از نگاه دولت روحانی چه کسی بی‌شعور است؟

آقای وزیر در پاسخ به فرماندار بدره که ظاهرا درد مردم را با صراحت به عرض قاضی زاده هاشمی رسانده بود از سوی وی متهم به بی‌شعوری شد! وزیر بهداشت ضمن توهین به فرماندار شهرستان بدره که متقاضی همیاری دولت در بخش بهداشت بود، با صراحت تمام گفت: «تو نماينده ی مردم هستی يا نماينده دولت؟ ...خیلی غلط کردی... اگر گذاشتم یک روز اینجا بمونی، بیشعور!»

ماجرا به اهانت و بی ادبی وزیر ختم نمی‌شود، علی الظاهر تیم عملیات روانی یا خود آقای وزیر وارد عرصه می‌شوند و برای ماست مال کردن این ننگ، پیشنهاد برقراری تماس تلفنی بین آقای وزیر و فرماندار بدره را می کنند، آقای وزیر بعد از رسانه‌ای شدن این ماجرا آنرا سوء تفاهم دانسته و مثلا از فرماندار بدره عذرخواهی می‌کند اما باید این سئوال را پرسید که اگر چشم تیز بین دوربین‌ رسانه‌ها این توهین آقای دکتر را ضبط و ثبت نمی‌کرد آیا وزیر بهداشت تن به عذرخواهی و کوتاه آمدن از تهدید فرماندار بدره می‌داد؟

فرماندار بدره بلافاصله بعد از برداشتن گوشی و سلام به وزیر، به مانند یک رعیت تمام عیار، از وزیر بابت اینکه مشکلات مردم را گوشزد کرده است، عذرخواهی می کند و در اینجاست که هم فرماندار و هم وزیر، به شعور یک ملت توهین کردند و نشان دادند در دولت روحانی واقعا نگاه ارباب رعیتی ساری و جاری است.

نمایش عذرخواهی ارباب رعیتی وزیر بهداشت از فرماندار مغموم و دلواپس به همینجا ختم نمی‌شود و فرماندار نیز خاکساری و درماندگی خود را با عذرخواهی‌های پی در پی از وزیری که تا دیروز خیال برکناری وی را در سر می‌پرورانده و او را تحقیر کرد، ابزار داشت. متاسفانه این وسط مردم و مطالبات بر حق آنان در پس دعوای مدیران میانی و بالایی دولت گم می‌شود.

به قول سعید صدرائیان، یکی از فعالان رسانه‌ای، «در فیلم منتشر شده وزیر بهداشت به یک نفر گفت بی‌شعور و در فایل صوتی منتشر شده به همه ملت»؛ درواقع در فیلم اول وزیر بهداشت به یک نفر (فرماندار بدره) توهین می‌کند و وی را بیشعور می‌خواند اما در نوار صوتی که نمایشی از عذرخواهی وزیر از فرماندار است با این خیمه شب بازی صوری وزیر شعور ملت ایران را زیر سئوال می‌برد.»

جالب اینجاست که این توهین‌ها در دولت ارباب رعیتی چندان نامانوس و ناآشنا نیست. همین چند ماه قبل بود که مردم کرمانشاه با سر دادن شعارهایی در اعتراض به بی‌کاری و رکود و حقوق‌های نجومی سخنرانی حسن روحانی را قطع کردند. رئیس جمهور نیز در آن زمان با عصبانیت از طرح مطالبات مردم گفت: « خب گوش نمی کنید، مدام شعار می‌دهید با این شعارها که مشکلات حل نمی شود. با شعر که مسائل برطرف نمی شود.» آن روز هم مطالبات مردم شعر و شعار خوانده شد تا دولت رویکرد خاص خود در مقابل مطالبات به حق مردم را نشان دهد. رویکردی که مطالبات مردم را شعر و شعار می‌خواند و آنرا نشان بی‌شعوری قلمداد می‌کند. مگر نه اینکه منتقدان توسط رئیس‌جمهور با صفت بی‌شناسنامه که دولت تدبیر و امید وارد ادبیات سیاسی کرد و مشخص نیست چه مفهوم رکیکی پشت سر آن هست، خطاب می‌کند. اما باید پرسید که بی‌شعور در این میان چه کسی است. آنان که درد می‎کشند و اعتراض خود را به گوش مسئولان می‌رسانند یا کسانی که صدای درد مردم را تحقیر می‌کنند؟

متاسفانه در این حوزه از مردم نیز استفاده ابزاری می‌شود. وقتی مردم برای نظام سیاسی و رای دهی به نامزد تدبیر و امید قرار است رای بدهند دارای جایگاه والایی هستند اما در زمانی که قرار است دولت به وعده‌هایش عمل کند و مردم از مطالباتشان حرف‌ می‌زنند متهم به شعر و شعار دادن هستند. دولتی که در برابر مطالبات مردم عصبانی می شود و شکیبایی‌اش را از دست می‌دهد قرار است با چه تدبیری به امور را سر و سامان دهد و مردم را با چه کاری امیدوار کند؛ سؤال آخر اینکه در دولت روحانی چه کسی بی شعور و چه کسی ذی شعور است؟