به یاد آزاده جانباز جاویدالاثر؛ زاگرس میرانی
مردی که صدام برای سرش ۴۰۰ میلیون دینار جایزه تعیین کرد!
يکشنبه ۲۱ تير ۱۳۹۴ ساعت ۰۷:۴۵
کد مطلب: 432750
اما زاگرس میرانی، این کوه استوار و راست‌قامت لشکر اسلام، در آن زمان، پس از ۴۱ ماه اسارت، توانست از زندان موصل بگریزد و دستگاه امنیتی رژیم بعث را بی‌حیثیت‌تر از گذشته کند. فرار او از آن زندان به قدری برای صدام خسارت بار بود که برای سرش ۴۰۰ میلیون دینار جایزه تعیین کرد.
او در مصاحبه‌ای با روزنامه کیهان در سال ۸۰، ماجرای فرار خود از زندان موصل را این گونه شرح داده بود: «برای من اسارت معنی نداشت و از همان روزهای اول به فکر فرار بودم. تا اینکه اره‌ای آهن‌بر، از عراقی‌ها سرقت کردم و به همراه یکی دیگر از دوستانم - محمدرضا عبدی- پس از ۱۸ ماه موفق شدیم میله‌های یکی از حمام-دستشویی‌های اسارتگاه را برش دهیم و از همان محفظه فرار کنیم. شب بیست‌و‌نهم اسفند بود که گریختیم؛ شب تولدم. ۱۲ عدد شکلات هم به عنوان آذوقه داشتیم. یک چوب پنبه و یک سوزن و یک تکه آهن را هم برای یافتن قبله و مسیر جغرافیایی. شب اول از راه نهری که پشت اردوگاه بود به طرف بالای آنجا حرکت کردیم و روز بعد را در لوله سیمانی آب به سر بردیم تا شب شد. عراقی‌ها (بعثی) بالای همان لوله سیمانی هم رسیدند اما چون در باورشان نمی‌گنجید که ما دو نفر داخل آن لوله سیمانی مخفی شده باشیم در امان ماندیم.... ماندیم تا دوباره شب شد و شب دوباره به دویدن ادامه دادیم...»
اما زاگرس میرانی دو سال پس از این مصاحبه و در شرایطی که به خاطر عوارض ناشی از دوران حضور در جبهه، وضعیت جسمی و روانی اش مناسب نبود، از خانه خودش در تهران خارج شد و دیگر هیچ وقت برنگشت و هیچ خبری از او نشد.
سامان میرانی، فرزند ارشد زاگرس میرانی که ۲۸ سال سن دارد، در گفت وگو با کیهان گفت که پدرش جانباز ۴۵ درصد اعصاب و روان و فک و دهان بود. او به خاطر درد و رنج و مشکلات جسمی و عصبی، هیچ کاری نمی‌توانست انجام دهد. در سال ۸۲ از خانه بیرون رفت و دیگر هیچ خبری از او نشد. ما تا یک سال به جست‌وجوی او پرداختیم. ارگان‌های مربوطه و به ویژه بنیاد جانبازان هم مدتی به دنبال او می‌گشتند، اما پیدا نشد.حتی به واسطه یکی از اقوام که از مدیران سازمان پزشکی قانونی است، تلاش زیادی کردیم، اما نتوانستیم هیچ أثری از او بیابیم.
وی درباره آخرین خاطره‌ای که از پدرش در ذهن دارد هم گفت: آخرین بار، شب قبل از رفتن در خانه در کنار هم بودیم. حال خوشی نداشت و می‌توانم بگویم چیزی از او باقی نمانده بود. وضع جسمی اش خیلی ناجور بود و درد شدیدی داشت. فردا از در خانه رفت بیرون و دیگر نیامد.
سامان درباره روزهای نبود پدرش گفت: دوران بسیار سختی بود. برادر کوچکترم که آن موقع چهار سال داشت، خیلی به پدر وابسته بود و به همین دلیل پس از رفتن پدر، حدود یک سال دچار لکنت زبان شد.
وی افزود: کسی که فوت می‌کند و به خاک می‌سپاریش، دیگر برایت تمام می‌شود. اما وقتی عزیزت مفقود می‌شود و هیچ خبری نیست و نمی‌دانی که چه بر سرش آمده و کجاست، همیشه در رنج هستی. مادربزرگم هنوز هم که هنوز است عاشقانه پدرم را دوست دارد. امکان ندارد غم نبودنش نباشد.
از او پرسیدیم که اگر روزی پدر برگردد، اولین چیزی که به او خواهد گفت چیست؟ که سامان این گونه جواب داد: انتظار دارید چه بگویم؟ فقط می‌توانم خودم را در آغوش اش بیندازم و ساعت‌ها گریه کنم.
