ماجرای اولین اتوبان و گرفتن «باج» از رانندگان!
چهارشنبه ۴ خرداد ۱۴۰۱ ساعت ۰۷:۱۸
کد مطلب: 801053
به گزارش جهان نيوز به نقل از فارس، داستان اتوبان تهران-کرج از آنجا شروع شد که در دهه ۴۰ شمسی تعداد خودروها و میزان ترافیک به‌ویژه در تهران رو به افزایش گذاشته بود و خروجی غربی پایتخت دیگر ظرفیت ترافیکی کافی نداشت و این‌طوری شد: «کرج یک منطقه خوش آب‌وهوا محسوب می‌شد که می‌توانست تفرج‌گاه مناسبی برای مردم به‌حساب آید.
همچنین این منطقه راه ارتباطی با شمال کشور و شهرهایی ازجمله قزوین محسوب می‌شد. پیش از این، جاده دیگری از تهران به کرج ساخته شده بود اما با گسترش استفاده از اتومبیل جاده متصل به کرج تحمل بار ترافیکی را نداشت...
در آبان ماه سال ۱۳۴۱ شمسی دولت وقت تصمیم گرفت تا برای کنترل بار ترافیکی، راه مناسبی برای اتصال تهران و کرج بسازد، راهی که امروز با عنوان اتوبان تهران-کرج و آن‌زمان با نام شاهراه تهران-کرج از آن یاد می‌شد... مقرر شد تا شرکت سازنده پس از پایان ساخت، هزینه‌های انجام شده را از محل وصول عوارض جبران سازد».
وقتی هم که ۵ سال بعد، نخستین اتوبان ایران افتتاح شد، لازم بود تا به رانندگان اطلاع‌رسانی عمومی شود که در اتوبان چگونه باید رانندگی کرد و باید عوارض هم پرداخت که به آن باج راه می‌گفتند.
وقتی هم که ۵ سال بعد، نخستین اتوبان ایران افتتاح شد، لازم بود تا به رانندگان اطلاع‌رسانی عمومی شود که در اتوبان چگونه باید رانندگی کرد و باید عوارض هم پرداخت که به آن باج راه می‌گفتند.
ایستگاه عوارض یا پاسگاه عوارض؟!
فقط مردم عادی نبودند که به عوارض راه می‌گفتند باج راه؛ نشریات و حتی اسناد دولتی هم همین واژه را استفاده می‌کردند و عیب هم نبوده انگار! یک‌نمونه اینکه روزنامه اطلاعات چند ماه پیش از افتتاح رسمی اتوبان نوشت: «کار ساختمان اتوبان کرج به اتمام رسید و پل نیمه‌تمام آن در محل تلاقی شاهراه جدید با جاده قدیم ساخته شد و مأموران اکنون مشغول سیم‌کشی و نرده‌کشی و خط‌کشی اطراف و وسط جاده هستند تا کمیسیون راه... رقم باج راه را تصویب کند و از این شاهراه اجازه عبور داده شود.
در حال حاضر اتومبیل‌ها از شاهراه، رایگان عبور می‌کنند و کسی از آنها حق عبور مطالبه نمی‌کند ولی مأموران مشغول ساختن پاسگاه‌های عوارض هستند که در اول و آخر شاهراه نصب کنند و پس از تصویب کمیسیون، رانندگان با پرداخت باج راه در شاهراه حرکت کنند... برای اینکه راه ارتباطی ساکنین دو طرف اتوبان قطع نشود، تعداد ۲۰ پل هوایی و زیرزمینی و راه انشعابی ساخته شده است».
فقط مردم عادی نبودند که به عوارض راه می‌گفتند باج راه؛ نشریات و حتی اسناد دولتی هم همین واژه را استفاده می‌کردند و عیب هم نبوده انگار! یک‌نمونه اینکه روزنامه اطلاعات چند ماه پیش از افتتاح رسمی اتوبان نوشت: «کار ساختمان اتوبان کرج به اتمام رسید و پل نیمه‌تمام آن در محل تلاقی شاهراه جدید با جاده قدیم ساخته شد و مأموران اکنون مشغول سیم‌کشی و نرده‌کشی و خط‌کشی اطراف و وسط جاده هستند تا کمیسیون راه... رقم باج راه را تصویب کند و از این شاهراه اجازه عبور داده شود.
