در آن زمان ایران تحریم نبود و تمام شرکت‌های قدرتمند غربی هم در ایران حضور داشتند و خزانه کشور به‌واسطه فروش بالای نفت ارقام درشتی داشت.
گروه تاریخ جهان نیوز: در دوران پهلوی دوم با توجه به روابط حسنه‌ای که شاه با کشورهای غربی داشت، تولیدات نفتی ایران از نظر کمیت در صدر قرار داشت.
در آن زمان ایران تحریم نبود و تمام شرکت‌های قدرتمند غربی هم در ایران حضور داشتند و ایران تبدیل به يكی از رکوردداران صادرات نفت در آن دوران شده بود.
بالاترین میزان فروش و صادرات نفت ایران در دهه پنجاه شمسی اتفاق افتاد. در اوایل دهه پنجاه شمسی یعنی در سال 1351 تولید نفت به پنج‌ميليون بشكه در روز و در دوره‌ای از سال 1353 به شش ميليون بشكه در روز رسيد. رکوردی که در تاریخ ایران چه در قبل از انقلاب و چه بعد از آن تکرار نشد.
صادرات نفت یک منبع اصلی و مهم برای درآمدهای کشور محسوب می‌شود و با توجه به ميزان بالای تولید و صادرات نفت و از طرفی افزايش قيمت نفت در آن دوران، درآمدهای ايران هم افزایش یافت.
در زمانی که صادرات نفت در ایران به اوج خود رسیده بود توقع می‌رفت درآمدهای سرشار نفتی صرف ارتقای رفاه عمومی و معیشتی تمام مردم ایران شود.
اما این درآمد هنگفت به جای آنکه صرف کارهای عمرانی و زیرساختی، توسعه بهداشت و درمان کشور شود و برای ارتقای رفاه عمومی و معیشتی مردم عادی هزینه شود، بیشتر عاید شاه و دربار شد. در واقع پول های نفتی بيشتر صرف بریز و بپاش دربار پهلوی و اطرافیان شاه شد.
در واقع این درآمد سرشار نفتی موجب گشایش اقتصادی به نفع درباریان و اطرافیان محمدرضا پهلوی و خانواده‌های سلطنتی بود و مردم عادی هیچ گونه بهره‌ای از این روند افزایش قیمت نفت نداشتند.
شاه دیوانه‌وار این درآمد سرشار را برای تجملات، برگزاری مراسم هایی همچون جشن‌های 2500 ساله شاهنشاهی و سفرهای پرهزینه خود و خاندانش و واردات کالا به ويژه سلاح های جنگی خرج می‌کرد.
پس از پیروزی انقلاب و تحریم های همه جانبه علیه کشور میزان صادرات نفت ایران کاهش پیدا کرد و در سال های اخیر طبق آمار و ارقام ارائه شده صادرات نفتی ایران در حدود ۲٫۲ میلیون بشکه در روز و در مقاطعی هم یک و نیم میلیون بشکه در روز بوده است.
این میزان صادرات در حالی است که جمعیت ایران به حدود 85 میلیون نفر رسیده و در دوران پهلوی و در اوج فروش نفت تاریخ ایران جمعیت کشور حدود 35 میلیون نفر بوده است.
اما درآمد بالای نفتی آن دوران نتوانست برای کشور کارساز باشد و ايران را به سوی توسعه پيش ببرد، چراکه برنامه‌ریزی‌ها بر اساس منافع ملّی کشور انجام نمی‌شد.
اما نکته جالب سرعت پیشرفت ایران امروز و افزایش شاخصه توسعه انسانی با وجود تحریم‌های همه جانبه و درآمدهای کمتر نفتی و جمعیت بیشتر است.
