارد. معلولی که آینده ای برای خود متصور نمی بیند. معلولی که خانه نشینی اعصاب او را بهم ریخته و بر سر پدر و مادر یا برادر و خواهر خود فریاد می کشد و بدخلقی می کند. معلولی که شرمندگی او از اطرافیانش، عزت نفسش را از او گرفته. معلولی که هیچ جای جامعه نقشی برای او قائل نیستند. معلولی که نگاه مردم ناآگاه او را آزار می دهد. و ..........
آیا این معلول و آیا ما معلولین در غل و زنجیر بی عدالتی اسیر نیستیم؟؟
وقتی آدم شرایط معلولین در بلاد کفر را مطالعه می کند و یا از افرادیکه به آن مناطق سفر کرده اند می شنود، از اینکه در کشور اسلامی ما با آنهمه تمدن، با معلولین اینگونه برخورد می شود متحیر می گردد. سفارش ائمه در خصوص معلولین و اینهمه ادعای با فرهنگ بودن در کشور اسلامی ما، با نوع برخود با معلولین هماهنگ نیست.
اینحقیر یک معلول 46 ساله هستم. 44 سال از عمرم را معلول هستم. بی پرده بگویم دیگر با این موضوع کنار آمده ام. امیدوارم خداوند سختی که از بابت معلولیت در این دنیا کشیده و می کشم را کفاره ی گناهانم قرار دهد و در قیامت بارم سبکتر شود. (این از من معلول).
ولی آیا مردم و مسئولین نباید وظیفه ی خود را در برابر معلولین انجام دهند؟ چرا دولت و مجلس وظیفه ی خود را انجام نمی دهند؟ چرا صدا و سیما وظیفه ی خود را انجام نمی دهد؟ چرا موضوع کارشناسی نمی شود؟ چرا دلسوزانه برخورد نمی شود؟ واقعا راهی برای حل مشکلات معلولین وجود ندارد؟ بخدا وجود دارد.
اگر هم کسی می گوید ما راهی را پیدا نکردیم خوب از تجربیات کشورهای دیگر در این زمینه استفاده شود. در صورتیکه واقعا اینگونه نیست و کشور ما تجربیات بسیار خوبی در تصویب و اجرای قانون ایثارگران دارد که می شود از آن استفاده کرد و معلولین را نیز سر و سامان داد.
اما چشم ما آب نمی خورد و بعید است در این زمینه کاری درست و دلنشین انجام شود. چون نگاه غلط است. تا زمانیکه نگاه عوض نشود، حرکت درستی بوقوع نمی پیوندد.
ولی نگاه را چه کسی می تواند عوض نماید؟ به نظر حقیر این مهم بجز از رهبر معظم انقلاب از دست هیچ کسی برنمی آید.
اما درخواست ها:
1- از دفتر رهبر معظم انقلاب می خواهیم عنایت بفرمایند ترتیبی اتخاد نمایند در یک دیدار عمومی که از صدا و سیما پخش گردد، معلولین، میهمان حضرت آقا باشند و معظم له برای معلولین صحبت نمایند.
2- از دفتر حضرت آقا خواهشمندیم ترتیبی اتخاذ فرمایند تا در سازمان بهزیستی شخص وزینی بعنوان نماینده ولی فقیه مشغول بکار شوند.
3- و در پایان و مهمتر از همه از دفتر حضرت آقا استدعا داریم شرایطی را فراهم نمایند که اداره ی امور معلولین کشور اسلامی زیر نظر ولی فقیه انجام گیرد. یعنی متولی امور معلولین ولی فقیه باشند.
اشتغال پایدار مهمترین کاری است که معلولین را توانمند می کند. یعنی معلولین صاحب شغلی شود که آن شغل آینده ی روشنی دارد و دائمی است.
متاسفانه اشتغال معلولین تنها در حد شعار است و عمل در آن وجود ندارد.
افزایش سطح درآمد معلولین، مناسب سازی معابر، حل مشکل ایاب ذهاب معلولین و فرهنگ سازی در جامعه از موارد دیگری است که در توانمندسازی معلولین موثر هستند.
واضح است که با بودجه ی بهزیستی زندگی این عزیزان تامین نمی شود. بودجه ی بهزیستی تنها جهت کارهای ستادی و سیاست گذاری و تحقیق و پژوهش کفایت می کند نه هزینه های جاری زندگی معلولین.