بچه ها یکی تان برود بابا را خبر کند؛
سریع خودشان را به مسجد رساندند،
علی آماده می شد برای نماز ظهر؛
«بابا! بیا که مادرمان از دنیا رفت»

گروه فرهنگی جهان نیوز، سید مهدی سیدی:

💮 نزدیکی های اذان ظهر بود
بچه ها که از در وارد شدند،
دیدند «اسماء» نشسته و دارد مثل ابر باران گریه می کند!
ناگهان، دنیایی از غم بر دلشان هوار شد؛

💮 اسماء! مادرِ ما هیچگاه این موقع از روز نمی خوابید؛
گفت: مادرتان اینبار برای همیشه خوابیده است؛
فاطمه (س) از دنیا رفته است.

💮 گریه کردند و خودشان را به پیکر مادر رساندند،
یکی خودش را به صورت مادر چسباند و ضجه زد:
مادر! اگر با «حسن» حرفی نزنی، فرزندت جان می دهد؛
دیگری خودش را به پاهای مادر رساند و گفت:
مادر! من «حسین» تو هستم، چرا بر سر من دست نوازش نمی کشی؟

💮 هی فریاد می زدند: کَلِمینی یا اماه!
«مادر با ما حرف بزن»

💮 بچه ها یکی تان برود بابا را خبر کند؛
سریع خودشان را به مسجد رساندند،
علی آماده می شد برای نماز ظهر؛
«بابا! بیا که مادرمان از دنیا رفت»

💮 تا علی گریه بچه ها را دید و این حرف را شنید
از صورت بر زمین افتاد
هی خطاب می کرد:
یا زهراء! یا زهراء! ...

🔺(منتهی الآمال: 1/158، بحار الانوار: 18/71)