حکم تاریخی امام درباره عزل بنی‌صدر
شنبه ۱ تير ۱۳۹۲ ساعت ۰۹:۱۴
کد مطلب: 294186
• تأسیس "سازمان تبلیغات اسلامی" به فرمان "حضرت امام خمینی"(ره) (۱۳۶۰ش)
بعد از پیروزی انقلاب اسلامی، نهاد شورای عالی تبلیغات اسلامی در اول تیرماه سال ۱۳۶۰، به صورت نهادی منسجم، مستقل و وابسته به ولایت فقیه با دستور امام خمینی(ره) و به منظور پرداختن به امر تبلیغات دینی و اشاعه معارف اسلامی به وجود آمد. این نهاد انقلابی در سیر تکاملی خود در ۱۴ فروردین سال ۱۳۶۸ با نظر حضرت امام(ره) به سازمان تبلیغات اسلامی تغییر نام یافت.
سیاستگذاری، برنامهریزی، هدایت، سازماندهی، پشتیبانی و نظارت بر تبلیغات دینی مردمی، تلاش در جهت احیا و اشاعه معارف و فرهنگ اسلامی، تاسیس مراکز اطلاع رسانی تخصصی، تبلیغی و دینی، سازماندهی و اعزام مبلغ به داخل و خارج از کشور، نظارت بر چاپ و نشر قرآن کریم و انجام فعالیتهای قرآنی و... از جمله وظایف سازمان تبلیغات اسلامی میباشد.
• عزل بنی صدر از ریاست جمهوری با حکم حضرت امام خمینی(ره) (۱۳۶۰ش)
پس از مدتها اختلاف بین مسؤولان انقلابی نظام اسلامی و بنی‌صدر، رییس جمهور خائن و طرفداران او، همچنین سوء مدیریت در جنگ و نیز موضعگیری علیه اهداف نظام اسلامی، حضرت امام خمینی(ره) در ۲۰ خرداد ۱۳۶۰، پس از مشورت با مسؤولان عالی رتبه نظام، وی را از فرماندهی کل قوا، که به نیابت از ولی فقیه در اختیار او بود، بر کنار نمودند. این عمل حضرت امام، واکنش منفی بنی‌صدر را برانگیخت و به جای آن که در صدد اصلاح خود و پایان دادن به کارشکنیها و مخالفتهای خود باشد، به حکم امام بیاعتنایی نمود که این امر بر نمایندگان انقلابی مجلس شورای اسلامی گران آمد.
از اینرو در ۲۴ خرداد، درخواست طرح عدم کفایت سیاسی او را در مجلس عنوان نمودند. در این میان هر چند برخی نمایندگانِ هوادار بنی‌صدر و طرفداران او در خارج از مجلس، بر عدم طرح این مسأله در مجلس تلاش کردند ولی در نهایت، نمایندگان پیرو امام خمینی و نظام اسلامی در مجلس شورای اسلامی در ۳۱ خرداد ۱۳۶۰ رأی به عدم کفایت سیاسی بنی‌صدر داده و این حکم را به حضرت امام ارسال داشتند. فردای آن روز در اول تیرماه، حضرت امام خمینی(ره)، طی پیامی این مهره دستنشانده اجانب را از ریاست جمهوری عزل کردند.
ایشان در آن پیام فرمودند: "پس از رای اکثریت قاطع نمایندگان مجلس به عدم کفایت سیاسی بنی‌صدر، ایشان را از ریاست جمهوری عزل نمودم."
بنی‌صدر که از بازداشت و محاکمه خود هراسان بود، پس از پنج هفته اختفاء، با لباس و آرایش زنانه و با هماهنگی عوامل مزدور خویش و با ربودن یک هواپیمای متعلق به جمهوری اسلامی ایران، با کولهباری از خیانت به ملت، در ۷ مرداد ۱۳۶۰ از ایران به فرانسه گریخت و در آنجا عملیات ضد نظام را با همکاری منافقین ادامه داد.
