طرف اول این دوقطبی گفتمانی تنها راه رسیدن به قله های پیشرفت را مقاومت مدبرانه در مقابل زورگویی های نظام استکبار و تقویت و پیشرفت درونی دانسته در حالیکه طرف دوم به دنبال کنار آمدن با قدرتهای جهانی (بخوانید سازش با نظام سلطه) یا معامله امتیاز برای ایجاد توسعه و رفع مشکلات کشور خصوصا در بعد اقتصادی است.
عناصری معدود در جریان سیاسی چسبیده به دولت است که البته از قدرت بالا و امکانات فراوان خصوصا مالی برخوردارند و لذا بسیار قابل اعتنا و تعیین کننده اند.