۱
اين روز نبايد فراموش شود!
محسن مومنی شریف
يکشنبه ۲۵ اسفند ۱۳۹۲ ساعت ۰۹:۰۰
کد مطلب: 350148
اتوبوس كه راه افتاد صحبت از همين حرفها بود. ما جوانها كه سر پورشوري داشتيم، طبيعي بود اين چيزها را به شوخي برگزار كنيم، اما انصافا پيرمردهاي محل هم حال و هواي ديگري داشتند. دايي غلامحسين، كه بستني و فالوده اش در تمام منطقه مشهور بود، گفت:" به خدا من امروز غسل شهادت كرده ام!"
از قضا اين هفته دانشگاه شلوغتر از جمعه هاي ديگر بود. به زمين چمن رسيديم كه آن روزها نه سقفي داشت و نه زير اندازي. پتو را كه به عنوان سجاده آورده بودم پهن كردم و نشستيم. امام جمعه تهران در خطبه اول به نهضت ملي شدن نفت پرداخت كه بحث مورد علاقه آن روز بنده بود. ناگهان هرم آتش بر سر و رويم نشست و صداي انفجاري پيچيد. كوبيدن چيزهايي را بر سر و گردنم حس كردم. فرياد الله اكبر مردم برخاست. در ميان بوي باروت و دود، همه نگران امام جمعه بوديم كه از تريبون دور شده بود و صدايش نمي آمد. مخصوصا لحظات بعد صداي "توجه توجه "مجري جايگاه ( مرحوم مرتضايي فر) بر اين نگراني ها افزود. نگو بنده خدا مي خواست بگويد كه: " به ادامه خطبه هاي امام جمعه محترم و رئيس جمهور ايران انقلابي توجه فرماييد!"
تصور ما اين بود كه بمباران شده يا موشك اصابت كرده است و منتظر انفجار بعدي بوديم. گرد و خاك كه نشست ديدم پتوي زير اندازم و تمام سر و رويم مملو از تكه هاي گوشت شده است.
آن روز نماز را در ميان گوشت و خون عزيزانمان خوانديم. اما اين پايان ماجرا نبود؛ همين كه قامت بستيم سر و كله هواپيماهاي عراقي پيدا شد كه صداي غرش ضدهوايي هاي اطراف دانشگاه با صوت تلاوت سوره هاي قرآن در هم آميخته شد. چند صداي انفجار از خيابانهاي اطراف زمين را لرزاند. اما آرامش و صلابتي كه در طنين قرائت حضرت آقا بود، به همه آرامشي شگفت و ملكوتي بخشيده بود. گويي با همه وجودمان به ضيافت حضرت دوست مي رفتيم!
آن روز شجاعت و صلابت آيت الله خامنه اي و نمازگزاران تهران مورد تحسين امام عزيزمان خميني قرار گرفت و در پيامش آن را ستودند. آن روز، بيست و چهارم اسفند ٦٣ بود. روزي كه هرگز در تاريخ حماسه هاي اين ملت فراموش نخواهد شد!
در اين واقعه چهارده نفر شهيد شدند و ٨٨ نفر هم مجروح. اين تنها يكي از خوش خدمتي هاي منافقين به صدام بود. همان كساني كه نامشان از فهرست تروريستهاي غرب حذف شده است و امروز به عنوان گزارشگران حقوق بشر فعاليت دارند!
