درگذشت نخستین دانشمندایرانی ناسا
يکشنبه ۱۹ آبان ۱۳۹۲ ساعت ۰۸:۳۱
کد مطلب: 324542
این استاد پیشکسوت ریاضی که دانش آموخته دانشگاه «سوربون» فرانسه بود به همراه «مرحوم دکتر محسن هشترودی» از جمله نخستین دانشمندان ایرانی بودند که به عنوان محقق «فولبرایت» در «دانشگاه هاروارد» فعالیت داشتند.
در اوایل دهه ۱۹۵۰، این محقق ایرانی هم‌زمان با حضور «انشتین» در مؤسسه مطالعات پیشرفته «دانشگاه پرینستون» زیرنظر «رابرت اوپنهیمر» در زمینه «تئوری میدان منسجم جاذبه و الکترومغناطیسی» تحقیق می‌کرد.
وی در پروژه آپولو (سفر به ماه) در محاسبات نحوه بازگرداندن ایمن فضاپیما از ماه همکاری داشت و در پی موفقیت ماموریت موفق به دریافتنشان ویژه از رییس جمهور وقت امریکا شد.
دکتر فیروز نادری، مدیر ایرانی اکتشافات منظومه شمسی آژانس فضایی امریکا و برنده عالی‌ترین نشان افتخار این سازمان در یادداشتی که در پی درگذشت استاد غفاری به درخواست خبرنگار علمی خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا) نگاشته، آورده داشت: « این توفیق را داشتم که چند سال قبل دکتر غفاری را در مراسمی ملاقات کنم و پلاکی را برای قدرشناسی از خدمات قابل توجه او به وی اهدا کنم.
او غولی در جامعه علمی ما بود که به او تکیه می‌کردیم.»
نادری اضافه کرد:«همچنان که از فقدان دکتر غفاری در غم و اندوه هستیم، زندگی پربار او را که چنین میراثی را برای ما به یادگار گذاشت، ارج می نهیم.»
«دکتر غفاری» که صد و شش سال پیش در تهران متولد شده بود پس از پایان تحصیلات خود در دارالفنون در سال ۱۹۲۹ با یک بورسیه‌ی کامل برای ادامه‌ی تحصیل در رشته‌ی ریاضیات و فیزیک در «دانشگاه نانسی» فرانسه به آن کشور اعزام شد.
وی مدرک دکتری خود را از «دانشگاه سوربن» دریافت کرد.
در سال ۱۹۳۶ وی در «رصدخانه‌ی پاریس» در حوزه‌ی «مکانیک فلکی» فعالیت می‌کرد که اساس کار بعدی وی محاسبه‌ی این مطلب بود که چه مقدار نیرو برای پرتاب کردن یک راکت به مدار اطراف کره‌ی ماه بدون خطا کردن مورد نیاز است.
«غفاری» در سال ۱۹۳۷ برای تدریس در دانشگاه تهران به ایران بازگشت.
وی از سال ۱۹۳۸ تا ۱۹۴۱ خدمت سربازی خود را انجام داد که طی آن به سطح‌بندی اراضی شمال تهران برای آماده‌سازی آن برای ارتش اشتغال داشت.
در سال ۱۹۵۰ به‌دعوت «دانشگاه هاروارد» و به‌عنوان محقق «فولبرایت» (بورسیه‌ی بین‌المللی از کشورهای خارجی) به‌عنوان استادیار پژوهشی در زمینه‌ی «معادلات دیفرانسیل» و در ادامه در زمینه‌ی «دینامیک گازی» فعالیت کرد.
پس از پایان جنگ جهانی، وی در زمینه‌ی تحقیقات دایما به انگلیس و امریکا سفر می‌کرد.
در اوایل دهه‌ی ۱۹۵۰، این محقق ایرانی در مؤسسه مطالعات پیشرفته «دانشگاه پرینستون» در زمینه‌ی «تئوری میدان منسجم جاذبه و الکترومغناطیسی» تحقیق می‌کرد و ارتباط خوبی با «رابرت اوپنهیمر»، دانشمند برجسته و رییس این موسسه داشت.
«دکتر غفاری» در سال ۱۹۵۶ برای کسب پستی در بخش ریاضیات اداره‌ی ملی استانداردهای امریکا به آن کشور سفر کرد و برای همیشه ماندگار شد.
بخشی از کارهای وی در آن‌جا شامل «محاسبات حرکت ماهواره‌های زمینی مصنوعی» بوده است.
در سال ۱۹۶۲، اداره‌ی استانداردها به «غفاری» مجوز آغاز کار در آژانس فضانوردی امریکا (ناسا) به‌عنوان یک مشاور پاره‌وقت برای «مرکز پرواز فضایی گودارد» را اعطا کرد.
گفته می شود «غفاری» اولین ایرانی شاغل در آژانس فضانوردی امریکا (ناسا) بوده است.
از سال ۱۹۶۴، سه سال در برنامه‌ی فضایی سرنشین‌دار و وقتی پروژه‌های وی در سازمان به پایان رسید دانشمند تمام وقت در «ناسا» شد و در آن‌جا بر روی مأموریت‌های ۱۱ و ۱۲ آپولو مشغول به‌کار شد.
مسؤولیت اصلی وی این بوده است که مشخص کند چطور یک راکت به ماه فرستاده می‌شود.
وی باید جاذبه‌ی زمین و جاذبه‌ی ماه را محاسبه کرده و حساب می‌کرد که چه مقدار و چگونه اصلاحات میان دوره‌ای قدرتمند برای استقرار یک راکت در مدار اطراف ماه مورد نیاز است.
یک اشتباه کافی بود تا راکت با ماه تصادم کند و یا از مدار خارج شده و به اعماق فضا بیافتد.
هم‌چنین برای برنامه‌ی فضایی سرنشین‌دار وی باید بازگشت دوباره راکت را نیز محاسبه می‌کرد.
در سال ۱۹۶۹، «غفاری» و دستیاران وی در بخش مأموریت‌های آپولو از سوی رئیس جمهور وقت امریکا برای خدماتشان در مأموریت آپولو ۱۱ مدال دریافت کردند.
«غفاری» برای مشارکت‌های ویژه‌ی خود در تحصیلات هوا، فضا در طول اولین دهه‌ی اکتشافات فضایی در سال ۱۹۷۰ از سوی «مرکز پرواز فضایی گودارد» در «آژانس فضانوردی امریکا (ناسا)» جایزه دریافت کرد.
وی در سال ۱۹۷۲ سه سال پس از این‌که «برنامه‌ی آپولو» انجام شد و نخستین فضانوردان به کره‌ی ماه رفتند و به‌سلامت بازگشتند از «ناسا» بازنشسته شد.
