درباره برنامه هفت و دوره جدیدش؛
داستان تاریخی حکومتی‌ها و غیرحکومتی‌های سینمای ایران و دوباره... هفت
چهارشنبه ۱۴ تير ۱۳۹۱ ساعت ۰۳:۲۵
کد مطلب: 231783
سالها پیش یکی از دوستان از سر اتفاق و از سر هیجان زدگی جوانی "تجربه همه چیز" در یکی از کلاسهای آموزش نقد فیلم یک منتقد مشهور رسانه های سینمایی که اتفاقا چندباری در برنامه هفت هم آمده است ثبت نام می کند. از جلسه اول کلاس ها روایت جالبی نقل می کند که به نظرم فرصت برای حرف زدن درباره برنامه هفت جریان نقد سینمای ایران به دست می دهد. جناب منتقد در همان جلسه اول فیلمسازان فعال سینمای ایران را به دو دسته تقسیم می کند: "حکومتی ها" که از سلحشور و بحرانی تا حاتمی کیا و مجیدی را در بر می گیرد و "غیر حکومتی ها". و بعد اولین اصل نقد در سینمای ایران را آموزش می دهد: "تکلیف ما با سینمای حکومتی مشخص است. وقتی درباره آنها حرف می زنیم و نقد می کنیم درباره سینما حرف نمی زنیم. آدم های بی‌سواد و سینماندانی که فیلم هایشان عمدتا به اندازه ای بی ارزش است که ارزش نقادی هم ندارند".
و مدعای اصلی انتقاد ما به برنامه هفت فریدون جیرانی به موضع ضعف این برنامه در برابر جریان غالب نقد سینمایی در ایران و افتادن در دام دنیای بی سروته و بعضا غیراخلاقی همین ژورنالیسم سینمایی در ایران برمی گردد.
هفت جیرانی و تیمش هفت بی اخلاقی بود و این بی اخلاقی زاییده نگاه ژورنالیستی شان به سینما و دنیا بود. نگاه زرد و بی هویتی که علی رغم همه ادعاهای دموکراسی خواهانه و برابری طلب از چیزی به نام عدالت رسانه ای فرسنگ ها به دور است. باید درباره چیزی به نام حق روایت صحبت کنیم. خفه کردن و ندادن این حق روایت به برخی گروه ها و آدم های خاص جریان های سینمایی؛ طراحی و دعوت و حتی چینش خاص آدم های پرمدعا و شلوغ کن نقد در سینمای ایران و انحصاری کردن نگاه به سینمای ایران در اختیار دسته ای از روزنامه نگارانی که شرح حالشان رفت. باید توضیح دهیم که مسعود فراستی -علیرغم همه سوابق روشن- را نماینده ای در مقابل این دسته نمی دانیم و معتقدیم که فراستی هم به غیر از تفکرات خاص موضع گیرانه در مقابل سینمای روشنفکری که نمود زیادی هم در هفت قدیم نداشت نماینده خوبی برای جریان مقابل جریان ژورنالیسم بی اخلاق سینمای ایرانی نیست که اتفاقا در مواقعی مثل نگاه اصالتی به خود سینما به دام آنها هم می افتد.
این قبل از اینکه نمایشگر حسرت ما برای برنامه ای باشد که قرار است در تلویزیون جمهوری اسلامی ایران درباره سینمای جمهوری اسلامی ساخته شود و به راحتی جریان نقد رسانه ای متعهد را نادیده می گیرد و تبدیل به تریبونی برای متعارضان آرمانهای این انقلاب در حوزه نقد سینمایی می شود نمایشگر حسرتی برای اپیدمی شدن این نوع بی اخلاقی ها در این نوع رسانه هاست.
هفت جدید تازه شروع به کار کرده و ظاهرا کار به تیمی سپرده شده است که جز دسته منتقدان و ژورنالیست های متعهد به آرمانهای انقلاب و نظام هستند. حالا اینجا اتفاقا فرصت خوبی هم هست برای اینکه نشان دهیم که ما شناگران آب ندیده برای این عرصه های بی اخلاقی نیستیم.
فراهم آوردن عدالت رسانه ای در برنامه هفت با در نظر گرفتن اولویت خارج کردن فضا و لحن و محتوای برنامه از دست تیم قبلی و جریان غالب نقد سینمایی در ایران باید یکی از مهمترین مسائل مدنظر هفت جدید باشد. برنامه هفت طبیعتا باید از آن نگاه سینمازده قبل جیرانی و تیمش خارج شود اما اخلاق گرایی جریان حزب اللهی حکم می کند که بر طبق اصل عدالت رسانه ای برخلاف انتظار اولیه مان هفت تبدیل به برنامه ای درباره فقط دسته خاصی از سینماگران و فیلم های ایرانی نشود.
سینمای ایران سینمای چند لایه ای است که هفت، هفتی که حالا جریان متعهد سینما عهده دار تولید و پخشش شده است بلندنظرانه باید همه آنها را در بر بگیرد. اقدام تلافی جویانه با این مقدمه که آنها طرفداران نگاه خودشان را پوشش داده اند؛ تبدیل به تریبون سینمای روشنفکری شده بودند و اینکه حالا هم نوبت ماست. 'ما هم طرفداران و آدم ها و سینمای خودمان را می آوریم و "غیرحکومتی ها" را بایکوت می کنیم' برخلاف اولین اصل اخلاقی جریان متعهد سینمای کشور یعنی عدالت است و حالا اینجا آزمون خوبی است برای سنجش این عدالت.
