گروه سیاست جهان نیوز ـ علی ترابی: "آنها به خیال خودشان، در این جریان مذاکرات هسته‌ای - این توافقی که حالا نه در اینجا هنوز تکلیفش معلوم است، نه در آمریکا؛ هم اینجا معلوم نیست که رد بشود یا قبول، هم آنجا معلوم نیست که رد بشود یا قبول - نیّت آنها این بود که از این مذاکرات و از این توافق، وسیله‌ای پیدا کنند برای نفوذ در داخل کشور. ما این راه را بستیم و این راه را به طور قاطع خواهیم بست؛ نه نفوذ اقتصادی آمریکایی‌ها را در کشورمان اجازه خواهیم داد، نه نفوذ سیاسی آنها را، نه حضور سیاسی آنها را، نه نفوذ فرهنگی آنها را؛ با همه‌ی توان - که این توان هم بحمدالله امروز توان زیادی است - مقابله خواهیم کرد؛ اجازه نخواهیم داد."
این سخنان شاید مهم ترین بخش از بیانات رهبر معظم انقلاب در دیدار هفته پیش ایشان با علما، صاحبنظران و میهمانان اجلاس مجمع جهانی اهل بیت علیهم السلام و اجلاس اتحادیه رادیو تلویزیونهای اسلامی بود. بعد از این بیانات صریح و واضح توجه به مسئله نفوذ دشمن و در راس آن آمریکا بیش از پیش ضروری بود، هرچند که برخی بلافاصله سعی کردند با طرح مباحث حاشیه ای نظیر حمله به شورای نگهبان، اذهان و افکار عمومی را از مسأله نفوذ و خطرات بسیار آن منحرف کنند.
اشاره ایشان به نفوذ در سه زمینه سیاسی، فرهنگی و اقتصادی نشان می دهد که قطعا مصادیقی در هر سه زمینه وجود داشته است که باید به آنها پرداخت. نمونه هایی که در هیاهوی بحث و بررسی برجام و دیگر موج های رسانه ای کشور گم شد تا رهبر انقلاب خود تصمیم به تذکر در این زمینه بگیرند.
شروع با نفوذ فرهنگی و مسائل به ظاهر کم اهمیت
قطعا نفوذ به درون یک کشور در ابتدا از طریق مسائل فرهنگی و در پی آن نفوذ اقتصادی و دست آخر هم نفوذ و حضور سیاسی است. شاید از این جهت بود که در روزهای ابتدایی بعد از نهایی شدن متن برجام و تصویب قطعنامه ۲۲۳۱ زمزمه های حضور مک دونالد در ایران مطرح شد و البته واکنش های لازم و به جایی هم در پی داشت. واکنش هایی که شاید در نگاه عامه جامعه کمی عجیب بود، اما خواص مطرح کننده آن به خوبی می دانستند صحبت از حضور مک دونالد در ایران آغاز یک موج است، موجی برای نفوذ فرهنگی آمریکا در ایران.
اندکی بعد خبر از بازگشایی دفتر بی بی سی در تهران و حضور یک هفته ای خبرنگاران این شبکه در کشورمان آمد و در نهایت به مصاحبه معصومه ابتکار با بی بی سی منجر شد.
مصاحبه معصومه ابتکار با شبکه BBC و تلاش برای هموار کردن زمینه عادی سازی حضور و نفوذ این بنگاه رسانه ای بدسابقه در ایران
عملکرد هیات های اقتصادی غربی مهم است یا شادی از اقبال آنها به ایران؟
در بخش اقتصادی هم هر روز خبرهای متعددی از حضور هیات های اقتصادی کشورهای مختلف در ایران به گوش می رسید. پیگیری اخبار این دیدارها نشان می دهد که تقریبا هیچ یک از آنها منجر به عقد تفاهمنامه یا قرارداد نشده و جلسات مربوطه صرفا به تبادل نظرات طرفین سپری شده است.
پس هر کدام از این هیات ها که به کشور می آیند و می روند چه ارزش افزوده ای برای کشور دارند وقتی هیچگونه اقدام سازنده اقتصادی در حوزه مبادلات تجاری و صنعتی پس از این دیدارها رخ نمی دهد؟ آیا نگاه به این هیات اقتصادی با سیاست های کلی اقتصاد مقاومتی همخوانی دارد یا فقط قرار است از اقبال صرفا نمایشی اقتصادی غربی ها به کشور ذوق زده شویم؟
آیا تمامی افراد حاضر در این هیات ها که به راحتی به کشورمان رفت و آمد می کنند از فعالان اقتصادی هستند یا اینکه بر اساس اخبار به دست آمده در میان آنان عناصر امنیتی و اطلاعاتی با انگیزه جاسوسی هم حضور دارند؟
در همین حین هم آقای هاشمی رفسنجانی، پدر معنوی دولت یازدهم به صورت تلویحی به تمجید از واردات پرداخت و گفت: بجای نگرانی از واردات، باید برای رونق صادرات برنامه‌ریزی کرد و به این ترتیب مهر تاییدی بر این حضور و رفت و آمدها زد.