در حال حاضر اتومبیل‌ها از شاهراه، رایگان عبور می‌کنند و کسی از آنها حق عبور مطالبه نمی‌کند ولی مأموران مشغول ساختن پاسگاه‌های عوارض هستند که در اول و آخر شاهراه نصب کنند و پس از تصویب کمیسیون، رانندگان با پرداخت باج راه در شاهراه حرکت کنند... برای اینکه راه ارتباطی ساکنین دو طرف اتوبان قطع نشود، تعداد ۲۰ پل هوایی و زیرزمینی و راه انشعابی ساخته شده است».
اتوبان ۶۰ میلیون تومانی
بنا به نوشته نشریاتِ آن‌زمان، بودجه ساخت این اتوبان ۴۱ کیلومتری حدود ۶۰ میلیون تومان شده بود.
و البته پیش از افتتاح لازم بود برای آشنایی رانندگان با پدیده نوظهور اتوبان این کار را انجام دهند: «وزارت راه دستورالعمل رانندگی در اتوبان را با رسم شکل در روزنامه‌ها منتشر کرد.
مثلاً در بخشی از این دستورالعمل نوشته شده: در اتوبان کلیه خیابان‌ها و راه‌های فرعی یا از بالا یا از زیر اتوبان عبور داده شده‌اند و با این ترتیب شما با خیال راحت بدون اینکه با راهی تقاطع هم‌سطح داشته باشید، حرکت می‌کنید.
هیچ‌گاه به جز تقاطع که مشخص شده به اتوبان وارد نشده یا از آن خارج نشوید... هیچ‌گاه در اتوبان با سرعت بسیار کم حرکت نکنید که باعث جمع‌شدن وسائط نقلیه در پشت سر شما شود...
این راه جهت عبور ماشین‌های سواری اختصاص خواهد داشت و طبق مصوبه مجلس برای عبور هر یک اتومبیل مبلغ ۱۰ ریال اخذ می‌شود؛ مبالغ مذکور از طرف مأموران وزارت دارایی که در کیوسک‌ها مستقر هستند وصول خواهد شد».
قدیمی‌ها هنوز یادشان هست روزهایی که عوارض راه را باج می‌نامیدند؛ البته واژه باج که از گذشته برای پرداخت هر نوع حق عبور در راه‌های ایران به‌کار می‌رفت و رایج بود برای اتوبان‌ها زیاد دوام نیاورد و از دهه ۵۰ شمسی بالاخره باج راه شد: عوارض راه.
بنا به نوشته نشریاتِ آن‌زمان، بودجه ساخت این اتوبان ۴۱ کیلومتری حدود ۶۰ میلیون تومان شده بود.
و البته پیش از افتتاح لازم بود برای آشنایی رانندگان با پدیده نوظهور اتوبان این کار را انجام دهند: «وزارت راه دستورالعمل رانندگی در اتوبان را با رسم شکل در روزنامه‌ها منتشر کرد.
مثلاً در بخشی از این دستورالعمل نوشته شده: در اتوبان کلیه خیابان‌ها و راه‌های فرعی یا از بالا یا از زیر اتوبان عبور داده شده‌اند و با این ترتیب شما با خیال راحت بدون اینکه با راهی تقاطع هم‌سطح داشته باشید، حرکت می‌کنید.
هیچ‌گاه به جز تقاطع که مشخص شده به اتوبان وارد نشده یا از آن خارج نشوید... هیچ‌گاه در اتوبان با سرعت بسیار کم حرکت نکنید که باعث جمع‌شدن وسائط نقلیه در پشت سر شما شود...
این راه جهت عبور ماشین‌های سواری اختصاص خواهد داشت و طبق مصوبه مجلس برای عبور هر یک اتومبیل مبلغ ۱۰ ریال اخذ می‌شود؛ مبالغ مذکور از طرف مأموران وزارت دارایی که در کیوسک‌ها مستقر هستند وصول خواهد شد».
قدیمی‌ها هنوز یادشان هست روزهایی که عوارض راه را باج می‌نامیدند؛ البته واژه باج که از گذشته برای پرداخت هر نوع حق عبور در راه‌های ایران به‌کار می‌رفت و رایج بود برای اتوبان‌ها زیاد دوام نیاورد و از دهه ۵۰ شمسی بالاخره باج راه شد: عوارض راه.
