بالابردن دست فرزاد بادپا، ارج‌نهادن به فرهنگ قدردانی است؛ گوهری که در فرهنگ اجتماعی و رسانه‌ای ما عجیب خاک می‌خورد و غایب است.
جهان نيوز - محسن مهدیان: دستمریزاد به آقای رئیسی و سردار سلامی و کشتی‌گیر باغیرت حسن یزدانی در تکریم نام‌آور ملی‌مان فرزاد بادپا.
و اما چند نکته در این‌باره که آموزنده است.
یکم، فرهنگ قدردانی
بالابردن دست فرزاد بادپا، ارج‌نهادن به فرهنگ قدردانی است؛ گوهری که در فرهنگ اجتماعی و رسانه‌ای ما عجیب خاک می‌خورد و غایب است.
در بهترین حالت نقد را در برجسته‌کردن نقاط منفی می‌بینیم و در آن از هم سبقت می‌گیریم، اما در فرهنگ تقدیر و تکریم کسری داریم، حال آنکه اخلاق حکمرانی رهبری دقیقا برعکس است. از تجلیل از خانواده‌های شهدا و ایثارگران تا تجلیل از دولتمردان و ورزشکاران و نهادهای انقلابی و غیره آن‌هم نه به‌صورت کلی بلکه مصداقی و متعین.
دوم، قهرمان‌سازی
شهرت با سلبریتی فرق می‌کند. آدم مشهور فردی است که به هر دلیلی معروف شده و مهم‌ترین تفاوتش با شهرت مذموم یا همان سلبریتی این است که برای ماندن در شهرت حق و ناحق نمی‌کند.
اما یک‌بار بیایید ماجرا را اینطور ببینیم. چه می‌شود که شهرت مذموم شکل می‌گیرد؟ بی‌شک من و شما هم سهم داریم. به‌خودمان رجوع کنیم ببینیم برای فهم حق و باطل چه میزان به لایک و ممبر توجه می‌کنیم؟ سلبریتی در ذهن ما به پیام اعتبار می‌دهد.
اگر از سلبریتی‌زدگی رها شویم، قهرمان‌های گمنام را پیرامون‌مان می‌یابیم. نمونه‌های فرزاد بادپا‌ها و علی لندی‌ها و آرمان‌ها و عجمیان‌ها و...
سوم، الگوسازی
یک اصل مهم در تبلیغ و ترویج قهرمانان گمنام این است که بتوانیم اندیشه‌های اسلامی را تنزیل دهیم تا قابل درک باشد و اثر قلبی در مخاطب داشته باشد. وقتی اندیشه تا ساحت عمل تنزیل و به یک سبک زندگی تبدیل می‌شود، هم قدرت نفوذ و تأثیرگذاری بیشتری پیدا می‌کند و هم توان جریان‌سازی می‌یابد.
مهم‌ترین نوع یادگیری انسان، یادگیری مشاهده‌ای است و لذا کارشناسان تربیتی معتقدند الگوسازی، مؤثرترین و سهل‌ترین و عینی‌ترین و سریع‌ترین راه رشد تربیتی انسانی است.
چهارم، جامعه‌سازی
یکی از عوامل اصلی در بروز گناه و عصیان در جامعه، تلقی افراد از انحطاط جامعه است. برداشت منفی جامعه از پیرامون خود، عامل اساسی در بروز زشتی‌ها و کج‌روی‌هاست. کسی که احساس کند همه مردم اهل پلشتی‌اند، احتمال انحرافش بیش از کسی است که برایند جامعه را سالم و رو به تکامل می‌پندارد.
ترویج زندگی خوبان گمنام شهر، موجب می‌شود احساس «شهر عصیان» اصلاح و فهم اینکه شهر مشحون از خوبان گمنام است، آسان شود.
ترویج سبک زندگی خوبان شهر کمک می‌کند احساس غالب‌بودن نفس اماره اجتماعی از بین رفته و جامعه دچار سیاه‌بینی و خدای ناکرده ناامیدی از اصلاح و رشد و کمال نشود.
