بالاترین مشارکت در آمریکا چند درصد بوده؟

به گزارش جهان به نقل از بولتن، شاید جالب باشد بدانید که رکورد مشارکت مردم در انتخابات‌های ریاست جمهوری نیم قرن اخیر امریکا، 60 درصد بوده که آن هم به سال 1968 یعنی 44 سال قبل باز می‌گردد که ریچارد نیکسون نامزد حزب جمهوری‌خواه برنده این انتخابات شد؛ فردی که تا همین امروز هم از او بعنوان مقتدرترین رئیس‌جمهور امریکا نام برده می‌شود.

کمترین میزان مشارکت در انتخابات‌های ریاست جمهوری امریکا نیز به سال 1996 باز می‌گردد که بیل کلینتون در جریان یک مشارکت 49 درصدی برای بار دوم به کاخ سفید راه یافت.

حتی در انتخابات ریاست جمهوری 2008 امریکا نیز که اوباما بعنوان یک کاندیدای سیاهپوست با شعار "تغییر" به میدان آمد، انتظار می‌رفت که انگیزه‌ی جامعه امریکایی برای رأی دادن بطور بی‌سابقه‌ای افزایش یابد اما در نهایت تنها 57 درصد از حائزین شرایط رأی دادن به پای صندوق‌های رأی رفتند.

بر این اساس، می‌توان برآورد کرد که حدود 40 درصد مردم امریکا همیشه در انتخابات‌ها شرکت نمی‌کنند. اما چرا؟

بر اساس نگاه اولیه ممکن است تصور شود که "بی‌سوادان" و "طبقه فقیر" گروه‌هایی هستند که آمار میزان مشارکت در انتخابات را خراب می‌کنند اما پژوهش‌های مستند از درون جامعه امریکا خلاف این ادعا را ثابت می‌کند و نشان می‌دهد که بیشترین این افراد آگاهانه رأی نمی‌دهند و دلیل رأی ندادن خود را نیز موثر نبودن رأی‌شان در سرنوشت‌شان، نظام دو قطبی امریکا که چاره‌ای جز انتخاب میان دو کاندیدای جمهوریخواه یا دموکرات نیست و همچنین سوء ظن نسبت به مهندسی آرا عنوان می‌کنند.

یک پژوهش که توسط روزنامه آمریکایی یو اس ای تودی و دانشگاه سافلوک در بوستون صورت گرفته نشان می دهد ۵۸ درصد از رای ندهنگان درانتخابات شرکت نمی کنند چرا که معتقدند رای دادن آنها تاثیری بر سرنوشت‌شان ندارد. هر چند پژوهشی دیگر نشان می دهد که ۲۸ درصد از کسانی که گهگاه رای می دهند و ۲۳ درصد از کسانی که هیچوقت رای نمی دهند، علت عدم حضورشان در انتخابات را "گرفتاری‌های روزانه" اعلام کرده اند.

آگاهانه رای ندادن

کیث پرستون ساکن شهر ریچموند مرکز ایالت ویرجینیا است. این ایالت از پایگاههای تاریخی جمهوریخواهان به شمار می رود اما در انتخابات های اخیر تمایل خود را گاه متوجه دموکرات‌ها کرده است.

کیث که عضو یک گروه آنارشیستی است می گوید: "من در انتخابات شرکت نمی کنم چرا که معتقدم نظام حکومتی آمریکا از بنیان نامشروع است. به عقیده من، سیستم انتخاباتی الکتورال فقط زمینه ساز مشروعیت بخشیدن به دولتی است که از بالا و تحت یک نظام الیگارشی هدایت می شود."

گروه آنارشیستی که آقای پرستون عضو آنست "اتک د سیستم" (Attack The System) نام دارد. این گروه بخشی از شبکه ملی جنبش آنارشیست های آمریکاست.

این بخش کوچک از جامعه آمریکا اصولا اعتقادی به فلسفه وجودی دولت ندارند و چنان که از نامشان بر می آید به "اقتدارگریزی" و توزیع قدرت در میان نهادهای مردمی و خصوصی معتقدند.

او می گوید: "من و همفکرانم خواهان نظام و سیستمی هستیم که منعکس کننده نظر و خواست اکثریت جامعه باشد و نه فقط تعداد معدودی که اکنون کنترل همه چیز را در دست دارند."

