چهارراه استانبول روایتی جذاب‌و مماس از منافع‌ملی

مصطفی کیایی در «چهارراه استامبول» ثابت می‌کند که یکی از معدود فیلمسازان سینمای ایران است که با درک درست نسبت به اهمیت قصه‌گویی و فیلم ساختن برای مخاطب عام با حفظ استاندارهای سینمایی و با پایبندی درست به سینمای «جریان اصلی» واقعی همچنان در حال پیشرفت است. 
 

فیلم جدید کیایی اثری خوش ریتم و قصه‌گو با خرده پیرنگ‌هایی درست و به اندازه است. اثری که پیش‌تر با نام «پلاسکو» شناخته می‌شد و از مدت‌ها قبل مشخص بود که قرار است به یکی از مهم‌ترین اتفاقات سال گذشته در کشور یعنی آتش‌سوزی پلاسکو و بحران‌های پس از آن بپردازد. 

نقطه قوت و قابل ستایش «چهارراه استانبول» کیایی اما دقیقا همین است. اینکه او یک‌تنه اراده کرده است تا بعد از مدت‌ها سینمای ایران نیز مانند هر سینمای سالمی در دنیا- و بر خلاف عرف سینمای بیمار ایران- نسبت به یک اتفاق مهم واکنشی داستانی و دراماتیک داشته باشد. این نکته‌ی واضحی است که هر سینمای مردمی در دنیا به دلیل مماس بودن با مسائل روز مردم و دغدغه‌ی جذب مخاطب عام، نسبت به بحران‌ها، اتفاقات و رویداد‌های مهم کشور و جامعه خود واکنش نشان می‌دهد و روایتی جذاب از آن اتفاق را بر پرده سینما می‌آورد.
 

جز این اما همت کیمیایی برای بیان قصه‌ای با محوریت فاجعه‌ی پلاسکو به لحاظ سختی‌ها تولیدی نیز ستودنی است و کیایی در کیفیت تکنیکی کار و جلوه‌های ویژه فراوان فیلم هم تا حد خوبی موفق عمل کرده است و باید گفت جلوه‌های ویژه «چهارراه استانبول» تا اینجا یکی از موفق‌ترین جلوه‌های ویژه کامپیوتری در سینمای ایران به حساب می‌اید.
 

علاوه بر این‌ها نکته‌ی مهم دیگر این است که کیایی به بهانه‌ی پلاسکو زبان به نقد برخی از ناکارآمدی های مدیریتی و کم لطفی نسبت به تولیدات داخلی پرداخته و زبان به گلایه از بی توجهی به تولید ملی گشوده است. در اینجا البته شاید دیالوگ‌ها کمی خام و گل‌درشت به نظر بیایند اما همینکه داستان جذاب خود را مماس با منافع ملی روایت کنیم اتفاق بزرگی است.

 

 

«چهارراه استانبول» یک کارگردان سرحال دارد که به فاصله یکسال از یک رویداد مهم و تلخ اجتماعی، فیلم سینمایی مربوط به آن رویداد را ساخته است. یک فیلم خوش ریتم سرحال پر از تعلیق و غافلگیری. مصطفی کیایی تا همینجا گل برتری را زده و یک موفقیت برای سینمای ایران رقم زده است. آن هم سینمایی که نسبت به رویدادهای اطراف خودش در جامعه کند و خسته‌تر از همیشه پیش می‌رود.

 

کیایی برای این کار دنبال تجربه‌گرایی نبوده و از فرمول‌های موفق خود در آثار قبلی کمک گرفته است. او به ترکیب برنده محسن کیایی و بهرام رادان در بارکد دست نزده تا بتوان چهارراه استانبول را تلفیق تکراری اما موفقی از بارکد و خط ویژه دانست. پر از تعقیب و گریز بر سر پول که قرار است حلال همه مشکلات باشد، البته اگر خدا همان یک شب را در قمار با دو شخصیت اصلی فیلم همراه باشد. اما آنچه فیلم را موفق‌تر می‌کند ساختمان پلاسکو است.

 

با این حال در قصه از کلیشه دوری می‌کند، و ماجرا را از جایی به غیر از یک ایستگاه آتش‌نشانی آغاز می‌کند و به جایی غیر از ویرانه‌های پلاسکو هم ختم می‌کند. اما یک ادای دین تمیز به شهدای آتش نشان دارد و متلک‌هایی هم نثار کت و شلواری‌های پشت میز نشین می‌کند. در میانه راه سری هم به وضع اقتصادی و بازار تولید وطنی می‌زند و مانند آثار پیشینش یک انتقام خوشایند رابین‌هودی هم از پولدارهای نوکیسه کلاه‌بردار می‌گیرد. 

 

در این بین هرچند در بعضی صحنه‌ها حال و هوای اطراف محل آوار برداری تصنعی جلوه می‌کند اما جلوه‌های ویژه رایانه‌ای فیلم بسیار قابل قبول و سطح بالا است. در ظرافت قصه چهارراه استانبول همین بس که ماجرای شایعه متواتر محبوس شدن چند نفر در زیرزمین برج پلاسکو که از داخل موتورخانه پیامک زده‌اند- که در زمان حادثه بسیار فراگیر شد- را در خدمت فیلم درآورده و در تاروپود داستانش به خوبی آن را تنیده است، تاجایی که در دنیای فیلم خود نه‌تنها پاسخ درستی برای این شایعه دارد که حتی یکی از بهترین غافلگیری‌ها در همین بستر رخ می‌دهد. با این اوصاف «چهارراه» استانبول یک فیلم ویژه نیست، اما یک رویداد ویژه و جذاب است که در اکران عمومی هم موفق خواهد بود

منبع:رجانیوز