در رادیو هفت هیچ ردّ پایی از خدا دیده نمی شود. بلیّه ای که البته در عموم فیلم های سینمایی، تئاترها و حتی آثار نقاشی و تجسمی جماعت "اپوزیسیون فرهنگی" به وفور دیده می شود و حتی موردی برای استثنا و نقض هم ندارد.
در مقولات مشابه و غیر مشابه سری دراز دارد.
از سال ها قبل و به محض ورود فیلم هایی مثل "مادر" به فضای رسانه ای کشور می شد حدس زد که عده ای هستند که دانسته یا نادانسته قصد دارند سر فرهنگ ایرانی_اسلامی ما را با مقولاتی مثل "پارچه های ترمه مادر بزرگ"، "شمعدونی ها سر حوض"، "کله پاچه"، "عطر میرزاقاسمی عمه قزی"، "چادر گلدار دختر همسایه" و ... سر ببُرند و قسمت های اصلی فرهنگ ما مثل "ظالم ستیزی"، "دین خواهی"، "عشق به دادار آفرینش"، "خانواده دوستی"، "رعایت محرم و نامحرمی" و ... را از آن منها کنند.
نمی شد حدس زد که زمانی برسد که در صدا و سیمای جمهوری اسلامی ایران برنامه هایی پخش شوند که رسماً و علناً اعتقاد صریح خود را به این بیان ترویج می کنند که هیچ علاقه ای به قسمت های اصلی فرهنگ ایرانی ندارند و فقط مایلند آنچه که در اشعار ایرج میرزا و احمد شاملو و یا در کافه های گراند هتلی منورالفکرها گذشته است را به غلط به عنوان تابلوهای فرهنگ ایرانی _ اسلامی ما جا بزنند.