• رحلت فقیه جلیل آیت اللَّه "سید حسین طباطبایی بحرالعلوم" عالم برجسته نجف (۱۳۸۰ ش)
آیت اللَّه سید حسین طباطبایی بحرالعلوم در سال ۱۳۰۸ ش (۱۳۴۸ ق) در نجف اشرف در بیت علم و فقاهت به دنیا آمد و از کودکی به تحصیل علوم دینی روی آورد. وی پس از گذراندن مقدمات و سطوح حوزه، در ۲۳ سالگی به درس خارج آیات عظام: سید ابوالقاسم خویی، میرزاحسن بجنوردی، سید حسن حکیم و پدرش آیت اللَّه سید محمدتقی بحرالعلوم راه یافت و به مدارج عالی علمی دست یافت. او همزمان با تحصیل، به تدریس، تالیف و تاسیس مراکز عام المنفعه پرداخت و بنیادهایی برای تحقیق، چاپ و اهدای کتابهای شیعی پایهگذاری کرد.
آیت اللَّه بحرالعوم پس از وفات آیت اللَّه خویی، با فشارهای گوناگونی از جانب رژیم بعثی عراق مواجه شد تا به عنوان مرجعیت عربی وابسته به رژیم با حزب بعث همکاری کند، اما این فقیه سترگ، هیچگاه سر تسلیم در مقابل آنان فرود نیاورد. وی در نجف و سایر مناطق شیعهنشین عراق به عنوان یکی از مراجع تقلید مطرح بود و در مسجد شیخ طوسی به درس و بحث مشغول بود. در این میان تالیفات متعددی از ایشان به چاپ رسید که تحقیق کتاب تلخیص الشافی شیخ طوسی در ۴ جلد، الجهاد فی الاسلام و تحقیق کتاب الفوائدُ الرِّجالیه در ۴ جلد از آن جمله است.
سرانجام آن فقیه خدمتگزار دین در اول تیر ماه ۱۳۸۰ ش برابر با ۲۹ ربیع الاول ۱۴۲۲ ق در ۷۲ سالگی بر اثر مرگ مشکوکی در نجف اشرف درگذشت و رژیم عراق پیکرش را بیدرنگ و بدون هرگونه تشییع و مجالس بزرگداشت، مظلومانه و غریبانه در مسجد محل درسش به خاک سپرد.
• آغاز هفته قوه قضاییه "هفته عدالت"
جهت ارج نهادن به مقام والای قضاء و قضاوت و تکریم از مقام شهید مظلوم، آیتاللَّه دکتر سیدمحمد حسینی بهشتی، اولین مسؤول دستگاه قضایی جمهوری اسلامی ایران، بنا به پیشنهاد قوه قضاییه، مبنی بر نامگذاری هفته اول تیرماه، سالروز شهادت آن بزرگوار، به عنوان هفته قوه قضاییه، این پیشنهاد در تاریخ ۲۷ تیر ماه ۱۳۷۳ در شورای فرهنگ عمومی مطرح شد و به تصویب رسید.
• درگذشت "ابوالحسن فروغی" دانشمند ایرانی (۱۳۷۹ ق)
ابوالحسن فروغی فرزند محمدحسین اصفهانی (معروف به ذکاءُ الملک اول) در سال ۱۳۰۱ قمری در تهران به دنیا آمد. تحصیلات خود را در زادگاهش تهران در علوم جدید و معارف اسلامی به پایان رسانید و به تدریس تاریخ و جغرافیا روی آورد. فروغی مدتی ریاست مدرسهی علوم سیاسی را برعهده گرفت و مجلهی تربیت را نیز منتشر ساخت. او سفرهای متعددی به اروپا کرد و در کنگرههای علمی و ادبی شرکت نمود.
این شخصیت علمی، مدتی نمایندگی ایران را در سوئیس و در جامعهی ملل به عهده داشت و فعالیت سیاسی میکرد. ابوالحسن فروغی در سال ۱۳۱۶ ش، به استادی دانشگاه تهران در دانشکدهی معقول و منقول رسید و به عضویت فرهنگستانِ ایران درآمد. وی دارای مؤلفاتی ارزنده است که تاریخ ادبیات ایران، اوراق مَشوَّش، سرمایهی سعادت و کتابی با نام تمدن و ترکیب به زبان فرانسه از آن جملهاند. ابوالحسن فروغی در سال ۱۳۳۸ ش در ۷۹ سالگی بدرود حیات گفت.
