اعتراض مردمی ازعدم رسیدگی و پاسخگویی مسوؤلان رجا
بازهم فصل‌گرما و فقدان سیستم خنک‌کننده در قطارها / محرومیت مسافران قطارهای‌اتوبوسی از کف امکانات
شنبه ۶ ارديبهشت ۱۳۹۳ ساعت ۱۹:۱۸
کد مطلب: 357101
هر کمبودی را بشود تحمل کرد، از صندلی های مشکل دار برخی واگن ها گرفته تا بی آبی و... تحمل گرما را به سختی می توان تاب آورد. اتفاقی که بیشتر در قطارهای اتوبوسی و درجه دو از جمله در مسیر مشهد به تهران در ۲ - ۳ روز گذشته و این بار در مسیر یزد به تهران در قطار لوكس شش نفري کوپه ای این مسیر روی داد و اعتراضات مردمی را در ایستگاه مقصد در تهران به همراه داشت.
در همه جای دنیا به علت مزایای بالای سفر با قطار، حمل و نقل ریلی در اولویت بوده و سهم بزرگی از جابه‌جایی مسافر دارد. در برخی موارد نیز ترجیح مردم به علت ایمنی و رفاه بیشتر سفر، حتی در مسافت‌های طولانی با قطارهای سریع‌السیر است.
در کشور ما نیز با توجه به مزایای سفر با قطار و مسائل جمعیت و جغرافیا طبیعی است که حمل و نقل ریلی در اولویت باشد. اما وقتی به آمارها نگاه کنیم متوجه خواهیم شد این‌گونه نیست. قطعا کیفیت پایین سرویس‌دهی به مسافران درباره این مهم بی ارتباط نبوده است. هر چند این مشکل در قطارهای اتوبوسی و به اصطلاح "ارزان قیمت" بیش از پیش مشهود است، تا همچنان نداشتن "پول" معضلی برای داشتن حداقل و یا بهتر بگوییم "کف امکانات" برای مسافرینی باشد که این قطارها را به عنوان وسیله حمل و نقل خود انتخاب می کنند.
همواره مردم از کیفیت پایین غذا و عدم رعایت بهداشت و نظافت در واگنها گلایه می‌کنند. سرویس بهداشتی آلوده، آب معدنی تاریخ مصرف گذشته و غیر استاندارد، سر و صدای غیر معمول واگنها تنها بخشی از گلایه های مردم از این دسته از قطارهاست؛ اما از همه مهمتر نقص در سیستم گرمایشی و سرمایشی بزرگترین مشکلی است که مسافران با آن مواجهند و مسئولین بی توجه به این نیاز حداقلی مسافران، فقط پیگیری مشکلات را به مردم وعده می دهند البته به شرط آنکه در زمان بروز این گونه مسائل بشود پیدایشان کرد!
به هر شکل در قطارها برای تامین رضایت مردم باید خدمات ارائه شود و باید این سرویس‌ها مناسب باشند. یعنی کف سرویس‌هایی که به مسافران ارائه می‌شود باید از مطلوبیت برخوردار باشد. نظافت و بهداشت اهمیت دارد و باید رعایت شود اما متاسفانه در سال‌های اخیر سرویس‌هایی که به مسافران ارائه شده کیفیت بسیار پایینی داشته است.
جدای از این مسائل، عمر متوسط ناوگان نیز از مشکلات دیگر قطارهاست که حدود ۳۰ سال است. البته عمر یک واگن وقتی ساخته و بهره‌برداری می‌شود تا ۵۰ سال است. بنابراین این سن چندان بالا نیست، اما به دلیل برنامه ریزی نامناسب تعمیر و نگهداری، همواره این قطارها با مشکل مواجه هستند.
هر چند ارائه خدمات مطلوب یا حداقل سرویس با کیفیت به زیرساخت واگن ربطی ندارد بلکه باید تزیینات واگنها متناسب باشند. تامین صندلی، پرده و سرویس بهداشتی مطلوب ـ و نه شیک و لوکس ـ برای مسافران چندان هزینه‌بر نیست که متاسفانه این حداقل ها هم دراین قطارها رعایت نمی شود.
بسیاری معتقدند که سرمایه گذاری دولت در زمینه حمل و نقل ریلی می تواند بسیاری از این مشکلات را حل و در مقابل با تشویق مسافران به حمل و نقل ریلی، هزینه مسافرت مردم و بسیاری از مشکلات زیست محیطی و حوادث جاده ای را هم کاهش دهد که متاسفانه دولت به این مهم واقف اما بی توجه است.
