با حمایت های تهران و مسکو، اسد می ماند
پنجشنبه ۹ مهر ۱۳۹۴ ساعت ۰۹:۱۱
کد مطلب: 447606
در سرمقاله این روزنامه آمده است: سرزمین سوریه حالا به صفحه شطرنجی تبدیل شده که قدرهای خارجی در داخل آن به ایفای نقش در یک بازی واقعی سیاسی می‌پردازند. روسیه روز گذشته نخستین حملات هوایی خود علیه مواضع داعش در نزدیکی شهر حمص را انجام داد که البته این روزنامه صهیونیستی مدعی است، «ظاهرا مسکو پیش از آغاز این حملات آمریکا و اسرائیل را در جریان قرار داده بود».
تا اینجای کار قدر مسلم «ولادیمیر پوتین» رئیس جمهوری روسیه دست بالا را در این بازی دارد. هنوز مشخص نیست راهبرد همتای آمریکایی اش در درازمدت چه خواهد بود. «باراک اوباما» این هفته در نیویورک اعلام کرده بود، شکست داعش در سوریه تنها در صورتی میسر خواهد شد که «بشار اسد» رئیس جمهوری این کشور کناره گیری کند، اما از مداخله آمریکا هیچ سخنی به میان نیاورد.
روسیه پس از یک غیبت طولانی، حالا به عنوان یک هژمون برتر خاورمیانه در حال ظهور است؛ قدرتی که تنها منافعش شخصی اش تعیین می‌کند که چه کسی پابرجا خواهد ماند و چه کسی شکست خواهد خورد.
در گذشته شوروی سابق این منطقه را به عنوان منطقه «همجوار و همسایه مرزهای جنوبی» خود تعریف می‌کرد. این فرضیه مطرح کردن این ادعا را که خاورمیانه برای امنیت روسیه منطقه ای ضروری و حیاتی به حساب می‌آید تا حدودی توجیه می‌کرد و نفوذ مسکو در این منطقه نیز توجیه شده بود. اما الان نیز با وجود تغییر مرزهای روسیه همچنان همین فرضیات مطرح است.
به طور همزمان، اوباما نیز تمام تلاش خود را به کار گرفته تا مانع از نفوذ روسیه در منطقه شود و البته پوتین نیز در دیدار این هفته خود با اوباما در نیویورک به پیشبرد این هدف رئیس جمهوری آمریکا کمک کرد.
این گزارش در ادامه مدعی شد: پوتین در سال ۲۰۱۳ میلادی موفق شد اوباما را متقاعد سازد تا به اقدام اسد در استفاده از گازهای شیمیایی علیه مردم این کشور واکنش نظامی نشان ندهد، اما در عین حال به رهبر سوریه نیز اجازه داد تا ذخایر تسلیحات شیمیایی خود را تسلیم کند. اما اگر اسد همچنان به اقدامات خود ادامه می‌داد نیز باز هم اوباما به شدت مشتاق بود تا از این معرکه کنار گذاشته شود.
پس از آن، توافق بر سر برنامه هسته‌ای ایران مطرح شد که در اینجا نیز باز هم مسکو موفق شد با چرب زبانی‌هایش واشنگتن را به جایگاهی حاشیه‌ای سوق داده تا از هرگونه تقابل با ایران ممانعت به عمل آورد. اینکه روسیه جای پای خود را در بندر لاذقیه سوریه محکم کرده نشانه مسلم محاسبات اشتباه دولت اوباما است.
جروزالم پست گزارش خود را اینگونه ادامه داد: در این میان، ایران به عنوان یک قدرت منطقه‌ای وارد میدان شد و با تبانی با روسیه برای سرپا نگه داشتن اسد در ائتلافی به ظاهر علیه تروریسم همچنان به قدرتنمایی ادامه می دهد. در ماه جولای بود که جزئیات توافق غرب با ایران بر سر موضوع هسته‌ای این کشور نهایی شد و قرار بر این شد تا تحریم‌ها علیه ایران در ازای توقف بخش هایی از برنامه هسته‌ای ایران لغو شود.
این روزنامه صهیونیستی در ادامه گزارش خود نوشت: قاسم سلیمانی فرمانده نیروهای قدس سپاه پاسداران ایران دوبار به مسکو سفر کرد تا با پوتین مشورت کند. مدت زمان کوتاهی پس از آن، پوتین نیز شروع به انتقال تجهیزات نظامی از جمله تانک، نفربرهای مجهز و ... به سوریه کرد. به دنبال آن، جنگنده‌های روسیه نیز به منطقه اعزام شد.
کاخ سفید از این اقدام روسیه انتقاد کرد اما به نحوی آزادی عمل پوتین را نیز خدشه دار نکرد. درست مقابل چشمان اوباما، محور سه گانه نظامی شامل روسیه، ایران و حزب الله به نیابت از اسد شکل گرفت.
بنا بر نوشته این روزنامه، «این واقعیت که ایران سرانجام موفق شد از حقه هسته‌ای آمریکایی/غربی بگریزد و منابع مالی بسیاری را پس گیرد، این مشارکت دوجانبه با روسیه را برای این کشور میسر ساخته است. نباید فراموش کرد که روسیه اولین تأمین کننده تسلیحات نظامی برای ایران و سازنده تأسیسات هسته‌ای این کشور است. به همین دلیل روسیه تمام تلاش خود را به کار گرفت تا در مذاکرات اخیر هسته‌ای به دیده اغماص به اقدامات ایران نگریسته شود. حالا ایران بیش از هر زمان دیگری در گذشته اعتماد به نفس دارد و واکنش خونسرد اوباما، به پوتین نیز بیش از هر زمان دیگر دل و جرأت بخشیده است.
در پایان این گزارش آمده است: خطری که هم اکنون اسرائیل را تهدید می‌کند صرفا این نیست که ایران می‌تواند از این پس آشکارا یک بازیگر مهم در سوریه باشد بلکه تهدید اصلی این مسئله است که بودجه لازم برای اقدامات ایران مستقیما از منابعی تأمین می‌شود که با موافقت مستقیم آمریکا ترخیص شده و در اختیار این کشور قرار گرفته است و علاوه بر تمام اینها آمریکا به دنبال فرصت های تجاری در ایران نیز هست که همین نیز بودجه کلانی را در اختیار تهران قرار خواهد داد. این بودجه‌ها در کنار بندپروازی‌های روسیه نه تنها در نهایت می تواند بقای اسد در قدرت را تضمین کند، بلکه به تجهیز بیش از پیش حزب‌الله و حماس خواهد انجامید.