• محاکمه "گالیلو گالیله"دانشمند و منجم ایتالیایی در دادگاه تفتیش عقاید (۱۶۳۳م)
گالیلو گالیله فیزیکدان و ستارهشناس ایتالیایى در ۱۵ فوریه ۱۵۶۴ به دنیا آمد و ضمن تحصیل در دانشگاه، قانون پاندول را کشف نمود و پس از فراگیری علوم متعدد به نجوم روی آورد. وی در سال ۱۶۳۲م، در ردّ عقاید بطلمیوس درباره منظومه شمسی کتابی تحت عنوان "محاوره درباره دو منظومه بزرگ جهان" نوشت و برخلاف جریان غالب فکری مبنی بر ساکن و مرکز بودن زمین، اعلام کرد که زمین به دور خورشید میگردد.
انتشار عقاید گالیله مخالفت مقامات کلیسا را برانگیخت و اعتراضات شدید را علیه گالیله به وجود آورد. گالیله نمیتوانست مخالفین خود را به وسیله تجربه و مشاهده محکوم کند، زیرا آنان هیچگونه استدلال غیرمذهبی را نمیپذیرفتند. برای مقامات کلیسا هر چیز غیر از کتاب مقدس و ارسطو بیارزش بود و کلیسا هرگز اجازه نمیداد که یک فرد غیر روحانی، کتاب مقدس را مطابق میل خود تغییر دهد. سرانجام، سال بعد، پاپ، گالیله را به رُم احضار کرد و نظراتش را کفرآمیز خواند.
گالیله پس از بازجویىهای همراه با اهانت، شکنجه، آزار و حبس، برای حفظ جان خود، به انکار عقیدهاش پرداخت و سرانجام در ۲۲ ژوئن ۱۶۳۳م در کلیسای سنت ماری همانند یک گنهکار و مجرم به محاکمه کشیده شد. دستگاه کلیسا، گالیله را وادار کرد که یا عقاید خویش را انکار کند یا با مجازات مرگ رو به رو شود. در نتیجه، وی به ظاهر عقاید خود را انکار کرد و از آن پس به علومی غیر از نجوم پرداخت.
• تولد "جوزْپه ماتْسینی" فیلسوف سیاسی ایتالیایی (۱۸۰۵م)
جوزپه ماتْسینی، نظریهپرداز انقلابی ایتالیا در ۲۲ ژوئن ۱۸۰۵م در جِنُوا در این کشور به دنیا آمد. وی پس از طی تحصیلات خود وارد دانشگاه جِنُوا شد و سپس به مبارزین انجمن سری پیوست که برای آزادی ایتالیا از سلطه اتریش تلاش میکردند. ماتْسینی در این راه به زندان افتاد و پس از آزادی، نهضت ایتالیای جوان را با سه هدف عمده تشکیل داد: وحدت ایتالیا، ایجاد جمهوری ایتالیا و شکل دادن اروپا به صورت اتحادیهای از کشورهای آزاد و مساوی. وی بار دیگر رنج زندان را به جان خرید اما در همه جا به دنبال برپایى انقلاب بدون خونریزی بود. از این رو به کشورهای فرانسه و سوئیس رفت و چون وی را از آنجا راندند در انگلستان اقامت گزید.
از دیدگاه وی، انقلاب، کار اصول و افکار است نه کار سرنیزه. وی گرچه به ناسیونالیسم و میهن پرستی معتقد بود اما از آرمانی فراتر از ملت دفاع میکرد و در حقیقت، ایجاد یک جمهوری متحد از بشریت را مدّنظر داشت. ماتسینی در اینباره میگفت باید بکوشیم از بشریت، خانواده واحدی بسازیم و آرمانهای ملی را در خدمت آرمان بزرگتر بشریتی واحد، به کار گماریم. هر قوم باید به مثابه نغمه و آهنگی جدا، ولی هماهنگ با سمفونی دنیایى پر آرامش باشد.
ماتسینی میگفت: بشریت، وقتی حقیقتاً به وجود خواهد آمد که همه مردمی که سازنده آن هستند، حق انتخاب آزادانه حکومت را به دست آورند و در اتحادیهای گرد آیند که اعلامیهای از اصول و قراردادهای مشترک برای رسیدن به هدفی مشترک یعنی کشف و اعمال اخلاقی جهانی، بر آن حاکم و راهنما باشد. اندیشه ماتسینی از سوی حاکمان کشورها، به عنوان نظریات خطرناک تلقی گردید و او بیست سال آخر عمر خود را در اختفا به سر برد. وی از هر نهضت ترقیخواهانه در دنیا پشتیبانی میکرد. مع هذا یکی از مردان قرن بود که دائماً تحت تعقیب و شکنجه و آزار قرار داشت.
