این ساده‌زیستی رجائی فقط شعار و سخنرانی و جلوی دوربین‌های تلویزیونی نبود، او با پوست و گوشتش محرومیت و مظلومیت این مردم را حس کرده بود و نمی‌توانست به جز آنچه حس کرده را زندگی کند.