اگر آمریکا یک کشور جهان سوم بود!
هادی شریفی
شنبه ۲۰ آبان ۱۳۹۱ ساعت ۲۰:۰۵
کد مطلب: 254053
اما اگر این اتفاق در یک کشور جهان سومی افتاده بود به احتمال بسیار زیاد، رامنی یا اوباما و یا طرفدارانشان قبل از اعلام نتایج نهایی، پیروزی خود را اعلام کرده بودند و بعد از اعلام نتایج رامنی از قبول آن طفره می رفت و داد می زد: تقلب شده، تسلیم نمی شوم و...
خلاصه دائم بیانیه می داد و از همه ی طرفدارانش تقاضای کمک می کرد که به خیابانها بریزند و حق خود را پس بگیرند!
شهرهای بزرگ محل آشوبهای مردمی می شد، خلاصه آبروی چندین و چند ساله مملکت متزلزل می شد و اعتبار و حیثیت و اقتدار آن مخدوش و فرصتی بسیار مناسب پیش می آمد تا همه دشمنان کشور به انواع هجمه های روانی علیه آن بپردازند و خلاصه دشمن شاد می شد.
تا مدتها اینگونه پیش می رفت تا بالاخره دولت مرکزی بتواند کمی اوضا را آرام کند و چند سال طول می کشید تا طبعات اقتصادی آن را بهبود بخشد و چند ده سال طول می شکید تا طبعات حیثیتی آن را جبران کند. و ابنکه چه لطمات دیگری به اعصاب و روان و افکار عمومی و جوانان و مردم آن مملکت داشت خدا می داند و بس.
اما نکته مهم این است که متاسفانه افراد در برخی کشورهای جهان سوم و در حال توسعه فرهنگ و ظرفیت پذیرش شکست را ندارند و پس از آن به شدت جامعه را دچار شرایط بحرانی می کنند.
نمونه دیگر این نوع رفتار را می توان در رقابتهای ورزشی دید. از دعواهای پس از شکست در مسابقات فوتبال دوران کودکی گرفته تا در شهرآوردهای ورزشی انواع و اقسام ناسزاها بین دو تیم رد و بدل می شود و پس از شکست نیز تیم بازنده فضا را به آشوب می کشاند.
در رقابتهای سیاسی نیز رقیب شکست خورده به جای اینکه به فکر ضرورت حفظ وحدت و پیشرفت مملکت باشد فضا را بحرانی می کند و اگر برای تحریک افکار عمومی و آشوب نا کارآمد باشد مدام به رقیب پیروز شده انتقاد مخرب می کند و تمام سعی خود را می کند تا هرچه بتواند رقیب را تخریب کند.
اما آنچه که راهکار نهایی و عمقی آن است تقویت روحیه و فرهنگ پذیرش شکست در نخبگان جامعه و همچنین آموزشهای لازم روانشناسانه از دوران کودکی به افراد است.
