واقعيت‌ها نيست که تاريخ را مي‌نويسد؛
سکوت ظریف و دوستانش در برابر «بد حرف زدن آمریکایی‌ها»/ نماد اقتدار را تبدیل به شکست نکنید!
پنجشنبه ۲ مهر ۱۳۹۴ ساعت ۱۴:۰۶
کد مطلب: 446391
همين چند هفته پيش بود وقتي که خبرگزاري آسوشيتدپرس جزئيات نقشه راه توافق شده بين ايران و آژانس را افشا کرد که نمونه برداري از پارچين نه توسط آژانس بلکه توسط ايران صورت خواهد گرفت، مسئولين دولت آمريکا درمانده شده بودند چگونه انتقادهاي داخلي از عقب نشيني بزرگ خود را توجيه کنند و تنها کاري که کردند اين بود که اطلاعات افشا شده را به صورت رسمي تاييد نکردند و نگذاشتند اين اطلاعات به صورت رسمي به دست مقامات کنگره برسد. حال که درستي آن افشاگري روشن شده است به جاي سرافکندگي و توجيه اينکه چگونه ايران خود از مراکز خود بازرسي مي کند، «لاف در غريبي» آغاز کرده اند. فرار به جلوي آمريکايي ها چنان روشن است که واشنگتن پست نوشت: «گزارش ها تاييد کننده اين مطلب است که ايران بدون اين که بازرسان آژانس در مکان حضور داشته باشند، خود از پارچين نمونه برداري کرده است. اما اين کار نقض مستقيم پروتکلي است که دولت آمريکا ادعا کرده بود آن را اجرا خواهد کرد...اجازه دادن به ايران براي نمونه برداري از تاسيسات خود، قدرت آژانس را تضعيف مي کند و باعث ايجاد سابقه براي ايران مي شود به علاوه اين که پروتکل هاي بازرسي در توافقات ديگر را نيز بي تاثير خواهد کرد.» روي سخن من در اين يادداشت مقامات آمريکايي نيست چرا که تجربه نشان داده است، آن ها هوشمندانه در تبديل اين قبيل شکست ها به پيروزي استاد هستند بلکه سخن من در درجه اول با مقامات دولتي و وزارت خارجه کشور است که اين روزها بدجوري روزه سکوت گرفته اند.
در جلسه اي خطاب به آقاي دکتر ظريف اين نقد را مطرح کردم که شما پاسخ متقابل به اظهارات آمريکايي ها نمي دهيد، آن زمان توجيه اصلي ايشان اين بود که ما نمي توانيم مخاطب سخن خود را انتخاب کنيم و اگر حرفي بزنيم به مذاکرات لطمه مي زند (براي نادرستي اين توضيح استدلال علمي دارم) اما نمي دانم امروز که برجام از سد کنگره گذشته است، ايشان چه توجيهي براي عدم توازن در پاسخ دادن به «بدحرف زدن» آمريکايي ها دارند.
عليرغم تذکر رهبري ما پاسخي شايسته در موضوع تحريم ها نديديم، به گونه اي که حتي اگر تحريم ها در برجام لغو هم شده باشد و نه تعليق، آنچه عملا در حال تثبيت شدن است، تعليق تحريم ها است همچنين تاکنون پاسخي به رجزخواني آمريکايي ها در موضوع پارچين نيز مشاهده نکرديم.
شايسته است توضيح داده شود که در موضوع پارچين، در لوزان آمريکايي ها از ما خواسته بودند که اجازه بازرسي از پارچين را بدهيم وگرنه توافق منتفي مي شود. تيم هسته اي بازرسي را نپذيرفته بود اما با دسترسي مديريت شده بازرسان آژانس به پارچين موافقت کرده بود اما رهبري انقلاب در بياناتي تصريح کردند: «اجازه نمي دهيم از هيچ يک از مراکز نظامي هيچ بازرسي از سوي بيگانگان صورت بگيرد». در نتيجه اين موضع گيري، نه تنها خلاف نگراني آقاي ظريف، مذاکرات به بن بست نرسيد بلکه منافع ملي ما تامين شد به گونه اي که جان کري تصريح کرد : «پي.ام.دي مربوط به گذشته است و درباره فعاليت هاي هسته اي گذشته ايران توضيح نمي خواهيم.» و بر همين اساس بود که در دو سند طبق نقشه راه بين ايران و آژانس، خواسته هاي ايران به طرف مقابل تحميل شد و ما نه تنها بازرسي بلکه اجازه دسترسي مديريت شده هم به بازرسان آژانس نداديم.
گزارش رسمي آمانو تصريح مي کند که نمونه برداري از آژانس توسط ايران و با دستگاه هاي ايراني که فقط توسط آژانس کاليبره شده است صورت گرفته است و فقط يک هفته بعد از نمونه برداري(نه همزمان) شخص آمانو (نه بازرسان) به گونه اي که حتي مجبور شده است موبايلش را نيز تحويل دهد، از پارچين «تخليه شده»، بازديد (نه بازرسي) کرده است.
سوال اين است چرا مسئولين وزارت خارجه چشمانشان را باز نمي کنند و اجازه مي دهند، نماد اقتدار ملت ايران و عقب نشيني آمريکا، تبديل به نماد شکست شود. مسئولان وزارت خارجه تا چه زمان بايد از ناراحت شدن طرف مقابل نگران باشند و ما شاهد بدحرف زدن هاي آن ها و سکوت ها يا نامتوازن بودن پاسخ هاي مسئولين خود باشيم.
طرف دوم سخن من با برخي از دلسوزان در داخل کشور است نوع مواجهه با ماجراي پارچين و شبهه ايجاد کردن در درستي مواضع مسئولين ايران و کم توجهي به واقعيت هايي که در بالا ذکر شد و برخي مواضعي که در شبکه هاي اجتماعي گرفته شد، اين شبهه را در ذهن مردم ايجاد مي کند که آنها بيشتر از اين که علاقه داشته باشند شکست طرف مقابل را به رخ بکشند، منتظرند تا به گونه اي اثبات کنند ما شکست خورديم و تحقير شديم. حتي اگر در واقعيت هم چنين اتفاقي افتاده بود، مي توان توقع عدم بزرگنمايي را داشت چه برسد به اکنون که خط قرمز صريح رهبرمان به طرف مقابل تحميل شده است و آمريکايي ها و آژانس از بازرسي به دسترسي مديريت شده و از آن به پذيرش نمونه برداري توسط ايران بدون حضور بازرسان آژانس ناچار شده اند و آژانس رويه اي را پذيرفته است که براي موارد احتمالي بعدي توسط ايران قابل استناد است.
به نظر مي رسد در اجراي برجام بايد بيشتر از گذشته به ديپلماسي عمومي و بازنمايي از واقعيت ها توجه کنيم چرا که اين واقعيت ها نيست که تاريخ را مي نويسد بلکه روايتي که از واقعيت ها ارائه مي شود، تاريخ را مي نويسد.
منبع: روزنامه خراسان