از پا روی پا انداختن فابیوس مقابل روحانی تا افتتاح بی خبر سفارتخانه انگلیس
اما همزمان با نفوذ فرهنگی و اقتصادی، خبرهای حکایت از تلاش برای نفوذ سیاسی نظام سلطه و غرب داشت. اولین خبر هشداردهنده پس از توافق، سفر فابیوس به تهران بود. وزیر امورخارجه فرانسه که شاید مهم ترین عامل مبتلا شدن بسیاری از هم میهن عزیزمان به بیماری های خطرناک ایدز و هپاتیت بود در میان موجی از اعتراضات وارد کشور شد. دستگاه دیپلماسی و وزارت خارجه کوچکترین توجهی به این اعتراضات و خواسته های مردمی که در قالب کمپین های مختلف شکل گرفته بود، از خود نشان نداد. در مقابل دانشجویان دغدغه مند کشورمان بودند که محکوم و بازداشت شدند و مورد ضرب و شتم قرار گرفتند.
استقبال گرم وزارت خارجه از فابیوس در اوج اعتراضات مردم
رفت و آمدهای دیپلماتیک همچنان ادامه داشت اما عجیب بود که چرا هر مقامی که از اروپا می آید با رئیس جمهور به عنوان عالی ترین مقام اجرایی کشور هم دیدار می کند؟ دیدارهایی که انتشار برخی تصاویرش تأسف برانگیز بود. از پا روی پا انداختن ها مقابل روحانی تا پوشیدن لباس های نامتعارف در عرف دیپلماسی و متاسفانه بعضا لباس های زننده! تکرار این رویدادها البته این نظریه را تقویت کرد که طرف مقابل با انگیزه تحقیر مقامات کشورمان دست به این اقدامات می زند. موضوعی که تا کنون اقدام مؤثری برای خاتمه دادن به آن صورت نگرفته و با تذکر به مسؤولان حوزه تشریفات از آن عبور شده است.
دیدارهای متعدد رئیس جمهور با هیات های اروپایی با هر جایگاه و هر لباس!
موج تلاش برای نفوذ سیاسی زمانی خطرناک شد که هاشمی رفسنجانی سخن از احتمال بازگشایی سفارت آمریکا در ایران به میان آورد. سخنانی که مانند بسیاری از اظهارات این روزهای وی، مورد استقبال گسترده رسانه های بیگانه و معاند قرار گرفت. این اظهار نظر شاید بی ارتباط با بازگشایی سفارت انگلیس نبود و مهر تاییدی شد برای بازگشایی های بعدی.
بازگشایی سفارتخانه انگلیس شاید تلخ ترین اتفاقی بود که در پی این موج رخ داد. سفارتخانه ای که هنوز اقداماتش در سال ۸۸ و در زمان فتنه از یادها نرفته است. اندکی پس از اغتشاشات آن سال و رسیدگی به اتهامات بازداشت شدگان، مشخص شد که کارمندان سفارت انگلیس ماموریت هایی فراتر از مسائل عرف دیپلماسی داشتند و محل کار خود را به مکانی برای حمایت های تمام قد از فتنه گران و خط دهی به آنان تبدیل کرده بودند.
این همه ماجرا نبود...
در زمینه تلاش برای نفوذ به ایران بی شک این اتفاقات، همه ماجرا نیست، بلکه فقط بخشی از پازلی است که رسانه ای شده و آشکار است.
ای کاش اسراری که در آینده راجع به تلاش غرب و نظام سلطه برای نفوذ به ایران اسلامی فاش می شود نه تنها حاوی خیانت هایی از سوی برخی افراد از داخل نباشد، بلکه دفاع مسؤولان از استقلال کشور را به نمایش بگذارد.
همه این اتفاقات و تلاش ها برای نفوذ در زمینه های مختلف در حالی رخ داده است که واقعا هنوز تکلیف توافق نه در ایران مشخص شده است و نه در آمریکا. این رفتارها، این رفت و آمد های خارجی ها و این ذوق زدگی و همکاری های برخی از داخلی ها همه و همه این را ثابت می کند که توافق بهانه ای بود برای آغاز نفوذ به ایران.
