اگر راه‌حل بهتری برای پخش تصاویر نیست
آقای گزارشگر شما لااقل رحم کنید
دوشنبه ۲۹ دی ۱۳۹۳ ساعت ۲۳:۵۶
کد مطلب: 402719
چرایش را می‌توان از تفاوت زمانی یک دقیقه و چهل ثانیه‌ای در تفاوت زمان پخش بازی با اصل تصویر دریافتی فهمید. آنچه ما از گیرنده‌های خود در ایران می‌بینیم، با آن تصاویر خامی که از استرالیا به دست صداوسیما می‌رسد، در بهترین حالت، یک دقیقه و چهل ثانیه «دیلی» یا تاخیر در پخش دارد. جالب نیست؟
این فکر که هر آنچه از استرالیا به تهران می‌رسد را می‌توان به همان شکل خام تحویل خانواده‌ها و جامعه داد شاید فکر صحیحی نباشد اما اینکه صداوسیمای ایران گاهی حمله تیم ملی را برش می‌زند و میان گرماگرم بازی، تصویری از دقیقه صفر و پرچم تکان دادن یک کودک ایرانی را به خورد ما می‌دهد نمی‌توان هضم کرد. آیا واقعا در صحنه حمله تیم ملی چیزی در حال پخش است که نمی‌توان نمایش داد یا مسوول این کار در رسانه ملی بی‌آنکه حساسیت بازی را درک کند، هر جا که دچار شک هم می‌شود، دکمه پخش تصاویر آهسته را می‌فشارد؟ آیا راه‌حل بهتری وجود ندارد؟!
تصاویری که «ما» از استرالیا می‌بینیم یکطرف، صدای گزارشگر و ادبیات کاربردی‌اش را باید کجای مغزمان بگذاریم؟ اگر شبکه‌های ماهواره‌ای کشورهای همسایه یا شبکه‌های اروپایی که بازی‌های معتبر جهان را روی دیش‌های جهانیان ارسال می‌کنند برای صداوسیما در زمینه ارسال تصاویر مرجع نیستند، لااقل گزارش گزارشگران آنها و شکل گویش و ادبیات کاربردی‌شان که می‌تواند الگوی مناسبی باشد! چه کسی گفته گزارشگر بازی باید از دقیقه اول تا آخرین ثانیه بازی، یک دم و بی‌تنفس، هر آنچه در مورد آب و هوا، موقعیت جغرافیایی، مهاجران، مسافران، بازرگانان، متکدیان و سیاستمداران میزبان به ذهنش می‌رسد را پشت میکروفن خود به زبان بیاورد؟ این پرده گوش با صدای شما گزارشگران عزیز می‌لرزد اما مغز ما دیگر تاب جملات فخیمه‌تان را ندارد. چند لحظه‌ای سکوت کنید. چند دقیقه‌ای فقط نام بازیکنان مالک توپ را بگویید. نظرات شخصی شما را می‌توانیم در صفحات اجتماعی مجاز و فیلترنشده‌تان مرور کنیم. صداوسیما با تصاویرش به حد کافی بیننده‌اش را کلافه می کند، شما دیگر با صدای مخملی‌تان به ما
رحم کنید!
