بلایی که چشم‌چرانی سر انسان می‌آورد
دوشنبه ۲۲ فروردين ۱۴۰۱ ساعت ۱۱:۳۰
کد مطلب: 796894
رسول گرامی اسلام صلی الله علیه و آله در فراز‌های خطبه شعبانیه که با مضمون مراقبات ماه رمضان است، به برخی از این آداب اشاره می‌کنند. حضرت در فرازی فرمود «وَ احْفَظُوا أَلْسِنَتَکُمْ وَ غُضُّوا عَمَّا لَا یَحِلُّ النَّظَرُ إِلَیْهِ أَبْصَارَکُمْ وَ عَمَّا لَا یَحِلُّ الِاسْتِمَاعُ إِلَیْهِ أَسْمَاعَکُمْ وَ تَحَنَّنُوا عَلَی أَیْتَامِ النَّاسِ یُتَحَنَّنْ عَلَی أَیْتَامِکُمْ وَ تُوبُوا إِلَی اللَّهِ مِنْ ذُنُوبِکُمْ.» یعنی:
در بین اینها، چشم از حساسیت بالایی برخوردار است، چه اینکه چشم، دروازه قلب یا همان بُعد روحانی انسان‌هاست و قلب نیز محل ورود نور ایمان است، لذا آلوده کردن چشم مساوی با سیاهی و قساوت قلب است. بر اساس آموزه‌های دین، حفظ چشم از نظر به نامحرم از ارزش‌های والای انسانی شمرده می‌شود و نقش کلیدی در تزکیه و رشد روحانی افراد دارد، نشان به اینکه خداوند در سوره نور آنگاه که به مؤمنان دستور می‌دهد از چشم خویش مراقبت کنند، این عمل را مایه تزکیه آن‌ها معرفی کرده و می‌فرماید «قُلْ لِلْمُؤْمِنینَ یَغُضُّوا مِنْ أَبْصارِهِمْ وَ یَحْفَظُوا فُرُوجَهُمْ ذلِکَ أَزْکى لَهُم؛ به مردان مؤمن بگو چشمان خود را [از آنچه حرام است]فرو بندند و خویشتن را از بی‌عفتی حفظ کنند؛ این براى آنان پاکیزهتر (و به تزکیه نزدیک‌تر) است». کسانی که در ورطه نگاه ناروا به نامحرم می‌افتند و یا نگاه حیضی دارند، در اصطلاح چشم‌چران نامیده می‌شوند که مانند سایر گناهان، پیامد‌های جبران‌ناپذیری بر روح و جان انسان و حتی محیط پیرامون و خانواده دارد مگر اینکه با توبه و مغفرت از درگاه الهی از تبعات آن مصون بماند.
اما از پیامد‌های چشم‌چرانی، بیماری و نقصان عقل است. انسان در سایه پیروی از آموزه‌های اصیل ادیان، به تکامل می‌رسد و عقلش رشد می‌کند و در صورت سرپیچی از دستور‌های الهی و دست یازیدن به کردار خلاف شرع همچون چشم‌چرانی از رحمت الهی دور می‌شود و با خاموش شدن نور الهی در خانه دل، عقل و روحش دچار نوعی بیماری می‌شود. امیرالمؤمنین علیه‌السلام در روایتی فرمود: «کسی که با شهوت همراهی می‌کند جان و عقلش مریض و بیمار است؛ قَرِینُ الشَّهْوَةِ مَرِیضُ النَّفْسِ مَعْلُولُ الْعَقْلِ» (تصنیف غرر الحکم و درر الکلم، ص ۳۰۵).
از دیگر پیامد‌های چشم‌چرانی، افتادن در فساد و تباهی است. محمدبن سنان میگوید، امام رضا علیه السلام در جواب سؤالات من، نامهای برایم ارسال کرد که در فرازی از آن فرموده بودند: «نگاه به مو‌های زنان شوهردار و غیرشوهردار، حرام است؛ زیرا این نگاه، مرد را تهییج و تحریک می‌کند؛ و تهییج، شخص را به فساد و داخل شدن در حرام و اعمال ناپسندیده می‌کشاند و همچنین است حکم نگاه به غیر مو، [که نگاه مرد به آن‌ها حلال نیست]مگر در موردی که حق‌تعالی [در قرآن، آن را استثنا کرده و]فرموده است: (وَ الْقَوَاعِدُ مِنَ النِّسَاءِ اللَّاتِی لَایَرْجُونَ نِکَاحاً فَلَیْسَ عَلَیْهِنَّ جُنَاحٌ)؛ «بر زنان سالخورده که از بارداری و عادت بازنشسته شده‌اند، و امید ازدواج ندارند باکی نیست که لباس‌هایشان را غیر از چادر بر زمین بگذارند و اشکالی ندارد که به مو‌های مثل این زنان نگاه شود.» (عیون أخبار الرضا علیه السلام، ج۲، ص ۷)
نهایت اینکه فرد چشم‌چران از آسایش روحی برخوردار نیست، در عین حال تنوع‌طلب است. همین امر سبب سست شدن پایه‌های زندگی زناشویی می‌شود و گاهی تا مرز جدایی تداوم می‌یابد. تقویت حس مسئولیت‌پذیری نسبت به همسر و فرزندان، ملزم کردن چشم و ذهن به همسر، بستن راه‌های نفوذ نامحرم به فکر، پررنگ کردن نقاط مثبت همسر و پرهیز از چشم دوختن به نامحرم حتی از قاب تلویزیون و نیز اجتناب از سخن گفتن یا همنشینی با افرادی غیر از محارم، در نهایت، توجه به عقوبت دنیوی و اخروی چشم‌چرانی، از راهکار‌هایی است که فرد مبتلا می‌تواند برای رهایی و بهبودی از این فعل حرام به آن‌ها عمل کند.
