حداقل نخبگان را خوار نکنید!

به گزارش جهان، روشن نیوز نوشت:
نخبگان گناه نکرده اند که نخبه شده اند، نخبگان گناه نکرده اند که برای جامعه خویش مفید بوده اند، فرهیختگان و نخبگان علمی جامعه گناه نکرده اند که برای پیشرفت کشورشان و مردمشان گام برداشته اند و گناه نکرده اند که هوش بالا و فکر باز داشته اند …

دیگر به جایی رسیده ایم که با هر کدام از دوستان نخبه مان صحبت می کنیم، ادعای این را دارند که بیش از حد اذیت و در برخی مواقع خوار شمرده می شوند.

دیگر از شعار های انتخاباتی همه طیف های سیاسی مبنی بر استفاده از جوانان و بخصوص نخبگان خسته شده اند، دیگر باورشان شده که نخبه شدن گناه است و اگر نخبه باشید دیگر در هیچ جایی از شما استفاده نخواهد شد و اگر چیزی هم بوده از شما خواهند گرفت.

نمی دانیم صدای دادمان را به کجا برسانیم، نمی دانیم به که بگوییم؟! چه کاری انجام دهیم؟! به که بگوییم؟؟!!

درد و دل بسیاری از نخبگان این است …

در همه جوامع، تمام اولویت ها برای نخبگانشان است، در همه کشورها از ظرفیت های نخبگان استفاده های ویژه ای صورت می گیرد. ولی متاسفانه نخبگان جامعه ما یا باید بروند تا دیده شوند، یا اگر نمی توانند بروند یا به خواست خودشان برای کشورشان می مانند باید اذیت شوند.

وقت آن است که کمی رک و بی پرده صحبت کنیم. وقت آن است کمی هم واقعیت ها را ببینیم. آیا جز این است که مقام معظم رهبری(مدظله العالی) بارها بر استفاده از ظرفیت های نخبگان تاکید نموده اند؟! آیا جز این است که رهبری فرمودند مدیریت تحولات کشور باید در دست نخبگان باشد؟ پس چرا عمل نمی شود؟

دلیلش را می دانیم، انگیزه های سیاسی … همه چیز در کشور ما رو به سیاسی شدن می رود، یادمان رفته که صنعتی هست، اقتصادی هست، علم و پژوهشی هست، مهم تر ازهمه فرهنگی است … همه چیز سیاست نیست!!!

فقط دنبال انگیزه های سیاسی هستیم و درگیر جدال با سایر گروه های سیاسی شده ایم. حتی اگر انتقاد فرهنگی، صنعتی و اقتصادی و اجتماعی هم داریم با هدف تخریب سیاسی هست نه از روی دلسوزی! فرقی نمی کند، این را که می گویم برای هیچ طیف خاصی نیست، همه گروه ها این مشکل را دارند و به جای پرداختن به اولویت های کشور و پیشرفت نظام و مشکلات مردم، فقط درگیر سیاست و سیاست زدگی شده ایم.

نمی گویم سیاست بد است، خیلی هم خوب است و لازم ولی به شرط آنکه در حد اختلاف سلیقه و وجود نظرات مختلف برای اداره مجموعه و انتقاد سازنده و تلاش برای رسیدن به اهداف برای پیشرفت کشور باشد، نه آنکه همه جا را به صحنه دعوا و جنگ تبدیل کنیم.

در هر اداره کوچکی هم که در کشور دیده نمی شود، مدیر جدید می آید هرآنچه مدیر قبلی رشته(حتی اگر درست) پنبه می کند و می رود و همه افراد به لج نفرات قبلی برعکس اقدام می کنند. نتیجه چه؟ دود این سیاسی کاری ها به چشم چه کسی می رود؟

آری مردم … مردم که از اینهمه جنگ و دعوا بر سر قدرت خسته شده اند، مردم که دلشان آرامش می خواهد، دلشان ثبات می خواهد.

در این میان نخبگان جامعه بیشتر از همه سوخت می روند، چرا که گروه ها و قدرت ها از حضور این نخبگان بخاطر سیاسی کاری ها و ترس از پیشرفت آن ها می ترسند و آن قدر آن ها آزار می دهند تا نخبگان عطای آن فعالیت یا حتی شغل خود را به لقایش ببخشند.

واقعیتی که نمی گوییم همه گیر شده، نمی گوییم در همه جا هست، ولی حتی اگر در جاهای کمتری هم باشد، جای نگرانی بسیار زیادی است!

در مقالات قبلی اشاره کردم که انتصابات و انتخاب مدیران چگونه باید باشد، چه اولویت ها و چه مواردی میبایست در نظر گرفته شود، از سواد و علم و ایمان و فرهنگ جهادی تا سواد و تخصص مدیریتی و تجربه با چاشنی جوانگرایی و نخبگی، ولی الان به جایی رسیده ایم که می گوییم نمی خواهیم از نخبگان استفاده کنید که مبادا پیشرفت کنند و جای شما را بگیرند، حداقل آن ها را خوار نشمارید.

بارها شاهد بوده ام که مراجعه کرده ایم و گفته ایم نه بحث مادی مد نظر ماست، نه پولی کسی خواهد خواست، نه پست و سمت و مقام و نه کسی خواسته شخصی خواهد داشت، فقط اجازه دهید که به مجموعه کمک کنیم. برای مثال در حوزه شهرداری یا دولت، نخبگان ما طرح ها و برنامه های ویژه ای دارند که می توانند بسیار مفید و موثر باشند و طرح هایی که با کمترین هزینه ها برای آن ارگان با راه های میانبر، شما را به اهدافتان خواهد رساند، نه اجرا می کنیم، نه چیزی خواهیم خواست، فقط اجازه دهید رایگان طرح هایی که برای آن ها بسیار زحمت کشیده ایم در اختیارتان بگذاریم! ولی دریغ از یک توجه کوتاه …!

جالب تر آن که بسیاری از این گروه ها در انتخابات ها و ایام مانده به انتخابات از مجموعه های ما بسیار تجلیل و تمجید می کنند و از ظرفیت ها استفاده می کنند و و وعده استفاده از ظرفیت های جوانان و نخبگان را می دهند. ولی بلافاصله بعد از انتخابات همه چیز بر عکس می شود!

نمی گوییم بگویید دستتان درد نکند، می گوییم بگذارید بازهم بدون هیچ توقع و خواسته ای کمکتان کنیم.

شاید هم خواسته ی غیر منطقی باشد!

در هر صورت بازهم تاکید می کنم، راه پیشرفت کشور، راه میانبر رفتن مسیرها، راه رسیدن به چشم اندازهای ترسیم شده، راه افتخارآفرینی و تمام راه هایی که به موفقیت ختم می شوند، عمل به فرامین رهبری و استفاده از ظرفیت های نخبگان جامعه می باشد که امیدواریم در انتخاب ها، در کمک ها، در مشاوره گرفتن ها، در انتصابات، در جایگزینی ها، در استفاده از ظرفیت ها، در استفاده از طرح ها و اجرا کردن طرح ها، فقط ملاحظات سیاسی و ارتباطات سیاسی و باندگرایی و فرزندان افراد سیاسی برجسته ملاک قرار نگیرد، نمی گویم به اندازه این ها، که یک صدم این ها به نخبگان توجه شود تا نتیجه شیرین آن را بچشید …