احمدی‌نژاد واوباما درباره ارزش ریال هم‌نظرند
شنبه ۱۵ مهر ۱۳۹۱ ساعت ۱۵:۰۰
کد مطلب: 248349
سایت خبری تحلیلی اشراف بدون تایید محتوا و ادعاهای مطرح شده در این گزارش، ترجمه آن را برای اطلاع نخبگان و تصمیم گیران عرصه سیاسی کشور از رویکردها و دیدگاه‌های اندیشکده‌های غربی منتشر می‌کند.
تحریم‌ها تنها تا حدودی عامل مشکلات اقتصادی ایران محسوب می‌شود
اما همان‌گونه که پاتریک کلاوسون[۱]، یکی از همکاران من توضیح می‌دهد، تحریم‌ها را باید تنها تاحدودی عامل مشکلات اقتصادی ایران دانست. منشا بحران پول ایران و تورم فزاینده‌ی مربوط به آن، سوءمدیریت دولت احمدی‌نژاد در طرح ابتکاری خود برای اصلاح یارانه است. در حقیقت تحریم‌ها از دو طریق، این مسئله را تشدید کرده است: ۱ با بالا بردن قیمت برای آن دسته از شرکت‌های خارجی که با ایران تجارت می‌کنند؛ ۲ با کاهش درآمدهای ارزی دولت ایران. افزایش تهدید به جنگ با ایران نیز عامل موثر دیگری است که نگرانی‌های مردم ایران را در مورد ثبات اقتصادی، عمیق‌تر ساخته و احتمال وقوع تورم را از نظر آنان افزایش می‌دهد، در نتیجه آن‌ها را وادار می‌سازد تا ریال را رها کرده و در دلار و سایر ارزهای قوی، به دنبال مامنی برای حفظ پس‌اندازهای خود باشند.
اما پاسخ دولت ابران به تحریم‌ها (مثلاً تصمیم دولت برای ایجاد «بورس مبادلات ارزی» که منجر به جریان فعلی دلار شد) و سیاست‌های ضعیف پولی و مالی، این وضعیت را به مراتب بدتر ساخت. این امر مسلماً نتیجه‌ی سال‌ها سوءمدیریت اقتصادی در ایران، خصوصاً در زمان احمدی نژاد است که همان استقلال اندک بانک مرکزی را نیز بر هم زده است؛ استقلالی که این بانک، قبلاً از کارشناسی اقتصادی به دست می‌آورد.
علیرغم تحریم‌ها، میزان صادرات نفتی ایران هنوز بالاست
اما عجیب آن است که حکومت ایران از بحران‌های کنونی تقریباً مصون مانده است. اگرچه تحریم‌ها، صادرات نفتی این کشور را کاهش داده، اما این صادرات هنوز بالاست (۲/۱ تا ۵/۱ میلیون بشکه در روز) ؛ بدان معنا که به رغم این کاهش، درآمد ارزی حکومت ایران هنوز قابل ملاحظه است. مهم‌تر آن‌که این دولت بدهی‌های خارجی خود را محدود کرده، و در هر حالتی، درآمد نفتی ایران بر مبنای دلار خواهد بود تا این کشور را از خطر نرخ مبادله‌ی ازی حفظ کند. این بدان معناست که با سقوط ریال، پرداخت‌های ریالی ثابت دولت، عملاً کم‌ارزش‌تر می‌شود.
بحران اقتصادی ایران موجب تغییر مواضع هسته‌ای ایران نمی‌شود
به همین خاطر، بحران اقتصادی ایران احتمالاً نمی‌تواند به طور مستقیم موجب شود که حکومت ایران تغییری در برنامه هسته‌ای خود ایجاد کند. در عوض، تحریم‌ها به طور ضمنی به مخالفت‌های داخلی ایران (یا نگرانی‌های حکومت از ناآرامی) بستگی دارد تا بتواند دولت را وادار به ایجاد تغییرات استراتژیک مورد نظر نماید. اما با وجود وضعیت نامطلوب اقتصادی در ایران، علائم اندکی از ناآرامی‌های اصلی در ایران به چشم می‌خورد.
آمریکا به منظور رسیدن به اهداف خود در ایران از همه‌ی ابزارهای سیاسی استفاده می‌کند
به طور ضمنی، آمریکا و متحدینش باید مراقب باشند که برای حل بحران هسته‌ای نباید تنها به تحریم‌های جاری اکتفا کنند. همچنین نباید به نام بازگشتن به تحریم‌های گسترده‌تری که به ندرت سبب تغییرات سیاسی در حکومت‌ها شده، از توجه به تحریم‌های هدف غافل شوند. آمریکا و متحدینش به جای آن‌که امیدوار باشند که اِعمال تحریم‌های فعلی «وقت عمل[۲]» ایران را وادار به نشستن پشت میز مذاکره کند، باید فشار بیشتری را به حکومت و نخبگان دولت ایران وارد سازند، از جمله: از طریق تحریم‌های اقتصادی بیش‌تر، انزوای دیپلماتیمک، حمایت از اعتبار تهدید ارتش آمریکا برای حکومت ایران، و پشتیبانی از مخالفان ایران.
[باید متذکر شد که] تحریم‌ها به تنهایی موثر نیست. در عوض به منظور موفقیت آمریکا در رسیدن به اهداف خود، تحریم‌ها باید دقیقاً بخشی از یک سیاست گسترده، هماهنگ و منظم باشد که از همه‌ی ابزارهای سیاسی استفاده می‌کند تا به هدف اصلی یعنی منع ایران از دسترسی به سلاح هسته‌ای دست یابد.
