آسیا ۲۰۱۹، روزهایی که به ما خوش می‌گذرد/ پله بعدی، حمله به دیوار چین

 
عمان احتمالا آموزنده ترین حریف برای تیم کی روش بوده و بسیار بیشتر از هر تیم دیگری باعث می شود کادر فنی تیم ملی برای بازی های آینده به تکاپو بیافتند. ایران بعد از مهار بیرانوند به یک دستاورد ویژه رسید؛ برگشتن به بازی را تجربه کرد، بدون اینکه گلی خورده باشد.

این تیم اصلا به این راحتی ها گل نمی خورد. خیال ها که راحت شد، ضربان ها که به سرعت عادی خود برگشتند، تیم رفته رفته حالت طبیعی خود را پیدا کرد. البته باز هم نه به صورت کامل. هوشیاری به تیم برگشت و جهانبخش مامور نشان دادنِ آن بود. ستاره ای که در زمان های پا به توپ شدن، ما را یاد علی جهانِ همیشگی نمی انداخت، از یک توپ مرده برایمان گل ساخت. یک گلِ مهم. شاید گل رسیدن به فینال.

 

 
بعد از گل جهانبخش دیگر همه خیلی آسوده تر شده بودیم. همه چیز نرمال بود. هر از گاهی شوت یا حمله ای از عمان می دیدیم که یادمان بیافتد دیگر از مرحله گروهی خارج شده ایم. اما باز هم ضربه ها به دفاع و دروازه مان کاری نبودند.
 
وقتی استارت بازی خوب را زدیم، منتظر پررنگ شدن نقش مهاجمان تیم بودیم. همین اتفاق هم برایمان یک پنالتی به ارمغان آورد. اگر کسی بازی را ندیده باشد هم می تواند حدس بزند گرفتن پنالتی کار چه بازیکنی بوده است. زرنگی طارمی را دژاگه به بار نشاند تا به کنایه ثابت کند خوب پنالتی زدن کار هر کاپیتانی نیست.
 
نیمه دوم هم همانطور که خواستیم پیش رفت. وقتی 2 گل جلو باشیم و فشاری روی بازیکنان نباشد، می توان روند دقایق باقی مانده بازی را پیش بینی کرد. دیگر حتی خبری از همان تک حمله های عمان هم نبود. 45 دقیقه دوم بازی عمان، شبیه 90 دقیقه بازی با یمن و ویتنام بود. مسلط، برتر و البته با چاشنی احتیاط، شبیه به آنچه در دیدار مقابل عراق دیده بودیم.
 
این تیم امشب با وجود اشتباهات کم تعدادی که در زمین از خود نشان داد، پرچم ایران را جدی تر از هر زمانی به عنوان یک مدعی جدی قهرمانی آسیا بالا برد. تیمی که یک قلب قرص به خاطر دروازه بانش دارد، مدافعانی مستحکم و بازیساز دارد، از هافبک های جنگنده و خلاق بهره می برد و گلزنی را به مهاجمانی سپرده که دیر یا زود کار را برای حریفان تمام می کنند. چنین تیمی آماده است برای قهرمانی.

 

 
جلوی تیمی با این قدرت، چه کسی جز خودش می تواند بایستد؟ این تیم با همین قدرتی که در زمین از خود نشان می دهد، باید خارج از زمین هم بایستد و اجازه به هیچ نیرویی از بیرون و درون برای حاشیه سازی ندهد. قهرمانی در جام ملتها آنقدر سخت است که همه فکر می کنیم یک مسیر بسیار طولانی تا آن باقی مانده، اما وقتی روی تقویم مرور کنیم، تنها 12 روز به آخرین سوت این جام مانده.

سال ها برای این جام صبر کرده ایم، نه برای شروعش. برای آخرین لحظه اش. برای پایان جام و پایان یک انتظار. صرف نظر از اینکه در جام 2023 چه کسی روی نیمکت ایران می نشیند، همه ما می خواهیم چهار سال بعد جام ملتها را با غرور یک مدافع عنوان قهرمانی آغاز کنیم. وقتی این دارایی ارزشمند در دستان ماست، چرا حداکثر دوازده روز دیگر صبر نکنیم تا بعد از آن هرکه خواست نبش قبر کند و به دنبال مقصر اتفاقات مختلف بگردد.
 
باید خوش گذرانی هایمان را از این 90 دقیقه ها فراتر ببریم. تعمیم بدهیم به هر روز. هر روزِ این تورنمنت. اگر انتقادها و اختلاف نظرها را چند روز کنار بگذاریم، احتمالا فرصتی وسیع خواهیم داشت، که هم منطقی و صبورانه انتقاد کنیم، هم با تمام وجود خوش بگذرانیم. با این تیم، بیشتر از چند 90 دقیقه باید خوش گذراند، اگر تحمل کنیم.