نمایش استعفای وزرا قبل از تصمیم‌گیری‌های استراتژیک در کشور
سه شنبه ۱۴ اسفند ۱۳۹۷ ساعت ۱۶:۲۳
کد مطلب: 676250
این فصلنامه که مجله‌ای تخصصی در حوزه تاریخ‌پژوهی ایران معاصر است در شماره جدید خود شامل مقالاتی با عنوان «سیری در واقع کشف حجاب در مراغه» و «نقش انگلستان در فرقه‌سازی‌های معاصر ایران است».
همچنین فصلنامه «۱۵خرداد» در این شماره به معرفی و نقد کتاب «جاسوسان علیه آخرالزمان» با موضوع «انقلاب اسلامی و مسئله فلسطین» پرداخته است.
در شماره جدید این فصلنامه، بخش دوم نقد تحت عنوان «الف‌لام، خدمت یا خیانت» به قلم سیدحمید روحانی و نقدی بر تحلیل یرواند آبراهامیان از نخستین جلسه انقلاب در دهه پنجاه را نیز می‌توان مطالعه کرد.
فصلنامه ۱۵ خرداد در شماره آخر خود در بخش مناسبت‌ها نیز مطلبی با موضوع جستارهایی درباره فراز آخر زندگی شهید سیدمصطفی خمینی با عنوان «ظرفیت‌های بی‌نظیر یک تبعیدی» منتشر کرده است.
عنوان یادداشت سردبیر در این شماره فصلنامه تخصصی در حوزه تاریخ‌پژوهی ایران معاصر «سیاست‌های گفتار درمانی و دولت‌های پیستونی؛ تصادف یا توطئه؟!» است که بخش‌هایی را در ذیل می‌خوانید:
به نظر می‌رسد بعضی از سیاست‌های دولت‌ها به خصوص دولت آقای روحانی بی‌شباهت به سرگرمی نیست. نقاشان و طراحان وسائل ارتباط جمعی این دولت، با مهارت تمام مناظری را برای ما خلق می‌کنند تا تصاویر واقعی بعضی از سیاست‌ها، برنامه‌ها و تصمیمات را عمداً از دید مردم پنهان نگه دارند ...
میلیون‌ها نفر از مردم ایران از تصمیمات ناگواری که در بعضی از دولت‌های گذشته و این دولت روی می‌دهد نگران و متسأصل هستند و همه می‌دانند که نقائصی در سیاست‌گذاری‌ها و برنامه‌های این دولت هم در حوزه اقتصادی هم در حوزه سیاست بین‌المللی هم در حوزه فرهنگ و هم در توجه به معضلات و گرفتاری‌های مردم نهفته است اما به علت صحنه‌سازی‌ها و عوام‌فریبی‌ها قادر نیستند بر روی آن انگشت بگذارند...
«سیاست پیستونی» دیوان سالاری از دولت خاتمی تا دولت روحانی که متمرکز بر پایین کشیدن یک دولت برای بالا رفتن دولت بعدی است روح اعتماد ملی که هسته اصلی سرمایه اجتماعی در ایران بعد از انقلاب اسلامی هست را مخدوش و مثل خوره از درون تهی می‌کند ...
گروه‌ها و جریان‌های ذینفع در دولت‌ها از یک طرف شعار شفاف‌سازی و «دانستن حق مردم است» را سر می‌دهند اما از طرف دیگر عموماً اشاره به این واقعیت‌ها را تندروی القا می‌کنند ...
... مثلاً بالا رفتن از دیوار سفارت کشورها را اگر خودشان و حزب‌شان مرتکب شوند جزو فعالیت‌های انقلابی، تعیین‌کننده و پیش‌رو معرفی می‌کنند اما اگر دیگران این ذنب لایغفر را مرتکب شوند تندروی است. پیگیری انحلال ارتش و تصفیه‌های خونین و صدور فتوای به دار کشیدن آدم‌ها در نماز جمعه را عمل انقلابی ولی اعدام چند نفر از منافقین شقی در سال ۶۷ را که دست‌شان به خون هزاران نفر از مردم بی‌گناه آلوده و یکی از ارکان ارتش متجاوز صدام در حمله به تمامیت ارضی کشور و ویرانی ایران و کشتار مردم بی‌گناه بودند را تندروی می‌نامند. انتساب قتل‌های زنجیره‌ای به رئیس جمهور قانونی شکور را عمل انقلابی و هاشمی را عالیجانب، سرخ‌پوش نامیدند را اصلاحات می‌دانند ولی اعتراض یک رئیس جمهور قانونی دیگر به هاشمی در سنگ‌افکنی‌های جلوی برنامه‌های دولت نهم را تندروی و توجیهی برای فتنه‌انگیزی‌های خسارت‌بار و شرم‌آور سال ۸۸ می‌دانند. فساد و جنایت اصلاح‌طلبان دوره خاتمی و بعد را توسعه سیاسی و جامعه مدنی دانسته ولی اراده مردم در انتخاب احمدی‌نژاد را پپولیسم معرفی کرده و نوعی عمل تندروانه القا می‌کنند ...
... آیا تکرار وقایع مشابه که کشور ما را به پای میز مذاکره مستقیم با آمریکا کشاند و در پی اعتمادزدایی از مردم و القای ناکارآمدی نظام جمهوری اسلامی است را باید وقایع تصادفی دانست که پی‌درپی در خلال ۳۰ سال گذشته منطبق با قانون احتمالات به وقوع پیوسته و جز این هیچ دلیلی نمی‌توان برای آن پیدا کرد؟ ...
... نمایش استعفا و برکناری وزرا، بازی‌های بددهنی و توهین رئیس دولت یا وزرا به این و آن که مدتی رسانه‌های ما را سرگرم می‌کند و دهها بازی و سرگرمی دیگر که عموماً قبل از تصمیم‌گیری‌های استراتژیک در مورد منافع حیاتی و حساس کشور مثل پروژه برجام، سند ۲۰۳۰، پروژه FAFT و... در کشور راه‌اندازی می‌شود شبیه همان صحنه‌آرایی است که در سرگرمی‌ها و بازی‌های موجود وجود دارد و ما را آنچنان به خود مشغول می‌کند که از اصل ماجرا غافل می‌شویم ...
منبع: فارس
