هفته ای که مسلمانان باید جدی بگیرند

به گزارش جهان به نقل از ایسنا، در این یادداشت که «خبرآنلاین» آن را منتشر کرده است، می‌خوانیم: «هفته وحدت همه‌ساله برگزار می‌شود. مثل همه مناسبات و مراسمی که باری به هرجهت برگزار می‌کنیم که فقط برگزار کرده باشیم و گاه حتی به همان تکرار و فرمایشی بودن ماجرا هم بسنده نمی‌کنیم و با بی‌ذوقی و بی‌خردی تمام، خودمان و آرمان‌هایمان را به سخره می‌گیریم. کاری که حتی دشمنان ما از انجام آن عاجزند.

نمونه بارزش مراسم دهه فجر چند سال پیش بود که در آن ورود بنیانگذار جمهوری اسلامی را به فرودگاه مهرآباد به موهن‌ترین شکل ممکن بازسازی کرده بودند و در حد اعلا، نبوغ خود را به نمایش گذاشتند. اما در این سال‌ها اتفاقاتی افتاده است که دیگر نمی‌توان همه چیز را باری به هرجهت برگزار کرد. حالا باید تکلیفمان را با خیلی چیزها مشخص کنیم. یا به چیزی به عنوان وحدت معتقدیم یا نیستیم. یا به اصل نوزدهم قانون اساسی که همه ایرانی‌ها را فارغ از هر قوم و قبیله و رنگ و نژاد و زبان دارای حقوقی مساوی می‌داند معتقدیم یا نیستیم. اگر هستیم بهتر است این نمایش‌های تکراری و بی‌ثمر را کنار بگذاریم و خیلی جدی به مردم بگوییم منظورمان از وحدت چیست. تا کی می‌خواهیم دو دف‌نواز از کردستان بیاوریم و دو قیچک‌نواز از سیستان و بلوچستان و بعد چند تا گل بدترکیب را هی توی صفحه تلویزیون بچرخانیم و بعد بنویسیم هفته وحدت مبارک؟

چند روز پیش برای‌ گفت‌وگویی با استاد چکناواریان خدمت ایشان رسیده بودم. خوشحال بود از اینکه عده‌ای از رجال سیاسی به لفظ «اقلیت» معترض شده‌اند. می‌گفت چند سال پیش من به این لفظ اعتراض کرده‌ام و خوشحالم که حالا بعضی از بزرگان نیز همین حرف‌ها را می‌زنند.

من نمی‌دانم. شاید اصلا برای حفظ وحدت باید همین هفته وحدت را برداریم. اگر قرار باشد هفته وحدت باعث شود تا مدام به دیگران یادآوری کنیم شما با ما فرق دارید و ما از سر بزرگواری است که به شما اجازه می‌دهیم در سال فقط یک هفته را در صداوسیما سر و کله‌تان پیدا شود و دوباره بروید توی قوطی تا سال بعد، همان بهتر که کلش را تعطیل کنیم و خیال همه را راحت.

ما دست‌پرورده فرهنگی هستیم که می‌گوید هر که در این سرای درآید نانش دهید و از ایمانش مپرسید. ما همان مردمی هستیم که هنوز هم قبرستان‌های ما گواهی است بر وحدت و همدلی ما. تاریخ گواه است که هر گاه حرامی‌ای چشم طمع به این آب و خاک داشته، ارمنی و مسلمان و سنی و شیعه و اهل حق و آشوری، دوشادوش یکدیگر از سرزمینی دفاع می‌کردند به نام ایران. در آن روزگاران اگر می‌توانستی اسلحه به دست بگیری دیگر کسی از عقیده‌ات سوال نمی‌کرد. آیا نمی‌توان در زمان صلح و دوستی، آن مهربانی و همدلی را تکرار کرد؟»