ما ایرانی‌ها سالانه 70میلیارد نخ سیگار دود می‌کنیم که بیش از نیمی از آن خارجی و بخش کمی از آن‌ها نیز داخلی است. اگر تا همین چند سال پیش ورود سیگارهای کنت، مونتانا، پال‌مال، وینستون، مگنا و... ممنوع بود، امروز نه‌تنها ممنوعیتی برای آن‌ها وجود ندارد بلکه صاحبان این شرکت‌ها در تهران نمایندگی رسمی دارند. شرکت‌هایی مثل B.A.T ،G.T.I و KT and J ازجمله آن‌ها هستند؛ اما چه اتفاقی افتاد که پای آن‌ها نه به‌صورت قاچاق، بلکه رسمی به ایران بازشد؟

 حدود دو دهه پیش، شرکت دخانیات و سازمان بازرسی و نظارت کشور از اجرای طرحی با نام «مبارزه با قاچاق سیگار» سخن گفتند که البته، هدف آن اطلاع از کیفیت و مرغوبیت این کالای قاچاق نبود بلکه مقصود کانالیزه‌کردن واردات سیگار و درنتیجه، قانونی‌کردن آن بود. «حالا که مردم به سیگار خارجی علاقه‌مندند؛ چرا این کالا به‌شکل قانونی وارد نشود؟»

طرح مبارزه با قاچاق سیگار فارغ از نوع کالا (کالایی مهلک و آسیب‌رسان)، کاملا با قواعد اقتصادی طراحی و اجرا شد. البته، این طرح بازخورد اقتصادی درخورتوجهی نیز در پی داشت و فقط دستور داده شد روی پاکت‌های سیگار هشدار «سیگار سرطان‌زاست» را قید کنند.

ماجرا این بود که با وجود تولید داخلی سیگار، نوع خارجی همیشه محبوبیت بیشتری میان مصرف‌کنندگان آن داشته است. همین اقبال سیگارهای خارجی در میان مشتریان، بازار گرمی برای این کالا مهیا کرد؛ به‌طوری‌که تا سال ۸۰، بازار سیگار خارجی به‌طورعمده در دست قاچاقچیان بود. این بازار بی‌حساب‌وکتاب، دولت را به فکر انداخت که وارد بازار شود و کنترل آن را به‌دست گیرد. برهمین‌اساس، سال ۸۱ سازمان بازرسی و نظارت و شرکت دخانیات طرح جامعی برای مبارزه با قاچاق سیگار تدوین و برای ستاد مرکزی مبارزه با قاچاق کالا ارسال کرد که در آنجا به‌تصویب رسید.

منبع: صبح نو