جایی که حیوان هم تاب نمی‌آورد+تصویر

چهارشنبه ۲۴ خرداد ۱۳۹۱ ساعت ۱۲:۵۶

کد مطلب: 228316

اغلب سربازانی که به این منطقه فرستاده می‌شوند با قطع اندام سرما‌زده، بیماری‌های روانی و پیری زودرس مواجه هستند. هیچ چیز آنجا نمی‌روید و هیچ حیوانی نمی‌تواند آنجا زنده بماند.

"وقتی که از راه رسیدند شبیه حیوانات بودند، با ظاهری ژولیده، کثیف و بسیار تکیده" این توصیف یک مامور هندی در سپتامبر 2003 از شرایط سربازانی است که پس از سه ماه از منطقه سیاچن بازگشته‌اند، منطقه‌ای مرزی، غیرقابل سکونت و پوشیده از برف و یخ که هند و پاکستان در سال 1984 در آن با یکدیگر درگیر شدند.

به گزارش جهان به نقل از فارین پالسی، در نوامبر 2003 میلادی، هند و پاکستان برای آتش‌بس توافق کردند و از آن زمان تاکنون درگیری در این منطقه روی نداده است. با این حال هزاران تن بر اثر شرایط بسیار سخت این منطقه جان خود را از دست داده‌اند و می‌دهند. آوریل سال جاری، 140 نظامی و غیرنظامی پاکستانی در این منطقه زیر آوار بهمن مانده و زنده به گور شدند.

منطقه "سیاچن" که در ارتفاع شش ھزارمتری و در سلسله "کراکرم" در کوه‌ھای "ھیمالیا" قرار دارد، بلندترین جبھه نظامی میان پاکستان و ھند است. شرایط جغرافیای این منطقه چنان است که نیروهای زمینی دو کشور بیش از آنچه درگیر جنگ باشند، نیروهای خود را به دلیل شرایط دشوار آب و هوایی از دست داده‌اند.

اغلب سربازانی که به این منطقه فرستاده می‌شوند با قطع اندام سرما‌زده، بیماری‌های روانی و پیری زودرس مواجه هستند. هیچ چیز آنجا نمی‌روید و هیچ حیوانی نمی‌تواند آنجا زنده بماند.

گفته شده که پاکستان برای تأمین مایحتاج سربازان خود که در این منطقه روزانه حدود 15 میلیون روپیه هزینه می‌کند و این در حالی است که هند نیز باید هزینه زیادی را در این منطقه متحمل شود.

راه‌حل چیست؟
پاکستانی‌ها هند را مسئول اوضاع به وجود آمده فعلی در سیاچن می‌دانند و معتقدند که هند نخستین بار در سال 1984 سربازان خود را وارد این منطقه کرد و به تبع آن، پاکستان نیز مجبور به استقرار نیروهای خود در این ناحیه شد.

اکنون در چند روز آینده، مقام‌های ارشد وزارت دفاع هند و پاکستان در اسلام‌آباد گردهم می‌آیند تا در باره این چالش مرزی پرهزینه با یکدیگر گفت‌وگو کنند.

تحلیل‌گران معتقدند که راه خروج از این بحران خروج هم‌زمان نیروهای هندی و پاکستانی از این منطقه است.

یک تحلیل‌گر پاکستانی در این باره می‌گوید: "اگر پاکستان از سیاچن خارج شود در آن صورت هند در منطقه پیشروی کرده و می‌تواند به منطقه شمالی "گلگیت و بلتستان" پاکستان مسلط شود."

وی نیز معتقد است که تنها راه حل، توافق دو طرف برای خروج نیروهای خود از این منطقه است. با این حال از آنجایی که تصمیم‌گیران این عرصه در یک سو، نظامیان پاکستان و در سوی دیگر، دولت سیاسی هند هستند، راهی که به نظر می‌رسد به آسانی طی نخواهد شد.