این نمایندگان کلاً "نظر خاصی ندارند"!
دوشنبه ۲۸ مرداد ۱۳۹۲ ساعت ۱۳:۵۰
کد مطلب: 307238
مصداق این موضوع نیز تعداد نسبتا زیاد آرای ممتنع به وزرای پیشنهادی است؛ مسئله ای که مقام معظم رهبری نیز بر لزوم پرهیز از آن تاکید کرده بودند.
بر اساس این گزارش، نمایندگان مجلس در جلسه رای گیری برای رای اعتماد به ۱۸ وزیر پیشنهادی کابینه روحانی در مجموع ۲۵۴ رای ممتنع به صندوق ریخته اند.
این آمار بدان معناست که برای هر وزیر پیشنهادی به طور متوسط بیش از ۱۴ رای ممتنع وجود داشته است. به عبارت دیگر ۵ درصد نمایندگان در خصوص هر یک از وزرای پیشنهادی رای ممتنع به صندوق ریخته اند.
نکته حائز اهمیت این است که در نتیجه رای گیری برای اعتماد یا عدم اعتماد به هر یک از وزرا، رای ممتنع هیچ تفاوتی با رای "عدم اعتماد" ندارد و این مسئله ای نیست که نمایندگان مجلس از آن بی خبر باشند!
به طور کلی دادن رای ممتنع در مهم ترین جریان وظیفه مجلس، چندان توجیه پذیر نیست. چهار روز بحث و بررسی در صحن علنی مجلس و جلسات متعدد بررسی صلاحیت وزرا در کمیسیون های تخصصی با حضور وزرای پیشنهادی زمان کمی برای رسیدن به یک رای قطعی نیست.
با این وجود تعداد کل آرای ممتنع نمایندگان در روز رای گیری (۲۵۴ رای) برای ۱۸ وزیر با رقم تعداد کل نمایندگان حاضر در مجلس (۲۸۴ نماینده) تفاوت چندانی نداشت.
جالب است که محمدعلی نجفی که با ۱۴۲ رای نتوانست اعتماد نمایندگان مردم را برای وزیر شدن جلب کند، آرای موافق بیشتری نسبت به آرای مخالف داشت!
نجفی ۱۴۲ رای موافق و ۱۳۳ رای مخالف داشت یعنی آرای موافق او در مقایسه با مجموع آرای موافق و مخالف، بیش از ۵۵ درصد بود! اما ۹ رای ممتنع اجازه وزیر شدن او را نداد.
جالب اینجاست که اگر حتی یکی از مجلس نشینانی که به او رای ممتنع داده بودند در این رای گیری شرکت نمی کردند – چنانکه در خصوص حدود نیمی از وزرا این اتفاق رخ داد- نجفی باز هم وزیر می شد!
گفتنی است در رای گیری برای ۸ وزیر روحانی یک یا چند نفر از حاضران در مجلس که در مجموع ۲۸۴ نفر بودند در رای گیری شرکت نکرده بودند.
البته موضوع مورد بحث رای آوردن یا نیاوردن یک وزیر پیشنهادی خاص نیست؛ بحث اینجاست که رای ممتنع آن هم در این موضوع مهم بدون تردید چندان مطلوب تلقی نمی شود. این نکته ای است که رهبر معظم انقلاب نیز در دیدار اخیر با نمایندگان مجلس در هشتم خرداد امسال بر آن تاکید کرده اند.
ایشان در دیدار مذکور با اشاره به ویژگی های رای ممتنع به طرح ها و لوایح تاکید کرده بودند "لايحه‌ای به مجلس می‌آيد - بنده خودم هم در مجلس بودم و اين موارد را از نزديك تجربه كردم - وقتی كه لايحه به كميسيون داده ميشود و در معرض ديد اين نماينده قرار ميگيرد، گاهی با اين لايحه مثل يك كار مربوط به شخص خود رفتار ميكند؛ دقت ميكند، مطالعه ميكند، تحقيق ميكند، با كارشناس می‌نشيند مباحثه ميكند، مطلب را در ذهن خود به صورت محقَّق ترسيم ميكند؛ گاهی هم نه، لايحه می‌آيد يا مثلاً طرحی در مجلس ميخواهد تصويب شود، اين نماينده خيلی محتوای لايحه و طرح را نميداند، خيلی احساس مسئوليت نميكند، رسيدگی نميكند؛ نه در كميسيون، نه در صحن مجلس. اين رأی «آری» يا «نه» او به يك چنين لايحه يا طرحی، خالی از شبهه نيست؛ رأی ممتنع او هم خالی از شبهه نيست. ما كه نيامديم اينجا بنشينيم رأی ممتنع بدهيم؛ ما آمده‌ايم بگوئيم اين بشود، اين نشود. رأی ممتنع مال آنجایی است كه انسان زحمت خودش را كشيد، كار خودش را كرد، بالاخره ذهنش به جائی نرسيد؛ خب، اينجا البته انسان رأی ممتنع ميدهد؛ مثل فقيه و مجتهدی كه زحمت خودش را ميكشد، به منابع مراجعه ميكند، ادله‌ی اجتهادی و ادله‌ی فقاهتی را می‌بيند، بعد ذهنش به جائی نميرسد؛ ميگويد خب، اينجا احتياط كنيد؛ ميگويد من رأی ندارم، فتوا ندارم. رأی ممتنع مال اينجا است؛ اما اينكه ما مطالعه نكنيم، كار نكنيم، بعد برای اينكه خودمان را اسير «آری» يا «نه» بی‌دليل و غير مستند نكرده باشيم، ميگوئيم خيلی خوب، ما رأی ممتنع ميدهيم! اين نميشود. پس يكی از كارهای بسيار مهم و لازم و اصلی در مجلس، همين كار بر روی لوايح است؛ چه لوايحی كه دولت ميفرستد، چه طرحهائی كه خود شما در مجلس آنها را تنظيم ميكنيد. واقعاً بايد كار شود. هر كس اگر اهل اجتهاد در اين فن است، به صورت اجتهادی؛ و اگر چنانچه خودش صاحب رأی نيست، با مشاوره گرفتن از اين و آن، به يك نتيجه‌ی قطعی برسد؛ اين يكی از كارهای بسيار اساسی است."
