امنيت اين نيست كه اگر به شخصي از مسئولانگ حمله شد، بتوانيم مانع آسيب رساندن به وي شويم يا آمبولانس همراه تيم اسكورتش باشد و سريع اقدامات پزشكي آغاز شود؛ امنيت آن است كه به مقام مسئول ما اصلاً حمله نشود. محل برخورد با عمليات تروريستي هم كف خيابان نيست، لب مرزهاست. واقعيت اين است كه اكنون چنين امنيتي وجود دارد، اما كاروان اسكورت پر تعداد هم وجود دارد و همان طور كه دبير شوراي عالي امنيت ملي گفته، اين چيزي كه اسمش را حفاظت گذاشته‌ايم، بيشتر به معناي تشريفات و پرستيژ مسئولان ده است، بدون آنكه واقعاً پاي يك تهديد امنيتي در ميان باشد. هزينه‌هاي مادي اين تشريفات به كار، حس ناامني كه به مردم منتقل مي‌كند هم به كنار؛ سبك زندگي تشريفاتي‌اي را براي مسئولان موجب شده كه عملاً ميان آنها و مردم فاصله انداخته است و حالا مسئولي كه درد مستقيم را نمي‌شنود و حس نمي‌كند، مي‌خواهد براي همين مردم تصميم بگيرد.