امام حسين (ع) در كلام ولي عصر (عج)
سه شنبه ۵ بهمن ۱۳۸۹ ساعت ۱۰:۰۵
کد مطلب: 154389
در حقيقت هر آنچه از رهبران الهي ما به دستمان رسيده، از نوشته، وصيت‌نامه، مكاتبه، روايت و حديث، بيانگر تمام هستي آنهاست و آنجا كه فهم ما، ياري‌رسان دركمان از مقام و منزلت اولياي الهي نباشد، رجوع به احاديث امامي درباره امام ديگر، مي‌تواند چشمان ما را به حقايق شأن و منزلت امامت برساند.
امام حسين (ع) نيز به دليل اثرگذاري خاصي كه در مكتب شيعه دارد، و چگونگي زندگي، قيام و شهادتي كه داشت، بسيار مورد سؤال امامان بعد از خود قرار گرفت تا شناخت شيعيان از امام سوم خود، بيشتر شود و هر يك از اولاد معصوم ايشان نيز به دنبال ارائه بهترين توصيف در باره شخصيت نوراني سيدالشهدا (ع) بودند. در اين نوشتار به صورت خلاصه، سعي شده تا به مناسبت اربعين حسيني، اظهارات حضرت ولي عصر (عج) در باره جد شهيدشان براي بازشناسي شخصيت امام حسين (ع) ارائه شود.
از بهترين توصيفاتي كه راجع به حضرت امام حسين (ع) شده، توصيفي است كه ولي عصر (عج) راجع به آن حضرت كرده است؛ آنجا كه در خطاب خود به جد بزرگوارش امام حسين (ع) مي‌گويد:
«كُنتُ لِلرَّسُولِ وّلَداً وً لِلقُرآن سَنَداً وَ للاُمَّه عَضُداً وَ فِي الّاعَهِ مُجتَهِداً حافِظاَ لِلعَهد وَ الميثاق ناكِباَ عَن سُبُلِ الفُسّاق تَناوه تأوه المَجهُود طَوِيل الرُكُوع وَ السُّجُود زاهِداَ فِي الدُّنيا ژُهدَ الرّاحِل عَنها ناظِراَ بِعَين المُستَوحِشِينَ مِنها»
(تو اي حسين! براي رسول خدا فرزند و براي قرآن سند و براي امت بازويي بودي، در طاعت خدا تلاش‌گر و نسبت به عهد و پيمان حافظ و مراقب بودي، از راه فاسقان سر بر مي‌تافتي، آه مي‌كشيدي، آه آدمي كه به رنج و زحمت افتاده، ركوع و سجود تو طولاني بود، زاهد و پارساي در دنيا بودي، زهد و اعراض كسي كه از دنيا رخت بركنده است، با ديده وحشت‌زدگان بدان نگاه مي‌كردي.)
امام مهدي (عج) در اين عبارات، جد بزرگوار و شهيد خود را با ده عنوان وصف كرده است:
ايشان در آغاز كلام، امام حسين (ع) را فرزند رسول خدا (ص) معرفي مي‌كند. امام حسين (ع) نواده پيامبر اكرم (ص) بود و رسول خدا (ص) او را فرزند خويش مي‌خواند.
امام زمان (عج) سيدالشهدا (ع) را سند و پشتوانه قرآن مي‌خواند. قرآن، با اتكا به وجود مقدس، قيام و شهادت امام حسين (ع)، در جهان استقرار و گسترش يافت و هر آنچه را كه قرآن كريم، در قالب الفاظ، بيان فرموده در وجود مطهر حسين (ع) مشاهده مي‌شود.
بر اساس اين گفته، امام حسين (ع) بازوي امت بود. امت اسلامي با وجود اين امام داراي بازويي پرتوان و قدرتمند بوده و هستند و به همين دليل مي‌توانند همه قدرت‌هاي ضدخدايي را در هم بشكند و نابود سازد.
امام زمان در اين بيان، امام حسين (ع) در راه اطاعت پروردگار، سخت‌كوش و تلاش‌گر بود. دعا، نيايش، ابتهال، نماز و مناجات شبانه وي در تاريخ، ضبط شده و خود مايه اعجاب آدمي است.
همچنين، در اين بيان شريف امام حسين (ع) نگهدارنده عهد و ميثاق معرفي شده است. عهد و پيمان با خداوند يا با مردم را هرگز نقض نكرد و ثابت و استوار روي پيمان خويشتن ماند و وفا كرد و در آخر نيز در راه وفاي به عهد خود و يارانش شهيد و زنان خاندانش اسير شدند.
امام حسين (ع) از راه و روش فاسقان و فاجران روي‌گردان بود. هرگز روي به آنان نياورد و تمايل به سوي آنان نكرد و چطور ممكن است كسي كه «فناء في‌الله» پيدا كرده به مخالفان فرمان پروردگار روي بياورد و به آنان تمايل پيدا كند؟
امام حسين (ع) دردمندانه آه مي‌كشيد، چون ناله كسي كه سخت به رنج و زحمت افتاده و بار سنگيني از غصه و اندوه در دل دارد و در سينه‌اش جراحتي التيام‌ناپذير است.
امام شهيد، ركوع‌ها و سجودهاي طولاني داشت، مدت‌ها در حال ركوع و سجود مي‌ماند و ذكر خدا مي‌كرد. به نظر مي‌رسد كه اين جمله، رمز شوق عميق و ريشه‌دار آن بزرگوار به معبود و محبوب حقيقي‌اش خداوند متعال است و چون از خلوت با خدا و انس به ذات لايزال او لذت مي‌برد، از اين رو سجده را كه درست خلوت با خداست طول مي‌داده و احساس خستگي نمي‌كرده است.
سيدالشهداء (ع) نسبت به دنيا زاهد، بي‌رغبت و بي‌علاقه بود. دنيا در نظر مبارك و خدابين آن حضرت، جلوه و جلا و فروغ و بهايي نداشت. چنان از دنيا اعراض كرده بود كه گويا به كلي از آن بركنده شده و قدم در سراي ابدي و جهان آخرت گذاشته است.
نظر امام حسين (ع) به دنيا، نظر وحشت‌زدگان بود. آنجا كه نظر ديگران نظر خريداري و نگاه عاشقانه بود، نظر آن بزرگوار به دنيا نظر انسان وحشت‌زده بود و نگاهش، نگاه دل بريدگان از آن، و بالاخره او از دنيا و زرق و برق آن در فرار بود كه اين چيزها در چشم انسان دريا دلي چون امام حسين (ع) كم‌ترين فروغي ندارد.
