10 روز همسفر با رهبر
دوشنبه ۱۱ آذر ۱۳۹۲ ساعت ۲۰:۵۶
کد مطلب: 329211
از زمانی که دست راست و چپ خویش را شناختم و خوب را از بد و ایضاً بد را از خوب، به خیال خود تمیز دادم، مشکلی بزرگ و لاینحل در طول زندگانی تمام فکر و ذهن مرا به خویش مشغول و حقیر را در دریایی از نومیدی و یأس از دوام حیات غرقه کرده است. این معضل عظیم که ناگواری آن به اجمال رفت همانا همان ناتوان بودن نگارنده بر توصیف و تعریف کتابهاییست مطالعه شده، همچنانکه ابزار سنجش این بینوا تنها مواد کثیر الاستعمال "خوب است" و "خوب نیست" است و مع الاسف دایره واژگان حقیر از این عبارات مقصود نارِسان، در توصیف کتاب و امثال آن فراتر نرفته و علی رغم قصد کردن بر اعتلای آن، هیچ افاقه ننموده است،... همچنانکه ننماید! نگارنده هر چه بیش و بیشتر تلاش نمود نهایتاً از "خواندنی" و "جذاب" دانستن کتاب های مطالعه شده جهت معرفی، نتوانست پای را فراتر گزارد؛ چنانچه این گونه معرفی بیشتر به کار لایِ جرز دیوار می آید تا خواننده آن سطور. و البته این در تمامی مطالب نگارنده با موضوعیت معرفی کتاب مشهود است.(خوب که فکر کنی متوجه می شوی معضل مهمیست)
الغرض نگارنده با وجود توضیحات فوق، همچنان از رو نرفته و قصد دارد بر معرفی کتابی دیگر از دایره کتابهای مطالعه شده... کتاب «داستان سیستان» با قلم زنی نویسنده شهیر رضا امیرخانی. کتاب، الحق و الانصاف کتاب "خوبی است" و البته بسیار "خواندنی" و "جذاب". گمان نمی برم کتاب نیاز به معرفی چندانی داشته باشد و قطعا نام آن را بسیاری شنیده و با آن آشنا هستند، اما به رسم احتیاط و به اقتضای ادب، سطوری چند به معرفی کلیت اثر اختصاص داده می شود.
سال 81، حضرت آقا قصد می کنند بر سفری 8-7 روزه به استان سیستان و بلوچستان، تبعیدگاهِ پیش از انقلابِ شان. از سوی دفتر نشر آثار، به آقای امیرخانی اطلاع داده می شود برای نوشتن وقایع و به عبارتی سفرنامه این سفر. امیرخانی هم که به گفته خودش "قلمش مرده ی سفر است" -خوشبختانه- قبول می کند این درخواست را. همچنانکه از خود امیرخانی انتظار می رود و همچنانکه خود او می گوید در این کتاب بر حواشی بیش از متن تمرکز شده است و اتفاقاً همین ویژگی و البته نثر جالب نویسنده، این سفرنامه را بسیار "خواندنی" و "جذاب" نموده است.
حقیر البته با این که با برخی از افکار و تفکرات نویسنده کتاب که البته بعضاً در برخی قسمت های کتاب و نیز بعضی کتابهای دیگر ایشان متجلی است مشکل دارد اما باز هم نمی تواند از قلم مسحورکننده امیرخانیِ "منِ او" دل بکَند و قطعاً او را در زمره برترین رمان نویسان داخلی قرار می دهد، اگرچه که هست! بخش کوچکی از اندیشه های نویسنده.... بگذریم ادامه اش گرچه مهم است اما دخلی به معرفی کتاب ندارد.
اواخر نیمه ابتدایی کتاب کمی از دست نویسنده به جهت گیر دادن بیش از حد به مسئولین کشوری -در حالت عام- و مسئولین استانی سیستان -در حالت خاص- شاکی شده و زیر لب غرولند می کردم "این چرا برای تجسم صفات حسنه رهبر در ذهن مخاطب، با نمونه هایی در ذهن از صفات و حرکات ناشایست برخی مسئولین و تعمیم آن نمونه های ذهنی به تمام مسئولین، از روی تمامی آنان با لودر عبور می کند". کمی شاکی بودم که با نگاهی به تاریخ سفر و نیز تاریخ چاپ کتاب، به ناگاه از موضع خویش کوتاه آمده و مطالعه ادامه کتاب را با خونسردی پی گرفتم!
گفته آید در حدیث دیگران"
درود بر نویسنده انقلابی و ولایی رضا امیرخانی