شاید شبیه به طنز به نظر برسد، اما این حقیقت است که در سال 1356 دولت فقط توانایی تامین مواد غذایی مردم برای 33 روز در سال را داشت.

گروه تاریخ جهان نيوز: در سال 1352 تولید روزانه نفت ایران به روزانه 6 میلیون بشکه رسید، درآمدهای حاصل از این دوپینگ نفتی باعث شد شاه برنامه‌های بلندپروازانه سیاسی و اقتصادی را یکی پس از دیگری به مرحله اجرا بگذارد، گرچه هشدارهای زیادی از سوی سازمان برنامه‌ و بودجه وقت به شاه داده شد، اما رویای متوهمانه «تمدن بزرگ» و جانشینی کوروش کبیر و همچنین استبداد و خودهمه‌پنداری وی، چشمان و گوش شاه را آنچنان کور و کر ساخته بود که حرف‌های کارشناسی را نشنود.

حال سوال این است که شاه با درآمدهای نفتی دهه 50 چه کرد؟ آیا این درآمدها صرف ارتقای رفاه عمومی و معیشتی مردم شد؟ آیا این درآمدهای کلان صنعت و اقتصاد را از وضعیت بحرانی سال‌های دهه 20 و 30 رهانید؟

بر اساس گزارش فرهیختگان، در سال‌های بعد از نهضت ملی شدن نفت، اهمیت نفت در اقتصاد سنتی ایران به‌شدت افزایش یافت، در این میان با افزایش دلارهای نفتی، جایگزینی واردات و توسعه صنایع صادراتی دو راهبرد صنعتی بودند که شاه انتخاب کرد. گرچه در شرایط آن زمان ایران راهبرد منطقی بود، اما این راهبردها نه‌تنها به توسعه اقتصادی ختم نشد، بلکه به دلیل وابستگی بیش‌ازحد به نفت، از بین رفتن زیربناهای اقتصادی در نتیجه اجرای نادرست اصلاحات ارضی و تراز منفی تجاری، ساختار اقتصاد کشور را از هم پاشید، به‌طوری‌که نسبت صادرات غیرنفتی به نفتی، از 23 درصد در سال 1341 به دو درصد در سال 1356 رسید.

شاید شبیه به طنز به نظر برسد، اما این حقیقت است که در سال 1356 دولت فقط توانایی تامین مواد غذایی مردم برای 33 روز در سال را داشت و کشاورزی از خودکفایی نسبی سال‌های قبل از اصلاحات ارضی به مصرف‌کننده محصولات وارداتی تبدیل شده بود.

گفتنی است بر اساس آمار بانک جهانی در سال ۱۳۵۶ هجری شمسی، ۴۶ درصد مردم ایران زیر خط فقر بودند.

در همین سال در حالی که تعداد زیادی از مردم ایران در فقر و محرومیت زندگی می‌کردند. شاه و همسرش فرح مشغول تدارک جشن سال نو میلادی برای رئیس جمهور آمریکا در ایران بودند تا رئیس جمهور آمریکا تعطیلات کریسمس را در ایران بگذراند.