'آنارشیست معتدل'

جرمی ویلند یکی دیگر از اعضای گروه آنارشیستی اتک د سیستم است . او دبیر اجرایی وبسایت این گروه است اما برخلاف کیث خیلی مطمئن نیست بخواهد انتخابات را تحریم کند.

می گوید: "من هنوز تصمیم نگرفتم که امسال در انتخابات شرکت کنم یا خیر. به نظر من رای دادن در حقیقت آیینی انتزاعی است که در ظاهر به شما حس 'مشارکت کردن' را القاء می کند اما در باطن 'دایره انتخاب' شما را بسیار محدود می کند."

جرمی که روی لپ تاپ خود برچسب های 'جنبش اشغال وال استریت' را چسبانده معتقد است که "مشارکت سیاسی افراد جامعه نباید به رفتن پای صندوق های رای خلاصه شود. در جامعه باز مشارکت اجتماعی و سیاسی به صورت افقی و میان اعضاء روی می دهد. ما به دنبال نظامی هستیم که در آن افراد جامعه با یکدیگر تعامل سیاسی دارند. از نظر من نظام امپریالیستی خیلی بزرگ و منفعل است و نمی تواند خود را متوازن نگهدارد. بالاخره از داخل فرو می ریزد؛ چنانکه تمامی امپراطوری های تاریخ بالاخره سقوط کردند."

رای اعتراضی

در مقابل محوطه کاخ سفید به دنبال کسانی می گردم که نمی خواهند به باراک اوباما یا میت رامنی رای دهند. کار راحتی نیست. شاید هم اطراف کاخ سفید جای مناسبی برای پیدا کردن این بخش از جامعه آمریکا نباشد حتی اگر جمعیت آنها حدود ۱۰۰ میلیون نفر باشد.

در حقیقت، احزاب دموکرات و جمهوریخواه هرکدام تنها حدود ۳۰ درصد از جمعیت رای دهندگان را با خود دارند و از این منظر، اگر رای ندهندگان را یک جامعه آماری فرض کنیم، تعداد آنها بیشتر از طرفداران هر یک از احزاب آبی و قرمز است.

با این حال، در همین چند متری کاخ سفید هم گردشگرانی از دیگر ایالت های آمریکا آمده اند که طرفدار آقایان اوباما و رامنی نیستند. یکی از آنها آقایی میانسال است از شهر بالتیمور. او می خواهد به نشانه اعتراض رای ندهد. می گوید طرفدار نامزد 'حزب سوم' است اما چون شهروندان ایالت محل زندگی او (مریلند) به طور سنتی به نفع نامزد دموکرات ها رای می دهند، این بار او رای نخواهد داد.

می گوید: "می دانم نامزد محبوبم رای نمی آورد و نهایتا رای من به نفع برنده رقابت میان دموکرات ها و جمهوریخواهان واریز می شود. اتفاقی که اعتراض من را به سیستم دو حزبی نمایان نخواهد کرد."

'حزب سوم' اصطلاحی است که در آمریکا به جریان های سیاسی مجزا از دو حزب دموکرات و جمهوریخواه اطلاق می شود. احزابی چون حزب سبز، حزب قانون اساسی، حزب عدالت و حزب آزادیخواه آمریکا.

دختر جوان دیگری که با مادرش برای گرفتن عکس یادگاری مقابل کاخ سفید آمده می گوید در یک آزمون اینترنتی شرکت کرده و دریافته که عقایدش بیشتر با جیل استاین، نامزد حزب سبز همخوانی دارد. می گوید شاید این دوره به نامزد حزب سوم رای دهد. هر چند مادرش قاطعانه می گوید که می داند رای خود را به نفع چه کسی به صندوق خواهد انداخت و علاقه ای هم به داشتن اطلاعات در مورد نامزدهای حزب سوم ندارد.

اگرچه طرفداران نامزدهای حزب سوم یا تعداد آنارشیست هایی چون کیث و جرمی در آمریکا خیلی زیاد نیست اما بسیاری از کارشناسان تحریم انتخابات توسط این گروه و جمعیت حدود ۴۰ درصدی رای ندهندگان را به نفع جمهوریخواهان می دانند و باعث ریزش رای دموکرات ها. این در حالی است که دموکرات ها دست کم در سطح شعارهای انتخاباتی به ایده آل های این بخش اقلیت از جامعه آمریکا نزدیک ترند.