آن روز بالای گنبد من پشت سر ایشان ایستاده بودم. برگشت خیلی جدی به من گفت: آقای مهاجری، اگر دو نفر من رو ببخشن، من شهید می شم.
به گزارش جهان نيوز به نقل از ایرنا، علی مهاجری از دوستان و همرزمان سپهبد شهید حاج قاسم سلیمانی، خاطراتی از روزهای حضور خود و حاج قاسم در عراق می گوید.
حاجی مدام می‌آمد کربلا به ما سر می‌زد. یک روز بعدازظهر داشتیم کار می‌کردیم که با ابو مهدی و چند نفر از همراهانش آمد. ضریح را برایشان باز کردیم و برای زیارت داخل ضریح رفتند. پایین پای آقا بود: آنجایی که حضرت علی‌اکبر (ع) دفن است؛ یعنی داخل شش‌گوشه.
زیارتشان یک‌خرده طول کشید و داشت وقت نماز می‌شد. آن روز شهید پورجعفری همراه حاجی نبود؛ یک جوان عینکی با چند نفر همراه بودند. آقای پلارک هم بود. گفتم: برین بگین وقت داره می گذره.
همه گفتند: ما نمی تونیم بریم. گفتم: خب، خودم می رم می گم بیا بریم! آن‌ها من را نمی‌شناختند. لباس کارگری‌ام که لباس افتخارم است، تنم بود و پابرهنه هم بودم.
از آقای پلارک می‌پرسیدند: این کیه؟ می گفت: چی کار دارین کیه؟ چند بار که پرسیدند، آقای پلارک صدایشان کرد و به من هم گفت: توهم بیا! بعد توضیح داد که این آقا سابقه و مسئولیتش این است.
آن‌ها یک‌دفعه جا خوردند. بعد گفت ببینین، همه اوقات تلخی‌هایی که حاجی سر ما در میاره، از این یاد گرفته! این یادش داده! چون حاجی در کار خیلی جدی بود و با کسی شوخی نداشت.
خلاصه، داخل ضریح رفتم و بنده خدا حاج قاسم را صدایش کردم و برای نماز بیرون آمدیم. خیلی تو حال خودش رفته بود.
دو سال قبل حدود یک ماه مانده به عرفه، یک روز با شهید ابو مهدی و آقای پورجعفری به کربلا آمدند، بالای گنبد بردمشان. داشتیم با هم صحبت می‌کردیم، دیدم خیلی حالت خاصی پیدا کرده.
اتفاقاً عرفه آن سال هم دوباره آمد و خیلی حال عجیبی پیدا کرد؛ حالی که اصلاً بیان کردنی نیست. آن روز بالای گنبد، من پشت سر ایشان ایستاده بودم.
برگشت خیلی جدی به من گفت: آقای مهاجری، اگر دو نفر من رو ببخشن، من شهید می شم: یکی این پورجعفری، یکی هم خانمم.
گفتم: حالا پورجعفری حتماً می بخشه ولی خانمت... ای‌کاش قبل از شهادتش روزی می‌توانستم خانمش را ببینم و بگویم هیچ‌وقت ایشان را نبخشد!
آن سفر، حاج‌آقا یک‌شب هم پیش ما ماند. یادم هست آن روز سر کوچه‌ای که الآن هتل ماست، وقتی فهمیده بودند که به قول خودشان حاج قاسم آمده، غلغله شده بود.
مغازه‌های اطراف همه دور ماشین ریخته بودند و ایشان با یک‌یک این‌ها حال و احوال می‌کرد، دست می‌داد و روبوسی می‌کرد.
از آنجا رد شدیم و رفتیم رسیدیم سر کوچه‌ای که آ شیخ مهدی کربلایی، متولی شرعی حرم مطهر امام حسین (ع) و امام‌جمعه کربلا نگهبانی دارد.
دو سه نفر ایستاده بودند. رو کردند به حاجی و گفتند: ما وضعمون خوب نیس. می خوایم بریم مشهد. حاجی بلافاصله رو کرد به آقای پلارک و گفت: اینا رو هماهنگ کن، بفرستشون برن مشهد.
