وقتی اوقات فراغت هم طبقاتی می شود
از«آپولونیا کالج» انگلیس تا کوچه پس کوچه های شهریار
پنجشنبه ۲۴ تير ۱۳۸۹ ساعت ۰۹:۱۸
کد مطلب: 124908
بر اساس این نظر سنجی در پاسخ به این سوال که "چه موانع(محدودیت هایی) باعث شده است که نتوانید فعالیت های مورد علاقه تان را انجام دهید؟" نداشتن امکانات مالی(34درصد)، نداشتن وقت(25درصد) و دردسترس نبودن امکانات(20درصد) از موانع اصلی گذران اوقات فراغت در بین جوانان محسوب می شوند. از این میان تلویزیون(74درصد)، کامپیوتر(9درصد)، کتاب(6درصد) و ویدئوو ماهواره و... از وسایل اصلی گذران اوقات فراغت جوانان می باشند که سهم ناچیز مطالعه و کتاب در این حوزه شایان ذکر است.
37درصد از این افراد پارک، 13درصد سالن ورزشی، 11درصد کتابخانه و 8درصد نیز فرهنگسرا و خانه محله را امکانات موجود در محله زندگی شان برای گذراندن اوقات فراغت ذکر کرده اند که البته وظیفه سنگین شهرداری ها در این مقوله حائز اهمیت است.
60درصد پاسخگویان مسئول اصلی تدارک برنامه های فراغتی جوانان را دولت، 18درصد خانواده ها و 15درصد خود جوانان ذکر کرده اند.
50 درصد پاسخگویان از نحوه گذراندن اوقات فراغت خود راضی و 47 درصد آنها ناراضی اند که با افزایش سطح تحصیلات وسن از رضایت آنها کاسته می شود که این افزایش سطح توقعات برای افراد دارای سن و تحصیلات بالا و کمبود امکانات برای آنها را گویاست.
همینطور افراد با وضعیت اقتصادی بهتر بیشتر از نحوه گذراندن اوقات فراغت خود رضایت دارند و البته 81 درصد از پاسخگویان معتقدند که امکانات لازم برای گذراندن اوقات فراغت به صورت عادلانه توزیع نشده است.
آنچه در این میان فکر وتوجه مخاطب را جلب می کند نحوه و هزینه ای است که افراد برای گذران اوقات فراغت می پردازند که حال به شرح برخی از نمونه های آن می پردازیم:
- آپولونیا کالج انگلستان:
این کالج که یکی از مکان های معتبر انگلستان است و دارای تاییدیه های مختلفی از انواع و اقسام مراکز علمی دنیاست(البته به گفته خودشان)؛ در اقدامی جدید و خداپسندانه(!) که از طریق انواع و اقسام شبکه های ماهواره ای به تبلیغات آن پرداخته، ثروتمندان جهان بخصوص ایران را به اصطلاح شگفت زده کرده و با برگزاری تورهای تابستانی برای افراد 7تا17 سال -در آپولونیا کالج انگلستان- بار سنگینی را از دوش خانواده ها برداشته است. این تورها که به گفته یکی از افرادی که اعزام از ایران را به عهده دارد مورد استقبال ایرانیان قرار گرفته، به این نحو است که شما می توانید با هزینه اندکِ(!) هفت هزار پوند جهت کلیه مخارج، فرزندتان را به انگلستان بفرستید تا هم آب و هوایی عوض کند و هم از امکانات ویژه و مثال زدنی آنجا از قبیل:آموزش زبان انگلیسی و فرانسه، نظارت برپیشرفت، امتحان و مدرک پایانی، فعالیت های مختلف تفریحی و ورزشی، برنامه های تمام و کمال اجتماعی(از قبیل دوستی با دختران و پسران دیگر کشورهاو...)، خوابگاه مجزا، حمل و نقل از فرودگاه، غذاها و تنقلات مختلف، بیمه و هزارو یک چیز به یاد ماندنی دیگر بهره مند شود.همچنین هزینه سوغاتی و هفتصد پوند برای بلیط هواپیما را هرگز فراموش نکنید که با این تفاسیر درکل حدودا ده هزار پوندی باید در نظر بگیرید که به پول ایران حدودا 16 میلیون تومانِ ناقابل می شود.البته متاسفانه مهلت ثبت نام این تور به پایان رسیده و می توانید در تورهای 6ماهه آتی یا 3ماهه سال آینده شرکت کنید. -
تهران:
«طاها» که جوانی 22 ساله و دانشجواست بیشتر اوقات فراغت خود را صرف گشت زدن با دوستان واتومبیل خود درخیابانهای تهران والبته کافی شاپ های شهرک غرب، جردن و نیاوران می کند تا شاید بتواند با یکی از دخترانی که از اتفاق او نیز اوقات فراغت خود را همینطور می گذراند دوست شود و با هم اوقات خوشی را در خیابانها و پارکها بگذرانند، که روزانه به طور میانگین30هزارتومانی برایش آب می خورد. البته او حساسیتی دارد که فقط با دخترانی دوست می شود که شهروند یکی از کشورهای خارجی باشند ویا حداقل مدتی در خارج از کشور زندگی کرده باشند. بالاخره هرکسی تمایلاتی دارد! *«محمد» دانش آموز دبیرستان است و حال اوقات فراغت خود را بیشتر صرف آموزش زبان انگلیسی، فعالیت در سایت های دوستیابی اینترنتی و گهگاهی مسافرت با خانواده خود به دیگر شهر ها می کند که کلا در طول تابستان هزینه کلاس هایش حدود صدهزار تومان می شود.
«محسن» فارغ التحصیل یکی از رشته های مهندسی است و هم اکنون سرباز است. معمولا یک روز را درپادگان کهریزک می گذراند و یک روز را در خانه است. او پولی ندارد که برای اوقات فراغتش صرف کند. تامین مخارجش برای خانواده تاحدی مشکل است چه برسد به آنکه تفریحاتی هم داشته باشد. تفریحش بیشتر گشت زنی در پارک ها آنهم آخر شب با دوستانش است.
- روستای «بُکّـِه» از توابع شهریار:
«شیرزاد» تازه دوره دبستان خود را تمام و برای راهنمایی نام نویسی کرده است. او همراه پدرو مادر و 4 برادر کوچکتر خود در باغی در روستای بُکّـِه از توابع شهریار که در ساعت خلوتی راه ها 40دقیقه ای تا میدان آزادی تهران فاصله دارد، زندگی می کنند که البته پدرش در آنجا سرایدار و باغبان است. پدرش روزها در کارخانه ای در همان نزدیکی کار می کند و بقیه اوقاتش را به باغبانی می پردازد. البته شیرزاد و برادرانش در طول روز مسئول نگهداری و آبیاری باغ هستند.او را که می بینم لباسی رنگ و رو رفته و خاکی به تن دارد اما شیک و امروزی! البته تعجب نکنید چون این لباسها برای فرزندان صاحب باغ است که وقتی مدتی از استفاده آنها می گذرد به شیرزاد و خانواده اش می رسد.این بار که او را می بینم صورتی از حرارت آفتاب سوخته دارد و دستانی پینه بسته و پارچه ای بر سرو دوشش. علتش را که جویا می شوم معلوم می شود او درباغ های اطراف برای تامین مخارج زندگی اش، درتابستان به چیدن میوه ها می پردازد تا اندک پولی به دست آورد که کمک خانواده اش باشد. به او خسته نباشیدی می گویم و دست مردانه ای می دهم.