او به خاطر عشق بزرگش به انسانیت، هر جا میرفت رانده میشد و تبعه هیچ مملکتی نبود. مردم بسیاری از او متنفر بودند و سرانجام در عین آوارگی و سرگردانی در دهم مارس ۱۸۷۲م در ۶۷ سالگی جان سپرد. با این حال تشییع با شکوهی برای او ترتیب داده شد و هشتاد هزار نفر در این تشییع شرکت کردند.
• امضای قرارداد تسلیم فرانسه به آلمان در جریان جنگ جهانی دوم (۱۹۴۰م)
ارتش آلمان پس از اشغال هلند، نروژ و بلژیک در ماه مه ۱۹۴۰، به فرانسه حمله کرد و پس از شکست دادن نیروهای متحد انگلیسی و فرانسوی، در روز چهاردهم ژوئن ۱۹۴۰م، پاریس را به تصرف درآورد. نیروهای آلمانی در مسیر پیشروی سریع خود، روز هفدهم ژوئن، شهرهای مهم فرانسه را نیز تصرف کردند و در جبهه شرق، تا مرز سوئیس و در غرب تا ساحل اقیانوس اطلس پیش رفتند.
در این هنگام، مارشال هانری پُتَن، قهرمان جنگ جهانی اول که برای رهبری فرانسه در زمان جنگ برگزیده شده بود، چون ادامه جنگ را بیفایده دید، در روز هفدهم ژوئن ۱۹۴۰م، تقاضای ترک مخاصمه کرد. هیتلر بیدرنگ این تقاضا را پذیرفت و این قرارداد در ۲۲ ژوئن ۱۹۴۰م به امضا رسید. با امضای قرارداد ترک مخاصمه عملیات نظامی بین نیروهای طرفین نیز سه روز بعد در روز ۲۵ ژوئن به پایان رسید.
به موجب این قرارداد، نیروهای آلمان، تمام مناطق شمالی فرانسه تا مرز سوئیس و همچنین ایالات غربی فرانسه در طول اقیانوس اطلس تا مرزهای اسپانیا را اشغال کردند و در حدود یک سوم خاک این کشور در جنوب شرقی فرانسه که قسمتی از مرزهای سوئیس، ایتالیا، اسپانیا و سواحل مدیترانه را شامل میشد در اختیار حکومت پُتَن قرار دادند. پس از آن، مارشال هانری پُتَن فرانسوی با حمایت آلمان به نخست وزیری فرانسه رسید. با این حال، ژنرال دوگل دیگر فرمانده نظامی فرانسه و این حکومت، با توجه به مرکز آن در شهر ویشیِ فرانسه، حکومت ویشی نام گرفت.
دوگل با حمایت تعدادی از نیروهای فرانسوی، در خارج از این کشور، دولت فرانسه آزاد را تشکیل داد، تا آن که در ماه مارس ۱۹۴۵م، فرانسه از اشغال آلمان خارج شد، دوگل به پاریس بازگشت و ریاست جمهوری فرانسه را به دست گرفت. لازم به ذکر است قرارداد تسلیم فرانسه به آلمان که در حضور هیتلر به امضا رسید در همان محلی منعقد شد که قرارداد تسلیم آلمان به فرانسه، پس از جنگ جهانی اول، امضا شده بود.
• آغاز حمله بزرگ ارتش آلمان نازی به شوروی در جریان جنگ جهانی دوم (۱۹۴۱م)
هیتلر تا قبل از حمله به شوروی، بسیاری از کشورهای اروپایى را اشغال کرده بود و با حمله به شوروی قصد داشت تا به طرح‌های توسعهطلبانه خود جامه عمل بپوشاند. از این رو، سحرگاه روز بیست و دوم ژوئن ۱۹۴۱م در روز و ساعت تعیین شده برای آغاز عملیات، نیروهای آلمان در سراسر خطوط مرزی خود در خاک لهستان و همچنین در طول مرزهای رومانی با شوروی و دریای بالتیک دست به حمله گستردهای علیه اتحاد شوروی زدند. با اینکه قبل از آغاز جنگ، میان آلمان و شوروی، قرارداد دوستی و عدم تجاوز امضا شده بود، اما هیتلر طبق معمول، گناه آغاز جنگ را به گردن طرف مقابل انداخت و مدعی شد که روسها علیرغم قرارداد دوستی و عدم تعرض با آلمان، در تدارک حمله به آلمان بودهاند و طی چند هفته گذشته به عملیات اکتشافی در خطوط دفاعی آلمان پرداخته و در چند مورد از خطوط مرزی عبور کردهاند.
