نظر داور «عصرجدید» درباره فیلم «بی همه چیز»

وی ادامه داد: با سواد بصری از این فیلم می‌توان لذت برد، رنگ‌ها و ارتباط‌ها همه رمانتیسم بود؛ بر اساس قاعده رمانتیسم نگاه شاد و خوشبینانه در فیلم جریان داشت، «رمانتیسم عماد و طوبی» فیلم گرم خانوادگی بود که به یک وفاداری توجه میکرد و متن چیزی که دیده می‌شد، اما ساختار اثر دراین حوزه بسیار رمان بود. دیدن این فیلم مثل خواندن راوی کتاب بود و انگارما کلیپ میدیدیم البته شیطنت‌هایی هم بوده است که برای مخاطب جذاب است.

حسینی در ارتباط بافیلم بی همه چیز» محسن قرایی گفت: نوع برخورد این فیلم شاهانه و هوشمندانه است. داستان این فیلم مربوط به پنجاه سال پیش است و دوره پیش از انقلاب و رژیم پهلوی را روایت می‌کند. اما هوشمندانه بی زمانی دارد، ایده لازمان، نامکان بسیاری از اوقات استفاده می‌شود، اما اینکه ما در ایران برای یرانیان روایت داریم همه قابل بحث است بستگی فرا متنی که برداشت خود مخاطب باشد که زیرمتن باشد یعنی کارگردان یک هدفی دارد و من مخاطب هدف کاملا متفاوتی می‌توانم داشته باشم.

وی افزد: نسل جدید رابطه پدر و دختر و زن و شوهر در فیلم «بی همه چیز» درگیرکننده است خرده داستان‌ها نیز مخاطب را درگیر می‌کند، این فیلم را می‌توان چندبار دید و هرمخاطبی برداشت و حس خاص خود را نسبت به آن میتواند داشته باشد

حسینی راجع جشنواره نیز بیان کرد: با وجود کرونا مردم بهداشت را رعایت کردند، جشنواره شادی و همدلی و نشاط همراه خود دارد و محاسن برگزار آن بیشتر از معایب است و اعث فکرورزی ما می‌شود.

وی در ارتباط با سواد رسانه‌ای وبرخوردی که رسانه‌ها بابیماری کرونا می‌شد داشته باشند خاطر نشان کرد: دنیای سوادرسانه‌ای به دو بخش قبل و بعد کرونا تقسیم می‌شود اولین اتفاق کرونا این بوده که سطح دسترسی‌ها اساسا تفاوت کرد به مناطق کشور کمتر برخوردارمان تبلت هدیه دادیم سطح دسترسی مردم به سخت افزار‌ها و ابزار‌ها بسیار تفاوت کرده دومین مساله کمتر شدن شکاف دیجیتال پدران و مادران با بچه‌ها است بخاطرکرونا خیلی اپلیکیشن‌ها را نصب کردند دانش پدران و مادران با سوادرسانه‌ای تقویت شد.

*** «بی همه چیز» آرزویی ۱۲ ساله بود که محقق شد

محسن قرایی که امسال با فیلم «بی همه چیز» در سی و نهمین جشنواره فیلم فجر حضور دارد در برنامه «سودای سیمرغ» رادیو گفتگو درباره این فیلم گفت:قصه فیلم درباره زنی است که پس از گذشت سال‌ها برای گرفتن حقی که از دست رفته است، به روستای خود بازمی‌گردد. آمدن او به روستا سبب اتفاقاتی می‌شود که قصه را پیش می‌برد.

وی درباره روند تولید این اثر سینمایی توضیح داد: پیش‌تولید «بی‌همه‌چیز» پیش از کرونا آغاز شد. داستان این فیلم مربوط به پنجاه سال پیش است و دوره پیش از انقلاب را روایت می‌کند. به همین جهت تولید این کار، شرایط سخت و ویژه‌ای را می‌طلبید و فضای قصه، طراحی لباس و صحنه را خاص می‌کرد و اثری بسیار پرهنرور بود.

محسن قرایی کارگردان فیلم «بی‌همه‌چیز»، درباره شکل‌گیری ایده این فیلم، بیان کرد: ایده فیلم «بی‌همه‌چیز» از حدود دوازده سال پیش در ذهن من بود. اقتباس از نمایشنامه «ملاقات با بانوی سال‌خورده» حتی پیش از ساخت فیلم اولم، را دوست داشتم، اما به دلیل شرایط پیچیده، پرهزینه و شرایطش را نداشتم. از آنجایی‌که تولید فیلمی این‌چنینی پیچیدگی‌های خاص خودش را داشت و اثر پرهزینه‌ای تلقی می‌شد، امکان ساختش برایم مهیا نشد تا به امروز رسیدیم که توانستم به‌عنوان سومین فیلم سینمایی‌ام، این فیلمنامه را کار کنم.

قرایی در توضیح ساخت فیلم «بی‌همه چیز» به تأثیر از جامعه اشاره کرد و گفت: فیلمساز نمی‌تواند مدعی شود که فیلمش نسبتی با جامعه‌اش ندارد. من چیزی را که در اطرافم می‌بینیم و از آن تاثیر می‌گیرم، می‌نویسم. هر نگاه هم نگاه دیگری را نقض نمی‌کند و من به سلایق همه احترام می‌گذارم. اما فکر می‌کنم فیلم من بیانگر نظراتم است و نمی‌خواهم چیزی را اضافه کنم.