بر آنیم تا در این مجال، قطعاتی کوتاه و بلند از کتاب وحی را با نگاهی به انعکاس آن در ادب پارسی، پیشکش طالبان حق و جوینگان حقیقت کنیم تا چه قبول افتد و چه در نظر آید.
هر که هدایت یافت به نفع و سعادت خود آن را یافته است و هر که به گمراهی افتاد آن گمراهی به زیان خود او خواهد بود و هیچکس بار گناه دیگری را به دوش نخواهد کشید؛ و ما هرگز قومی را عذاب نخواهیم کرد مگر آنکه در میان ایشان رسولی برانگیزیم. (و حجت را بر ایشان تمام گردانیم)
*از دیدگاه زیبایی شناسی، چهار واحد هنری و به تعبیر اروپاییان «موومان» در این قطعه موسیقی کوتاه گرد آمده است. جمله «مَّنِ اهْتَدَى فَإِنَّمَا يَهْتَدي لِنَفْسِهِ» خود یک واحد کامل هنری در صورت و معناست.
*کلمات جمله به صورت یک خانه درآمدهاند و معنا فرشته ای است که بدان جان بخشیده است و همچنین سه جمله دیگر خانه های کوچکی هستند در کنار هم که همه با هم خویشی و پیوند دارند و در هر خانه فرشته ای است.
*اگر به هر چهارخانه سری بزنیم و با فرشته آن آشنا شویم و او را بپسندیم و در خانه دل خویش جای دهیم رواست.
*فرشته اول یک اصل کلی فلسفی است که: هر کس هنر آموزد و خود را صحبت بزرگی به اخلاق نیکو بیاراید اوست که محبوب میشود و قدر و قیمت مییابد و بی درنگ محبوب خانه دوم میافزاید که همچنین هر کس گمراه شود و خود را به دست غولان و اهریمنان بسپارد این خود اوست که فریب میخورد و هلاک میشود.
*فرشته سوم از پنجره دیگر ادامه میدهد که بنابراین بار مسئولیت هر کس بر خود اوست. هرگز گناه شما را بر دوش دیگری و بار دیگری را بر دوش شما نخواهند نهاد از آنکه نهاد عالم بر آشفتگی و پریشانی نیست.
*در نهایت از خانه چهارم ندای پروردگار به گوش میرسد که من هیچگاه بر آدمیان باری از رنج و عذاب نمینهم مگر از پیش، پیامبری فرستاده باشم که ایشان را آگاه کند و حجت را بر ایشان تمام گرداند.
راه است و چاه و دیده بینا و آفتاب تا آدمی نگاه کند پیش پای خویش
سعدی