هیتلر عنوان کرد که سربازان آلمانی نه فقط برای میهن خود، بلکه برای نجات اروپا میجنگند. با آغاز این عملیات که "بارباروسا" به معنی ریش قرمز نام داشت، نیروهای آلمان به سرعت در داخل خاک شوروی شروع به پیشروی کردند و در طول سه ماه، در حدود ششصد هزار کیلومتر مربع از خاک شوروی را به تصرف خود درآوردند. در این میان، با پیشروی نیرویهای مهاجم، قوای آلمانی تا حومه مسکو پایتخت شوروی پیشروی کردند اما با فرا رسیدن فصل سرما، ارتش آلمان زمینگیر شد. مردم و نظامیان شوروی نیز در شهرهای مختلف به ویژه مسکو، لنینگراد و استالینگراد مقاومت سرسختانهای از خود نشان دادند و به تدریج سربازان آلمانی را مجبور به عقب نشینی کردند.
این مسئله باعث شد تا هیتلر، سرداران معروف ارتش آلمان را که معتقد به عقبنشینی و یا تغییر زمان و محل حمله بودند، از کار بر کنار کند و افسران کم تجربه را به جای آنان قرار دهد که این امر، خود زمینه دیگری برای شکستهای بعدی آلمان گردید. در نبرد شوروی بیش از یک میلیون نفر از نیروهای آلمان تلف شدند و این تلفات سنگین، آنان را وادار به عقبنشینی کرد. در جریان این شکستها و عقبنشینیها، هیتلر به مردم آلمان وعده میداد که با فرا رسیدن فصل بهار، حمله بزرگ نیروهای آلمان برای درهم شکستن مقاومت روسها آغاز خواهد شد ولی این حمله بزرگ جز باز پس گرفتن قسمتی از مناطقی که در حملات زمستانی به دست ارتش سرخ افتاده بود، ثمر دیگری نداشت.
در اواخر تابستان و اوایل پاییز سال ۱۹۴۳م، حملات ارتش سرخ از سر گرفته شد و آلمانیها در فاصله اواخر سپتامبر تا اوایل نوامبر، سرزمینهای وسیعی را در جبهههای مرکزی و جنوبی روسیه از دست دادند. شکست سنگین آلمان در جبهه روسیه، راه را برای شکستهای بعدی آلمان در جبهههای دیگر هموار ساخت تا اینکه به شکست نهایی آن در سال ۱۹۴۵م انجامید.
• تأسیس جبهه آزادی بخش چاد (۱۹۶۶م)
کشور چاد در قسمت مرکزی قاره افریقا از اواخر قرن نوزدهم، تحت الحمایه فرانسه شد و پس از حدود ۸۰ سال، در سال ۱۹۶۰ رسماً استقلال یافت، اما در عین حال، این کشور به دو قسمت کاملاً متمایز و ناهمگون تبدیل شد.
قسمت شمالی این کشور با خصوصیاتی چون فقر و عقبماندگی اقتصادی و قسمت جنوبی این کشور که امکانات اصلی و محل اداره امور کشور بود در اختیار مسیحیان قرار داشت. در این میان، جنبش ائتلاف با محوریت حزب پیشرو چاد در ۲۲ ژوئن ۱۹۶۰م اعلام موجودیت نمود و هدف خود را رسیدن به وحدت ملی و توسعه اقتصادی اعلام کرد. همچنین ساماندهی اوضاع آشفته چاد، برچیدن پایگاههای بیگانگان، پایان دادن به سلطه و نفوذ صهیونیسم در مرکز افریقا، تحکیم روابط دوستانه با کشورهای عربی و آزادی رهبران دینی، از دیگر اهداف این حزب بود.
این حزب در سال ۱۹۷۳ منحل شد و جنبش ملی انقلاب فرهنگی و اجتماعی جایگزین آن گردید. حزب پیشرو چاد اگرچه به منظور حل مشکلات اقتصادی و فرهنگی مناطق شمالی و مسلمانان این کشور شکل گرفت اما در مقام عمل نتوانست از فشار همه جانبه بر مسلمانان و مالیاتهای سنگین و ظلم و بیعدالتی در مورد آنها جلوگیری نماید.
