مرثیه‌ای برای تعطیلی یک کافه!
قطع اکسیژن در فضای پر دود کافه‌ها و کتاب‌فروشی‌ها
يکشنبه ۲۴ آذر ۱۳۹۲ ساعت ۱۳:۱۹
کد مطلب: 331512
جایی نزدیک به دانشگاه تهران و دقیق‌ترش در خیابان ۱۶ آذر و در خیابان پور سینا.
کافه کراسه یک جای خیلی خوب بود، که هم امنیت داشت و هم مجهز بود. امن از این جهت که خلاف اداها و پزهای روشنفکری که معمولا از سر و روی کافه‌ها می‌ریزد، کافه‌ها معمولا جایی است برای وعده گذشتن برای دوستی‌های آن چنانی و این چنانی! که مخالف شرع و فرهنگ ما هستند و فضای کافه‌ها را با اختلاط‌های ناهنجارشان آلوده می‌کنند و به بیراه می‌برد، کافه کراسه از همه اینها مبرا بود. فضایی امن داشت برای همه دانشجویان مذهبی یا اصلا آنهایی که به فرهنگ و کتاب احترام می‌گذارند، تا به راحتی بیایند و جدای از دغدغه‌هایی که گریبان‌گیر فضاهای این چنینی است بنشیند، چیزی بنوشند، مطلبی بخوانند و کتابی بخرند.
کراسه مدرن و مجهز هم بود. مجهز به یک معماری دلچسب و دلنشین و کتاب‌های خوب و به درد بخور. حالا مخاطب کافه کراسه از هر جنسی که بود و علاقه‌اش در هر حیطه‌ای، کافه کراسه برای او دست پری از پیشنهادهای خوب کتابی داشت. یعنی کتاب‌های کافه کراسه به واقع گلچینی بود برای آنها که میخواهد کتاب‌های خوب را یک جا ببینند و بدانند در حوزه جدی نشر ما چه می‌گذرد. (جدی در مقابل کتاب‌های زرد و کتاب سازی‌ها استفاده شده که در بازار نشر ما بیشتر به یک شوخی می‌مانند!)
کافه کتاب کراسه مجهز بود به اینترنت پر سرعت رایگان و انواع نوشنیدنی‌ها در نوع سرد و گرمش و خوردنی‌های سبک که رمقی برای خواندن بگذارد و کافه را از هدف اصلیش یعنی کتاب دور نکند.
در کافه سی‌دی و مستندهای خوب هم پیدا می‌شد،. می‌شد مجله خواند و خبر گرفت. می‌شد نویسندگان و شاعران مشهور و محبوب را در دو قدمی خود دید و با آنها صحبت کرد، گپ زد و خلاصه کافه جایی بود برای خواندن و دانستن و گپ زدن درباره مهم‌ترین و جدی‌ترین دغدغه کشورمان یعنی فرهنگ.
در این دو سالی که کافه سر پا بود و چتر گسترده بود بر سر علاقه مندان کتاب و ادب و هنر، برنامه‌های متعددی در آن برگزار شد؛ از نقد فیلم و کتاب گرفته تا نشست‌های خودمانی با اهل فرهنگ. خیلی‌ها از مشاوره کتاب کافه کراسه استفاده کردند و آنهایی که عضو کافه شده بودند، دلشان به پیامک‌هایی گرم بود که آنها را در هر لحظه و هر جا فرا می‌خواند به سمت کتاب. آن هم نه هر کتابی بلکه کتاب‌های خوب.
امروز دقیقا بعد از دو سال از فعالیت مستمر و پربار کافه کراسه، جایی که نامش از مصحف شریف و قرآن مجید وام گرفته بود، با تعطیلی کافه کراسه مواجه شده‌ایم که به گفته مسئولانش دو هفته‌ای از این تعطیلی ناخواسته می‌گذرد. تعطیلی که هم حمایت خیلی‌ها را می‌طلبد و هم نازک اندیشی و تامل در تاثیر چنینی جاهایی که واقعا نبودشان، خسران است و مایه اندوه.
ما اگر امروز برای یکی از مهم‌ترین مراکز فرهنگیمان مرثیه می‌خوانیم، به خاطر این است که فرزندان این انقلاب، آنهایی که قرار است زیر بار بخشی از سنگینی وزن فرهنگ در این نظام مقدس بروند و در سال‌های آینده آن را جلو ببرند، جاهای مشابه چندانی در دسترس ندارند که حامی آنها باشد و خوراک فکری سالم و مفید در یک فضای امن به آنها بدهد.
اگر ما صد کافه کراسه در تهران و هزاران کافه کراسه در کشور داشتیم، تعطیلی حتی یکی از آنها باعث اندوه شدید بود، چه برسد به اینکه چنین پاتوق‌های خوبی هم اکنون تعداشان خیلی اندک است و هر روز دود سیگار و قلیان و خنده‌های بی‌خیال خیلی‌ها از کافه‌های مجاور همان حوالی بالا می‌رود...
من از مشتری های کافه کراسه بودم؛واقعا علت تعطیلی کافه رو متوجه نشدم.خیلی ناراحت کننده است که همچنین جایی که ما بچه های مذهبی احساس ارامش میکردیم , تعطیل کردند.
چه ارگانی مسئول تعطیلی کافه است که ما اعتراضمون اعلام کنیم؟؟
واقعا شهید اوینی چه خوب گفت که درجمهوری اسلامی همه ازادند جز بچه حزب الهی ها.........
چه ارگانی مسئول تعطیلی کافه است که ما اعتراضمون اعلام کنیم؟؟
واقعا شهید اوینی چه خوب گفت که درجمهوری اسلامی همه ازادند جز بچه حزب الهی ها.........
{ADVERTISE_GENERAL_LOCATION_22_BLOCK}{ADVERTISE_GENERAL_LOCATION_23_BLOCK}
غربت قریبان غریب