سکوت «در هیاهوی سکوت» می‌شکند!
شنبه ۱۱ اسفند ۱۳۹۷ ساعت ۱۲:۴۲
کد مطلب: 675413
به گزارش جهان نيوز به نقل ازمشرق، هفدهمین آیین رونمایی کتاب نشر ۲۷ بعثت روز یکشنبه ۱۲ اسفند ۱۳۹۷ برگزار می‌گردد.
در این مراسم از کتاب «در هیاهوی سکوت» (روایت زندگی دانشجوی پیروی خط امام و رییس ستاد لشکر ۲۷ محمد رسول‌الله (ص) شهید عباس ورامینی) با حضور جواد کلاته عربی نویسنده، خانواده شهدا و جمعی از علاقمندان ادبیات پایداری در محل کافه نخلستان واقع در طالقانی، خیابان برادران مظفر شمالی از ساعت ۱۶ رونمایی خواهد شد.
در برشی از این کتاب می‌خوانیم:
«بعد از مدت کوتاهی آتشِ روی ما خیلی شدید شد. آنقدر که هر لحظه ممکن بود یکی از خمپاره‌ها بخورد توی سنگر و همه‌مان درجا شهید شویم. توی همین گیر و دار بودیم که یک نفر دولادولا به طرف سنگر ما آمد. وضعیت آتش طوری نبود که بهش بگوییم بیا، نیا، جا داریم یا جا نداریم. من که نشناختمش. کلاه پشمیِ تیره‌رنگی سرش کرده بود و ریش‌های خیلی پُری داشت. یک شال هم دور گردنش پیچیده بود.
من و حسین جا باز کردیم و آن غریبه خودش را بدون معطلی انداخت توی سنگر. هیچ صحبتی هم بین ما رد و بدل نشد؛ نه سلام و علیکی و نه چیزی. شاید جا داشت ازش بپرسیم چطوری توی آن وضعیت آمده آنجا و اصلاً چرا آمده؟ اما به هیچ‌وجه جای این حرف‌ها نبود. به علاوه اینکه حاج‌آقا با تمام وجودش درگیر هدایت آتش بود؛ آنقدر که حتی برای اصابت خمپاره‌های نزدیکِ سنگر هم سرش را نمی‌دزدید. بین آن غریبه با من و حسین و حاج‌نجفی، فقط یک نگاه رد و بدل شد. بعد هم خودش را کشاند به سمت سکوی چپ سنگر و روبه‌روی حاجی نشست.»
در این مراسم از کتاب «در هیاهوی سکوت» (روایت زندگی دانشجوی پیروی خط امام و رییس ستاد لشکر ۲۷ محمد رسول‌الله (ص) شهید عباس ورامینی) با حضور جواد کلاته عربی نویسنده، خانواده شهدا و جمعی از علاقمندان ادبیات پایداری در محل کافه نخلستان واقع در طالقانی، خیابان برادران مظفر شمالی از ساعت ۱۶ رونمایی خواهد شد.
در برشی از این کتاب می‌خوانیم:
«بعد از مدت کوتاهی آتشِ روی ما خیلی شدید شد. آنقدر که هر لحظه ممکن بود یکی از خمپاره‌ها بخورد توی سنگر و همه‌مان درجا شهید شویم. توی همین گیر و دار بودیم که یک نفر دولادولا به طرف سنگر ما آمد. وضعیت آتش طوری نبود که بهش بگوییم بیا، نیا، جا داریم یا جا نداریم. من که نشناختمش. کلاه پشمیِ تیره‌رنگی سرش کرده بود و ریش‌های خیلی پُری داشت. یک شال هم دور گردنش پیچیده بود.
من و حسین جا باز کردیم و آن غریبه خودش را بدون معطلی انداخت توی سنگر. هیچ صحبتی هم بین ما رد و بدل نشد؛ نه سلام و علیکی و نه چیزی. شاید جا داشت ازش بپرسیم چطوری توی آن وضعیت آمده آنجا و اصلاً چرا آمده؟ اما به هیچ‌وجه جای این حرف‌ها نبود. به علاوه اینکه حاج‌آقا با تمام وجودش درگیر هدایت آتش بود؛ آنقدر که حتی برای اصابت خمپاره‌های نزدیکِ سنگر هم سرش را نمی‌دزدید. بین آن غریبه با من و حسین و حاج‌نجفی، فقط یک نگاه رد و بدل شد. بعد هم خودش را کشاند به سمت سکوی چپ سنگر و روبه‌روی حاجی نشست.»
{ADVERTISE_GENERAL_LOCATION_22_BLOCK}{ADVERTISE_GENERAL_LOCATION_23_BLOCK}
