ژست مبارزه با فساد به قیافه شما زار می زند!
منبع: مشرق
چهارشنبه ۱۵ شهريور ۱۳۹۶ ساعت ۱۵:۵۹
کد مطلب: 547559
«[در جبهه اصلاحات] حجم پرونده ها و مقاماتی که به فساد اقتصادی متهم می شوند قابل مقایسه با پرونده های مفاسد اقتصادی چهره های اصولگرا نیست...رسانه های متعلق به جریان اصلاح طلبی معمولا نقش نقادی خود را حتی در برابر نزدیک ترین مسئولان به این جریان سیاسی حفظ می کنند و در فعالیت رسانه ای آنچنان در پی خوشامد سیاسیون نیستند».
سابقه نشریات زنجیره‌ای اصلاح طلب به روشنی موید این موضوع است که ژست مبارزه با فساد بر قیافه این جماعت زار می زند. نشریات و رسانه‌هایی که شأن خود را در حد یک روزنامه اجاره ای پایین می آورد و بی محابا صفحه اول و برخی صفحات داخلی خود را به مفسدان اقتصادی می‌سپارند. برای نمونه روزنامه آرمان-مرداد ۹۵- یک مصاحبه اختصاصی با شهرام جزایری- مفسد اقتصادی دوره اصلاحات - ترتیب داد و عکس وی را در صفحه اول منتشر کرد. جزایری در این مصاحبه گفت:«مفسدخواندن من توهم رسانه‌ای است و در مقابل فسادهای چند سال اخیر، مصلح اقتصادی هستم!».مشابه همین سرویس دهی‌های رسانه‌ای برای بابک زنجانی و کرباسچی (دبیرکل محکوم شده کارگزاران) و مدیران نجومی نیز صورت گرفته است.
به جرأت می توان جریان اصلاح طلب را مصداق اتّم قبیله گرایی در ایران نامید.روزنامه‌های اصلاح طلب در عوض کردن جای «ارتشا» و «اختلاس» و «کارچاق‌کنی» با «کارآفرینی» تبحر خاصی دارند و صراحتاً می‌نویسند مدیران نجومی به همراه مفسدان کلان اقتصادی همچون شهرام جزایری و مه‌آفرید خسروی، کارآفرینان شایسته و نابغه‌ای در حد «استیو جابز» (مخترع، بنیانگذار و مدیر ارشد اجرایی شرکت رایانه‌ای apple) هستند که باید تیمار شوند و حقوق‌های هنگفت بگیرند!
اما نکته بسیار مهم در این خصوص این است که فساد سیاسی و اقتصادی و فرهنگی، چپ و راست یا اصولگرا و اصلاح‌طلب نمی‌شناسد. فساد، ذاتاً مشمئزکننده است از هرشخص و با هر تابلویی که می‌خواهد باشد. فساد نقطه مقابل انقلاب و آرمان‌های آن است و بنابراین باید با آن بی‌ملاحظه و مجامله برخورد کرد. یک اتفاق رنج‌آور این است که نوع مفسدان در قبیل دولت‌ها، خود را پشت سیاستمداران و طیف‌های سیاسی پنهان کردند. فساد اگر از جناح مقابل بود، هو می‌شد و ابزار بهره‌برداری‌های سیاسی و انتخاباتی برای حذف رقیب از ریشه قرار می‌گرفت اما اگر متعلق به جناح خودی بود، سرپوش بر آن می‌گذاشتند. یا بدتر، به رسم تعصبات قبیله‌ای و عشیره‌ای از مجرم حمایت می‌کردند. تشکیل ستاد حمایت از کرباسچی در وزارت کشور دولت اصلاحات، زیر سؤال بردن تابعیت رئیس وقت قوه قضائیه به خاطر پرداختن به پرونده مفاسد شهرام جزایری و برخی نمایندگان آلوده به وی در مجلس ششم، بستن دهان رئیس فراکسیون دوم خرداد در همان مجلس از سوی برخی نمایندگان بانفوذ به خاطر انتقاد از فاجعه وزارت زنگنه و تخلفات شرکت نفتی پتروپارس (متعلق به بهزاد نبوی و اکبر ترکان) و بازتولید برخی از همین شیوه‌ها در دولت دوم احمدی‌نژاد و حمایت از امثال رحیمی با وجود ارتکاب برخی جرایم، نمونه‌ای از ده‌ها رفتار عشیره‌ای و قبیله‌ای در ادوار مختلف است.
