ریتم تند این فیلم ، تعلیق را به مرز ابهام و گاهی سردرگمی می رساند.
به گزارش جهان، سید جواد حسینی در وبلاگ "دین، فلسفه و فرهنگ" نوشت: شاید اگر کسی فیلم "عصر یخبندان" ساخته مصطفی کیایی را ندیده باشد ، تصور کند منتقدین این فیلم از سر غرض ورزی این فیلم را شایسته تمجید نمی دانند ولی مروری برمطالب زیر خلاف این مدعا را اثبات می کند: 1. فیلم ارزشمند و معتبر ، معلول شخصیت پردازی است. نمی دانم اسم آنچه از بازی بازیگران این فیلم را می بینیم چه بگذارم که جفایی در حق کسی نشده باشد. اما به طور مسلم آنچه که در این فیلم وجود ندارد ، شخصیت پردازی باور پذیر است.
2. ریتم تند فیلم ، اگر بخواهد سر پوشی بر کاستی بازیگران یا فیلم نامه باشد نه تنها حسن نیست بلکه ایراد است. ریتم تند این فیلم ، تعلیق را به مرز ابهام و گاهی سردرگمی می رساند. یه یاد داشته باشیم سینما،جای حل معما و معادله نیست ، سینما باید مسیر تفکر درست را با هنرمندی به تماشاگر ارائه کند.
3. اگر توجه کنیم و جو مانع از قضاوت منصفانه نشود ، موضوع تکراری این فیلم خودش را به ما نشان می دهد . خیانت ، موضوع تکراری و نخ نمایی است که با کمی ویرایش فیلم نامه و استفاده از ریتم تند بازهم به خورد بیننده بیچاره خورانده می شود .