گروه فرهنگی جهان نيوز: چند نفر از رفقاي قبل از انقلاب را جذب کميته کرده بود. آخر شب جلوي مسجد مشغول صحبت بودند. يکي از آنها پرسيد: شاهرخ، اين که مي گن همه بايد مطيع امام باشن، يا همين ولايت فقيه، تو اينو قبول داري!؟ آخه مگه مي شه يه پيرمردِ هشتاد ساله کشور رو اداره کنه!؟
شاهرخ کمي فکر کرد و با همان زبان عاميانه خودش گفت: ببين، ما قبل از انقلاب هر جا مي رفتيم، هر کاري مي خواستيم بکنيم، چون من رو قبول داشتيد، روي حرف من حرفي نمي زديد، درسته؟ آنها هم با تكان دادن سر تائيد کردند.
بعد ادامه داد: هر جائي احتياج داره يه نفر حرف آخر رو بزنه، کسي هم روي حرف اون حرفي نزنه. حالا اين حرف آخر رو، تو مملکت ما کسي مي زنه که عالم دينِ، بنده واقعي خداست، خدا هم پشت و پناه ايشونه.
بعد مکثي کرد و گفت: به نظرت، غير از خدا کسي مي تونست شاه رو از مملکت بيرون کنه، پس همين نشون مي ده که پشتيبان ولايت فقيه خداست.
ما هم بايد به دنبال امام عزيزمون باشيم. در ثاني ولي فقيه کار اجرائي نمي کنه بلکه بيشتر نظارت مي کنه .
اين استدلال هاي او هر چند ساده و با بيان خاص خودش بود. اما همه آنها قبول کردند.
چند روزي از پيروزي انقلاب گذشت. شاهرخ نشسته بود مقابل تلويزيون، سخنراني حضرت امام در حال پخش بود. داشتم از کنارش رد مي شدم که يکدفعه ديدم اشک تمام صورتش را پر کرده. باتعجب گفتم: شاهرخ، داري گريه مي کني!؟ با دست اشکهايش را پاک کرد.
و گفت: امام، بزرگترين لطف خدا در حق ماست.
ما حالا حالاها مونده که بفهميم رهبر خوب چه نعمت بزرگيه، من که حاضرم جُونم رو براي اين آقا فدا کنم.
راوی: جمعی از دوستان شهید
برگرفته از کتاب
شاهرخ، حر انقلاب اسلامی
زندگینامه و مجموعه خاطرات شهید شاهرخ ضرغام
بیشتر بخوانید:
شهید معروفی که در حرم امام رضا(ع) از خلاف توبه کرد
