این یک کار را از غربی ها یاد بگیریم

 

تصویر متعلق به اینجانب زهرا کاوه در سن ۳ سالگی و برای اولین بار در صفحه خودم به اشتراک میگذارم.

 

برداشتهای متفاوتی از این تصویر صورت گرفته و شاید از دلائل رسانه‌ای شدنش علاوه بر جایگاه خاص پدر شهیدم، نگاه پُر از بُهت و اندوهم و لباس سبزیست که سَمبُلی از جهاد و شهادت است و من به دلیل علاقه به عکسهای پدرم که در تصاویر به جا مانده اش اکثرا همین لباس را میپوشید، اصرار داشتم این رنگ را بپوشم.

این روز‌ها که پس از سال‌ها عبور از چراییِ علل خاتمه جنگ مجددا به بهانه هفته دفاع مقدس شاهد تحلیلهای شبهه روشنفکری هستیم لازم دانستم دو نکته را به عرض برسانم:
اول) ما درد یتیمی و فقدان بزرگترین تکیه گاه زندگی یعنی "پدر" را با گوشت و خون لمس کرده ایم و آثار آن تا را تا پایان حیاتمان حس خواهیم کرد.

آنچه سبب آرامشان میشود امنیت و عزت ملت بزرگ و متمّدن ایران است. اگر من درد یتیمی را درک میکنم، اما امروز ملّتی در زیر چکمه‌های بیگانگان، ذلیل نشدند. این امنیت و آرامش گوارای مردم وفادارمان باد.

دوم) هشت سال دفاع مقدس برای ملت بزرگ ایران فقط دفاع از مرزهای جغرافیایی نبود بلکه حراست از مرزهای عقیدتی هم بود. شهدای ما با پیشانی بند هیهات منّا الذله، عاشقانه به معبودشان لبیک گفتند.

ما امروز و پس از سال‌ها شاهدیم که در قلب لیبرال دموکراسی غرب، از جنگهایی تجلیل و تقدیر میشود که نه برای خدا و نه در راه حسین بن علی، بلکه برای دنیایشان رُخ داد. غربیان از جنگ جهانی تجلیل میکنند که علت آغازش کشور گشایی و خونریزی بود. شهدای ما برای دفاع از کیان و عزتمان رفتند.

در پایان به آن‌ها که عادت دارند نشخوار جویده غربی‌ها را بجوند اعلام میداریم کاتولیک‌تر از پاپ نشوید و لا اقل نحوه قدردانی از جنگ را هم از آنان بیاموزید.