سخن از این بود که: «هر شنیده، گفتنی نیست»، به‎دلیل ناخالصی‎ها، جعل‎ها، دروغ‎ها و شایعاتی که در شنیده‎ها وجود دارد و اشاعه آن‎ها، آدمی را به مزدور بی‎مزد و مواجب دیگران تبدیل می‎کند.
از دیگر سو نیز به همین‎سان است، یعنی به‎هر گفته نباید گوش داد، یا دل سپرد. گوش، معبر ورود حق یا باطل، راست یا دروغ، به قلب و جان و ذهن آدمی است.
انسان، به‎طور عادی از «شنیده‎ها» اثر می‎پذیرد، مثبت یا منفی.
پس باید گزیده‎ترها، درست‎ترها و مفیدترها را شنید و دل را ظرف هر چیزی قرار نداد و اتاق دل و فکر را به‎هر ناآشنا و مظنونی اجاره نداد!
از امام جواد (علیه‎السلام) روایت است:
«کسی که به سخن گوینده‎ای گوش فرا دهد، او را پرستیده است. پس اگر گوینده از جانب خداوند بگوید، خدا را پرستیده است. اما اگر گوینده از زبان ابلیس سخن گوید، شنونده، ابلیس را پرستیده است.»۱
کم نیستند کسانی که «بلندگوی شیطان» هستند.
و کم نیست حرف‎های مسموم و غرض‎آلود و باطل، که در زر ورقی از حق، پوشانده و پیچیده شده‎اند.
به یک استفتاء از حضرت امام (قدس سره) توجه کنید. می‎پرسند:
«آیا درست است که ما به رادیوهای بیگانه گوش کنیم؟ چون کسانی هستند که هرچه از رادیوهای بیگانه می‎شنوند قبول می‎کنند و برای کسان دیگر هم می‎گویند...»
اما پاسخ حضرت امام:
«اگر موجب انحراف و مفسده است، نباید گوش کنید.»۲
و چه مفسده‎ای بالاتر از ایجاد «ذهنیت منفی» و «تشویش اذهان»؟
از تأثیرات سوء القائات هدف‎دار رسانه‎های بیگانه و غیرخودی نباید غافل بود. بعضی‎ها می‎گویند: ما به‎خودمان اطمینان داریم، در ما اثر نمی‎کند، می‎خواهیم ببینیم چه می‎گویند و... .
ولی وقتی مدتی گوش می‎کنند، ناخواسته نقش پذیرفته و «بلندگو»ی همان‎ها می‎شوند و هرجا می‎نشینند، همان حرف‎ها و تحلیل‎ها را تکرار می‎کنند و اگر روزی نشنوند و نخوانند، حرفی برای گفتن ندارند! (دقت کنید)
این یعنی چه؟
یعنی تأثیرپذیری ناخواسته و ندانسته از باطل.
بستن روزنه گوش به‎روی مسمومات بیگانه، سلامت بیشتر اندیشه و دیدگاه را تضمین می‎کند.
وقتی از عوارض سوء این القائات مصون نیستیم، «خودسانسوری» چه عیبی دارد؟ اگر حرف خوراک ذهن است، پس حرف‎های زیان‎بار را نباید مصرف کرد، آن‎گونه که از خوردن غذاها و خوراکی‎های مضر یا محتمل الضرر پرهیز می‎کنیم و هیچ حرجی هم بر ما نیست، بلکه گواه عقلانیت است.
پس «هر گفته هم شنیدنی نیست»، آن‎گونه که «هر شنیده، گفتنی نیست.»

پی‎نوشت‎ها:
۱- تحف‎العقول، ص۴۵۶.
۲- استفتائات از محضر امام خمینی، ج۲، ص۴۱.