او همچنین مصاحبه روزنامه کیهان با زاگرس میرانی در سال ۸۰ را یادآوری کرد که پس از آن مصاحبه به پدرش از طرف برخی از ارگان‌ها کمک‌هایی شد، اما از آن پس و به خصوص پس از مفقود شدن پدر، آنها زندگی سختی را می‌گذرانند. می‌گوید: مادرم از بام تا شام کار خیاطی انجام می‌دهد و خود من هم در این سالها، هر کاری از دستم بر می‌آمده انجام دادم. در کنکور هم شرکت کردم و در رشته مهندسی مکانیک قبول شدم. اما چون هزینه‌های تحصیل در دانشگاه آزاد خیلی بالا بود، مجبور به انصراف از تحصیل شدم.
وی گفت که طرح راه اندازی یک کارگاه تولیدی را در دست دارد، اما هیچ بودجه‌ای برای آن ندارد و هیچ کس حمایت مالی نمی‌کند.
حمید
۱۱۶۰
وای بر ما که فقط بیان می کنیم ولی نمی گوییم این قهرمان چرا و کجا رفت و بر نگشت؟!!!! کم جانباز قهرمان نداریم که اینگونه مهجور شده اند.
اقا زاده های پورشه سوار اقازاده هایی که حرص و طمع شما تمامی ندارد اقازاده هایی که سالیانه 30 40 میلیارد به تیم های فوتبال می دهید تا مطرح شوید . اقازاده هایی که برای خرید جوراب به اروپا و امریکای سفر می کنید . خجالت بکشید . حیا کنید . به خاطر چنین شیرمردانی الان اتومبیل 1 میلیاردی سوار می شوید و به بچه های چنین شیرانی پز می دهید . یــــــــــــــــــــــــــا علی برس به داد ما
لااقل یک عکسی از این بزرگ مرد برای شناسایی می گذاشتید!
لااقل همان موقع که مفقود شد در رسانه ها فراخوان می گذاشتند
لااقل به پاس همدردی با خانواده اش، زندگی آنان را تأمین می کردند
لااقل به اکیپ ویژه ای مأموریت جستجو برای پیداکردن این ابرمرد داده می شد
لااقل زودتر می گفتید
لااقل مروت داشته باشید تأمین خانواده اش را دریابید
لااقل....
می دونم این نظر را ثبت نمی کنید لااقل پشت صحنه پیگیری و اقدام کنید
لااقل همان موقع که مفقود شد در رسانه ها فراخوان می گذاشتند
لااقل به پاس همدردی با خانواده اش، زندگی آنان را تأمین می کردند
لااقل به اکیپ ویژه ای مأموریت جستجو برای پیداکردن این ابرمرد داده می شد
لااقل زودتر می گفتید
لااقل مروت داشته باشید تأمین خانواده اش را دریابید
لااقل....
می دونم این نظر را ثبت نمی کنید لااقل پشت صحنه پیگیری و اقدام کنید
تو كشورهاي اروپايي كساني كه در جنگ جهاني دوم شركت كرده اند و كشته شدند به نوه ها و نتيجه هاش هم ارزش قائل هستند ولي تو كشور ما كه ادعاي اين رو داريم كه جهاد در راه خدا بسيار ارزشمند بوده و شهيد هميشه زنده هست برخورد و رفتارمون با خانواده معظم شهدا و ايثارگران برخورد طلبكارانه بوده و احساس ميكنيم امنيت كشورمون رو مديون آنها نيستيم.
سلام
اولا بنیاد جانبازان هزینه های جانبازان 50 درصد بالا را می پردزد
دوم مسولین بنیاد شهید رسیدگی به ایثارگران برایشان تکرار شده باید تغیراتی ایجاد شود
سوم در بنیاد شهید وایثارگران بی عدالتی زیاد است
چهارم در سازمان اقتصادی کوثر بنیاد شهید بررسی شود که هیت مدیره ها و مدیرانشان چقدر حقوق می گیرند یارانه و کارانه و وام های مختاف تا 100 میلون قرض الحسنه و بدون تشریفات اداری
و....
اون وقت این وضع خانواده جانباز و آزاده و فرزندانش باشد
اولا بنیاد جانبازان هزینه های جانبازان 50 درصد بالا را می پردزد
دوم مسولین بنیاد شهید رسیدگی به ایثارگران برایشان تکرار شده باید تغیراتی ایجاد شود
سوم در بنیاد شهید وایثارگران بی عدالتی زیاد است
چهارم در سازمان اقتصادی کوثر بنیاد شهید بررسی شود که هیت مدیره ها و مدیرانشان چقدر حقوق می گیرند یارانه و کارانه و وام های مختاف تا 100 میلون قرض الحسنه و بدون تشریفات اداری
و....
اون وقت این وضع خانواده جانباز و آزاده و فرزندانش باشد
{ADVERTISE_GENERAL_LOCATION_22_BLOCK}{ADVERTISE_GENERAL_LOCATION_23_BLOCK}
{ADVERTISE_GENERAL_LOCATION_24_BLOCK}