مردم دور ماشین را حلقه کرده بودند و هم محافظ ها و هم ابو مهدی نگران بودند. یک عراقی آمد و به بچه کوچکش گفت: بیا برو دست حاج قاسم را ببوس. محافظ‌ها اجازه ندادند. من پهلوی ماشین رفتم و به حاجی گفتم: حاج‌آقا، این بچه...
از ماشین پیاده شد و گفت: کدوم؟ نشانش دادم و گفتم: این! رفت بغلش کرد و هم خودش را بوسید، هم پدرش را.
نگرانی حاج قاسم برای مجروحان
حاج قاسم از دیدن ما تعجب کرد که چطور از آن مسیر سخت تا آنجا آمده بودیم. خیلی خوشحال شد و به من گفت: الآن که شما اینجا اومدید و این مسیر تردد رو دیدید، خیالم راحت شد که مجروح توی این محور روی زمین نمی مونه؛ چون مسئول مجروحان خودش به منطقه عملیاتی اومده.
سردار نصرالله فتحیان؛ مسئول بهداری رزمی سپاه در جبهه جنوب در دوران دفاع مقدس، در کتاب تاریخ شفاهی خود با عنوان «بهداری رزمی» به بیان خاطره‌ای از سپهبد شهید حاج قاسم سلیمانی فرمانده لشکر ۴۱ ثارالله در دوران دفاع مقدس، در جریان عملیات والفجر ۱۰ در سال ۱۳۶۶ پرداخته که به مناسبت سالروز شهادت سردار دلها منتشر می‌شود:
یکی از مشکلاتی که در عملیات والفجر ۱۰ داشتیم، همراهی نکردن واحد تعاون با ما بود. با نیامدن نیروهای تعاون آمارگیری مجروحان دچار اخلال شده بود که بعد از هماهنگی‌هایی که انجام شد، خودمان مسئولیت این کار را برعهده گرفتیم و قرارگاه تاکتیکی‌مان را فعال کردیم.
واحد مخابرات بهداری نقش تعیین‌کننده‌ای در فعالیت قرارگاه تاکتیکی و مراکز امدادی و درمانی داشت.
یکی از مناطق صعب‌العبور، ارتفاعات سورن به پایین بود. در پایین ارتفاع، شیاری بود که در دامنه آن اورژانس لشکر ۴۱ ثارالله قرارگرفته و یک پد هلیکوپتر بزرگ هم کنار آن ایجادشده بود.
من همراه دکتر مهرداد ایزدی که الآن جراح اطفال است، به سمت این اورژانس حرکت کردیم.
وقتی به منطقه عقبه لشکر ۴۱ ثارالله رسیدیم، حاج قاسم سلیمانی، فرمانده لشکر و جعفر اسدی، فرمانده تیپ ۳۳ المهدی (عج) را دیدیم.
حاج قاسم از دیدن ما تعجب کرد که چطور از آن مسیر سخت تا آنجا آمده بودیم. خیلی خوشحال شد و به من گفت: الان که شما اینجا اومدید و این مسیر تردد رو دیدید، خیالم راحت شد که مجروح توی این محور روی زمین نمی مونه؛ چون مسئول مجروحان خودش به منطقه عملیاتی اومده...
بااین‌حال، ما از ایشان خواهش کردیم که در قرارگاه پیگیری کنند تا هوانیروز ارتش برای انتقال مجروحان محکم پای کار باشد؛ چون بیشتر انتقال مجروحان بر اساس پیش‌بینی‌ها می‌بایست با هلیکوپتر انجام می‌شد.
واقعاً حمل مجروح با قاطر خیلی سخت بود و مجروحان در حین انتقال، آسیب‌های جدی می‌دیدند.
الحمدالله این کار پیگیری شد و یک پل هوایی بین منطقه مأموریت لشکر ۴۱ ثارالله و تیپ ۳۳ المهدی (عج) و بیمارستان یازهرا (س) در دزلی برقرار شد. با شروع عملیات هم الحمدلله تخلیه مجروحان به‌خوبی انجام شد.
این چه سایز فونتیه